tag:blogger.com,1999:blog-42575279404073125342024-03-13T05:58:29.689+05:30සයිබර් යාය Cyber yayaසයිබර් අඩවියේ සොදුරු මංකඩ...Buddhi http://www.blogger.com/profile/09608842851552825572noreply@blogger.comBlogger116125tag:blogger.com,1999:blog-4257527940407312534.post-55473904251481291082019-11-27T16:09:00.002+05:302019-11-27T16:09:42.287+05:30තාත්තගෙයි පුතාගෙයි කතා - 05 D&ME! YouTube වැනල් එකට එක් කළ පස් වන වන කතාව මේ. වෙලාවක් තිබුනොත්
බලන්න. ඊලඟට එන කතා බලන්න හිත ගියොත් Subscribe කරලා බෙල් එක ඔබන්න.<br />
<br />
මෙන්න කතාව - <a href="https://youtu.be/RTMBlWzXPNs" target="_blank">ඔපරේෂන් කතුරු හොරා</a><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Buddhi http://www.blogger.com/profile/09608842851552825572noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4257527940407312534.post-38410847603472353492019-11-21T14:52:00.000+05:302019-11-21T14:52:10.484+05:30තාත්තගෙයි පුතාගෙයි කතා - 04D&ME! YouTube වැනල් එකට එක් කළ හතරවන වන කතාව මේ. වෙලාවක් තිබුනොත් බලන්න. ඊලඟට එන කතා බලන්න හිත ගියොත් Subscribe කරලා බෙල් එක ඔබන්න.<br />
<br />
මෙන්න කතාව - <a href="https://youtu.be/9a6TJ7gob6Y" target="_blank">කුදුරම්බෝ!</a>Buddhi http://www.blogger.com/profile/09608842851552825572noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4257527940407312534.post-10397445352756648332019-11-14T22:22:00.001+05:302019-11-14T22:22:32.255+05:30තාත්තගෙයි පුතාගෙයි කතා - 03D&ME! YouTube වැනල් එකට එක් කළ තුන් වන කතාව මේ. වෙලාවක් තිබුනොත් බලන්න. ඊලඟට එන කතා බලන්න හිත ගියොත් <b>Subscribe</b> කරලා බෙල් එක ඔබන්න.<br />
<br />
<a href="https://youtu.be/9aeK27QsINg" target="_blank">D&ME | Daddy & me | Hari Wadee | හරි වැඩේ</a>Buddhi http://www.blogger.com/profile/09608842851552825572noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4257527940407312534.post-16179908893458044602019-10-31T22:34:00.003+05:302019-10-31T22:34:31.136+05:30සයිබර් යායෙන් පණිවිඩයක්! වසර ගණනක් බ්ලොග් අවකාශයේ සිටිය කෙහෙල් කොටුවේ චූටි මහත්තයාට වසර දෙකක පමණ කාලයක සිට ලිපි ඉදිරිපත් කරන්න හැකි වුනේ නෑ.<br />
<br />
ඒත් දැන් අපි D&ME! හෙවත් Daddy and me නමින් YouTube චැනල් එකක් පටන් ගත්තා. අපේ සයිබර් යාය බ්ලොග් අඩවිය වෙත පැමිණි ඔබට මේ පණිවිඩය ලබා දෙන්නේ හැකිනම් අපේ අලුත් YouTube චැනල් එකට පැමිණෙන ලෙස ආරාධනා කරන්නයි.<br />
<br />
හැකිනම් ඉදිරියේදී එන වීඩියෝ බලන්න D&ME! චැනල් එක Subscribe කරලා ලඟ තියෙන බෙල් අයිකන් එක ක්ලික් කරන්න. ඔබේ Facebook වෝල් එකේ ෂෙයා කරලා අපේ අලුත් වැඩේට සහයෝගයක් දෙන්න. බොහොම ස්තුතියි!<br />
<br />
<a href="https://youtu.be/2jZe-O7nteA" target="_blank">Visit D&ME YouTube Channel</a>Buddhi http://www.blogger.com/profile/09608842851552825572noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-4257527940407312534.post-91815188965644072392017-04-27T14:44:00.002+05:302017-04-27T14:45:08.875+05:30පත්තෑයාගේ කතන්දරය | මේ ඉතා කුඩා කතා ද්විත්වය ලෝකය තවත් ලස්සන කිරීමට තම ස්ථානෝචිත ප්රඥාව මනා සේ මෙහෙයවන සියලුම බුද්ධිමත් සැමියන් ට උපහාර පිණිස ඉදිරිපත් කරමි.<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: small;">========================================================</span><span style="font-size: small;">=</span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-size: large;">නිවේදනය යි!</span> </span><br />
<span style="font-size: large;">මේ
ඉතා කුඩා කතා ද්විත්වය ලෝකය තවත් ලස්සන කිරීමට තම ස්ථානෝචිත ප්රඥාව මනා
සේ මෙහෙයවන සියලුම බුද්ධිමත් සැමියන් ට උපහාර පිණිස ඉදිරිපත් කරමි.</span><br />
<span style="font-size: small;">=====================================================</span><span style="font-size: small;"><span style="font-size: small;">===</span></span><span style="font-size: small;">=</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<div style="text-align: center;">
01. පත්තෑයාගේ කතන්දරය.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
පහුගිය
කාලේ ආණ්ඩු කරපු පක්ෂය පරාජය කරන්න විපක්ෂය ගෙනගිය ප්රචාරක වැඩ අතර රන්
ආභරණ උකස් කරපු නෝනා මහත්තුරුන්ගේ අවධානය දිනාගන්න පොරොන්දුවකුත් තිබුනා.
ඒ, ඔවුන් ප්රකාශ කළ වටිනාකමට අඩුවෙන් රන් ආභරණ උකස් කර තිබූ අය ට පනවා ඇති
පොලී මුදල් කපා හරින බව.<br />
<br />
ආණ්ඩු මාරුවෙන් ටික දිනකට පස්සේ මම කතා කලා අපි රන් ආභරණ උකස් කරලා තිබුනු බැංකුවට. කතා කරලා විස්තරේ ඇහැව්වා. <br />
<br />
මෙන්න මැනේජර් නෝනා මෙහෙම කියනවා, <br />
<br />
‘‘එහෙම
කරන්න මුදල් අමාත්යංශයෙන් අදාල පොලී මුදල් කපලා දාන්න කියලා චක්රලේඛණයක්
එවන්න ඕන. ඒක තාම අමාත්යංශයෙන් මෙහෙට මන්දු කරලා නැහැ. ඒක නිසා මහත්තයා
ඕවා ගැන බල බල ඉන්නැතුව පුලුවන් ඉක්මනින් මේ බඩු ටික බේරගන්න.....“<br />
<br />
ඔය විස්තරේ මම හාමිනේට කිව්වා.<br />
<br />
ඒ පාර හාමිනේ කියනවා,<br />
<br />
‘‘එහෙනං ඉතිං අපි උකස් කරලා තියෙන රත්තන් බඩු වලින් කොටහක්වත් බේරගමු නේද?“ කියලා. <br />
<br />
මම,</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“එහෙනං එහෙමවත් කරමු“ කියලා බැංකුවට යන්න හදද්දි හාමිනේ මට කතා කළා. <br />
<br />
"බඩු ගද්දි අර පත්තෑයා වගේ බ්රේස්ලට් එක මතක් කරලා අරගෙන එනවද?"<br />
<br />
‘‘ඕක මොකද්ද?“ මම කිව්වා. <br />
<br />
මම බැංකුවට ගිහින් මූලික වතාවත් ටික හමාර කලාම බැංකු මහත්තයා බඩු ටික මේසෙට දාලා ඇහැව්වා මහත්තයාට දැන් මොකද්ද ඕන කියලා. <br />
<br />
මම කිව්වා, <br />
<br />
“අපේ හාමිනේ කිව්ව පත්තෑයා වගේ බ්රේස්ලට් එකක් ඇති ඒක අරගෙන එන්න කියලා....!“ <br />
<br />
බැංකු මහත්තයා රත්තරන් බඩු ඇඟිල්ලෙන් එහෙ මෙහෙ කලා. බ්රේස්ලට් එක හොයලා දුන්නා.<br />
<br />
ආන්න එතකොට එයාගෙ සහායිකාව දවල් බතට ගිහිල්ලා එතෙන්ට ආවා.<br />
<br />
"මේ
මහත්තයාගේ නෝනා කිව්වලු, පත්තෑයෙක් වගේ බ්රේස්ලට් එකක් ඇති ඒක බේරගෙන
එන්න කියලා... මම ඒක හොයලා දුන්නා..... රමණි මිස් ඉතුරු වැඩ ටික කරලා දෙන්න
මේ මහත්තයට එහෙනං...... මම ලන්ච් එක අරගෙන එන්නම් ටක් ගාලා....." බැංකු
මහත්තයා අර නෝනා ඉඳගන්නත් කලින් කිව්වා. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
බැංකු නෝනා ත් හා කියලා බාගයක් ඉවර වුනු වීදුරු වතුර බෝතලේ එයාගේ පුටුව ලඟින් තියලා කෑම පෙට්ටිය රාක්කෙ හැංගුවා.<br />
<br />
බැංකු මහත්තයා,</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
"එහෙනං මේක අරං යන්න පුතේ....!" කියලා කෑමට නැගිට්ටා.<br />
<br />
මමත් ඉතුරු වැඩ අහවර කරලා ගෙදර ආවා. <br />
<br />
ගෙදර ආ හැටියේ මම සාක්කුවෙන් ඇදලා බැංකුවේ ඉටි බෑග් එකේ ම දාගෙන ආපු බ්රේස්ලට් එක එයාගේ අතේ තිබ්බා. <br />
<br />
හාමිනේ ඒක දැක්ක ගමන් මෙහෙම කිව්වා,<br />
<br />
"ආනේ.... මේ තියෙන්නේ... ඔයා හරිය ට ම ගෙනල්ලා..... කොච්චර කාලෙකට පස්සෙද මේක දැක්කේ?" <br />
<br />
ඉතින්
මට හරිම සතුටු හිතුනා. හාමිනේ කියපු විදිහට ම වැඩේ සිද්ද වුනු නිසා. මොකද
බ්රේස්ලට් එකක් කවදාවත් පත්තෑයෙක් වගේ හදන්නේ නෑ. නමුත් හාමින්ලා කියන දේ
නිවැරදිව තේරුම් ගන්න අපට තියෙන්න ඕන එකම දේ ස්ථානෝචිත ප්රඥාව. ඒක මට
හොඳම එකෙන් තියෙනවා කියලා එදා මම දැනගත්තා. ඒ නිසා හැමදේම සතුටින් අවසාන
වුනා.<br />
<br />
================================================</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
<div style="text-align: center;">
02. ඇත්ත කතන්දරය.</div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
සිද්දියක් කතන්දරයක් වෙද්දි මූලික සිදුවීමට කොච්චරනම් දේවල් සිද්ද වෙන්න පුලුවන්ද?<br />
<br />
ලෝ
පතල චිත්රපටික් වුනත් හැදෙන්න අඩිතාලම වැටෙන්නේ සිද්ද වුනු පුංචි
සිදුවීමක් නිසා වෙන්න පුලුවන්. කලින් කිව්වා වගේ සිදුවීමක් කතාවක ට ගොඩ
නගද්දි පොඩි පොඩි වෙනස්කම් කරන්නේ හේතු ඇතුව. හේතුවක් ඇතුව කතාවක සිදුවීම්
වෙනස් කළාම ඒකට පැහැදිලි අර්ථයක් ලැබෙනවා. ගොඩක් වෙලාවට මෙහෙම කරන්න වෙන්නේ
අපි කතාවක් ඉදිරිපත් කරන අරමුණ මොකද්ද, ඉදිරිපත් කරන්නේ කා උදෙසා ද වගේ
දෙවල් වෙනුවෙන්. මම ඔය ඉහලින් දක්වපු කතාව ඉදිරිපත් කරන්නේ ලෝකය තවත් ලස්සන
කරන්න තම ස්ථානෝචිත ප්රඥාව මනා සේ මෙහෙය වන ලෝකයේ සියලුම බුද්ධිමත්
සැමියන් ට. ඒක නිසා මම ඇත්ත කතාව පොඩ්ඩක් වෙනස් කලා.<br />
<br />
මෙන්න මෙහෙම! <br />
<br />
මම මුලින්ම බැංකුවට ගියානේ, ගිහින් ඒ වතාවත් හමාර කලාම බැංකු මහත්තයා බඩු ටික මේසෙට දාලා ඇහැව්වා මහත්තයාට දැන් මොකද්ද ඕන කියලා. <br />
<br />
මම කිව්වා, <br />
<br />
“අපේ හාමිනේ කිව්ව පත්තෑයා වගේ බ්රේස්ලට් එකක් ඇති ඒක අරගෙන එන්න කියලා....!“ <br />
<br />
කතාවේ
තියෙන්නේ මම එහෙම කිව්වා ම බැංකු මහත්තයා රත්තරන් බඩු ඇඟිල්ලෙන් එහෙ මෙහෙ
කලා. බ්රේස්ලට් එක හොයලා දුන්නා කියලා. ඒත් එහෙම වුනේ නෑ.<br />
<br />
මොකද
ඒ මහත්තයා රත්තරන් බඩු ටික මේසේ උඩ දිග ඇරියම එතන පත්තෑයෙක් වගේ
බ්රේස්ලට් එකක් තිබුනේ නෑ. සමාවෙන්න! හිටියේ නෑ. ඒ පාර මම ඇඹරෙනවා දැකලා
උකස් මහත්තයා ඇහැව්වා, <br />
<br />
‘‘ඇයි මහත්මයා....“ කියලා. <br />
<br />
මම කිව්වා, <br />
<br />
“අපේ හාමිනේ කිව්වනේ පත්තෑයා වගේ බ්රේස්ලට් එකක් ඇති ඒක අරගෙන එන්න කියලා....!“ <br />
<br />
ඒක
අහලා උකස් මහත්තයාගෙ බඩේ සමනල්ලු පියාඹන්න ඇති. මොකද එහෙම එකක් එතන නෑනේ.
බාග වෙලාවට එයා බැංකුවේ ආරක්ෂාව උනත් සැකය ට භාජනය කරන්න ඇති. සාමාන්යයෙන්
උකස් බඩු බේරගන්න රාජකාරිය එහෙම ඕනාවට එපාවට කරන්නෙ නෑ. නූලට කරන්නේ. එකක්
එහේ මෙහෙ වුනොත් ප්රශ්ණ කෝටියයිනේ!<br />
<br />
කොහොමහරි අපි දෙන්නා
වැඩි සද්ද බද්ද නැතුව සමගි සමාදානයෙන් පත්තෑයෙක් වගේ බ්රේස්ලට් එකක් හොයා
ගන්න හිතට දහිරිය ගත්තා. බැංකු මහත්තයත් මගේ තියෙන වැදගත් පෙනුම දැකලා
රත්තරන් බඩු ඇඟිල්ලෙන් එහෙ මෙහෙ කරලා පත්තෑයා හොයන්න ඉඩ දුන්නා. මොකෝ බැංකු
මහත්තයත් බැංකු මහත්තයෙක් උනාට පිරිමියෙක්නේ. මොන සෙල්ලම් දැම්මත් අපි
දෙන්නාටම බැරි උනා එතන පත්තෑයෙක් වගේ බ්රේස්ලට් එකක් හොයාගන්න. ආන්න
එතකොටයි එයාගෙ සහායිකාව දවල් බතට ගිහිල්ලා එතෙන්ට ආවේ. නැතුව බේස්ලට් එක
හොයා ගත්තට පස්සේ නෙමෙයි උන්දැ සැපත් වුනේ.<span style="font-size: small;"> </span><br />
<br />
ඊට පස්සේ සිද්දවුනු සේරෝම දේවල් මම කපලා දැම්මා. මේ තියෙන්නේ ඒ කපලා දාපු ටික.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
ඔය
විදිහට බැංකු නෝනා කොටු සර්වියට් එකේ ඔතාපු හිස් කෑම පෙට්ටියයි, බාගයක්
ඉවර කරපු වීදුරු වතුර බෝතලෙ යි අරගෙන එතෙන්ට ආවා. ඔන්න ඔය වෙලාවෙයි මගේ
හිතට, හපුතලේ කන්ද අදින කොටන් ලොරියක් වගේ හිමීට හිමීට ස්ථානෝචිත ප්රඥාව
ඇතුල් වෙන්න ගත්තේ. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ඉතින් මම කෝකටත්,<br />
<br />
''මහත්මයා
අපි අර මිස්ගෙන් වත් උදව්වක් ගමුද?" කියලා බොහෝම ගරුසරු ඇතිව යෝජනා කලා.
බැංකු මහත්තයට ඒ යෝජනාව මොන අස්වැසිල්ලක් වෙන්න ඇතිද? එයා ගත් කටට ම,</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
"මේ.....
රමණි මිස්, මේ මහත්තයා ඇවිල්ලා ඉන්නේ, එයාගේ නෝනා ගේ බ්රේස්ලට් එකක්
බේරගෙන යන්නලු..." කියලා අර නෝනා ඉඳගන්නත් කලින් එස්.ඕ.එස්. නිවේදනයක්
නිකුත් කලා.<br />
<br />
"ඉතින්.... දැං මොකද්ද ප්රස්නේ?" ඒ නෝනා
බාගයක් ඉවරවුනු වීදුරු වතුර බෝතලේ එයාගේ පුටුව ලඟින් තියලා කෑම පෙට්ටිය
රාක්කෙ හංගන ගමන් අපෙන් ඇහැව්වා.<br />
<br />
ඒ අල්ලපනල්ලේ මම මැදට පැන්නා,</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
"මේ
අපේ හාමිනේ කිව්වා මට මෙතන පත්තෑයෙක් වගේ බ්රේස්ලට් එකක් ඇති ඒක බේරගෙන
එන්න කියලා..... වැඩේ කියන්නේ අපි දෙන්නට ම පත්තෑයෙක් වගේ එකක් පේන්න
නෑනේ......!"<br />
<br />
"ඇයි නැත්තෙ....!“ නෝනා මහ පුදුම හිතෙන කතාවක් කියාගෙන අපි ලඟට ම ආවා.<br />
<br />
“මේ
තියෙන්නේ... මේක තමා... මහත්තයා මේක අරං යන්න...." නෝනා බඩු දිහා පොඩි
බැල්මක් දාලා ස්ථීරසාර තීරණයකට ආවා. අපි දෙන්නා පුදුම වුනා. <br />
<br />
ඒ පාර මහත්තයා කිව්වේ මෙන්න මෙහෙම,<br />
<br />
"එහෙනං මේකවත් අරං යන්න පුතේ....!" <br />
<br />
කියපු
සේරෝම දේවල් කපාගෙන ඇවිල්ලා ඊලඟ ට මම ඇතුලත් කලේ ඔය අන්තිම වාක්ය ය.
හැබැයි මම ඔතනත් පොඩි වෙනස් කමක් කලා. මහත්තයා කිව්වේ, “මේකවත් අරං යන්න
පුතේ....“ කියලා. බැංකු මහත්තයත් ඒ වෙලාවේ හොඳටෝ ම අසරණ වෙලා හිටියේ කියලා ඒ
කියමනෙන් මට දැනුනා. එයාට මං ගැනත් අනුකම්පාවක් හිතෙන්න ඇති. ඉතින් මම ඒක,
‘‘මේක අරං යන්න පුතේ.....“ කියලා වෙනස් කලා. අර්ථය සුමට කරලා මුඛ්ය
තේමාවට හානි නොවෙන්න කියලා.<br />
<br />
ඊලඟට මම නැවත වතාවක්
බ්රෙස්ලට් එක දිහා බැලුවා. පත්තෑයෙක් අරගෙන කකුල් උගුල්ලලා, ඔලුව කඩලා
වල්ගේ කපලා බැලුවත් මේ බ්රෙස්ලට් එක සතා ලඟින්වත් යන්නේ නෑ.<br />
<br />
මගේ
සේරෝම බලාපොරොත්තු නැති වුනා. දැන් හාමිනේ අහන ප්රශ්ණ වලට මම මොනවද දෙන
උත්තර. “ඔයාට ඒකවත් හොයාගන්න බැරි වුනාද?“ වගේ උත්තර නැති ප්රශ්ණයක් එහෙම
ඇහැව්වොත්. මොකද එයාට එහෙම අහන්න සාධාරණ හේතු මෙතන තියෙනවා. ඒත් දැන් කරන්න
දෙයක් නෑ. රමණි මිස්ගේ තීරණයට අපි කාටත් හිස නමන්න වුනා. අන්තිමේ මම රමණි
මිස් පෙන්නපු බ්රේස්ලට් එක අරගෙන ගෙදර ආවා.<br />
<br />
‘‘බ්රෙස්ලට්
එක හොයාගන්න පුලුවන් වුනා ද?‘‘ මහන්සි ද කියලා අහලා, ඒ පිටට ම තියලා
හාමිනේ මගෙන් ඇහැව්වා. ඒ වාක්යත් මම අයින් කළා. මොකද ඒ වාක්ය යෙන් ගම්ය
වන යටි පෙළ මට එච්චර ඇල්ලුවේ නෑ. මොකද මේ කතාවෙන් කියවෙන්න ඕන ස්ථානෝචිත
ප්රඥාවෙන් යුතු බුද්ධිමත් සැමියන් ගැනයි. <br />
<br />
‘‘ඔව්. ඔයා
හිතන්නේ මට ඕක හොයාගන්නත් බෑ කියලද?“ මම කෙලින් උත්තර දුන්නා. ඊලගට මම
සාක්කුවෙන් ඇදලා බැංකුවේ ඉටි බෑග් එකේ දාගෙන ආපු බ්රේස්ලට් එක එයාගේ අතේ
තිබ්බා. <br />
<br />
"ආනේ.... මේ තියෙන්නේ... ඔයා හරිය ට ම
ගෙනල්ලා..... කොච්චර කාලෙකට පස්සෙද මේක දැක්කේ?" ඒ ටික නම් ඇත්තම ඇත්ත! ඒක
නිසා ඒ කොටසින් මම කතාව ඉවර කලා.<br />
<br />
ඔන්න දැක්ක ද ගැණු මොලේ
කොතනත් වැඩ කරන්නේ එක ම තාලෙට. ඒක බැංකුව, ගෙදර, නාන තොට කියලා වෙනස්
වෙන්නේ නෑ. නැත්තම් රමණි මිස්ටයි, හාමිනේටයි දෙන්නටම කොහොමද ඒ බ්රේස්ලට්
එක පත්තෑයෙක් වගේ පේන්නේ. <br />
<br />
කොහොමහරි ඇත්ත කතාව ඔය විදිහට ඉවර වුනා.<br />
<br />
හරි!
දැන් පොඩ්ඩක් හිතලා බලන්න. මම අර වෙලාවේ අපට බ්රේස්ලට් එක හොයලා දෙන්න
කියලා රමණි මිස්ට යෝජනා නොකළා නම් මොකද වෙන්නේ.<br />
<br />
ආන්න ඒකයි ස්ථානෝචිත
ප්රඥාව කියන්නේ.<br />
<br />
කතාව ඉවරයි. ගන්ඩ තියෙන ආදර්ශයක් තියෙනවානම් ගන්ඩලා!<br />
<br />
...................................................<br />
- යූරෝ දෙකේ වීරයා<br />
<br />
<br />
================================================<br />
වෙන වැඩ නැත්තම් බ්ලොග් වසන්තයට කෙහෙල් කොටුවේ චූටි මහත්තයා ඉදිරිපත් කළ "<a href="http://cyberyaya.blogspot.com/2017/04/blog-post_21.html" target="_blank">හිනා මූණ</a>!" බ්ලොග් ලිපිය කියවලා බලන්න. <br />
<br />
චූටි මහත්තයා කියන්නේ මීට දශක දෙකහමාරකට විතර කලියෙන් පෘථිවිය විශාල වස්තුවක්ව නිස්කලංකව ඉර වටේ භ්රමණය වෙන කාලේ, ගතවෙන කාලය ගැන වද නොවී හිරු කිරණ දිගේ පෘථිවිය තරණය කළ, ඒ කාලයේ ජීවත් වුනු සුවහසක් දරුවන්ගෙන් කෙනෙක්. <br />
<br />
"හිනා මූණ" කතන්දරයෙන් කියවෙන්නේ කාලෙකට පස්සේ චූටි මහත්තයගේ ඉස්කෝලෙට අලුතෙන් ආපු තරුණ ඉංග්රිසි ගුරුතුමික් ගැනයි.<br />
================================================</div>
Buddhi http://www.blogger.com/profile/09608842851552825572noreply@blogger.com31tag:blogger.com,1999:blog-4257527940407312534.post-74593213967173794952017-04-25T07:00:00.000+05:302017-04-25T07:00:04.514+05:30බ්ලොග් අවකාශයේ අලුතින් දිදුලන තරු වලට වල්ග තරුවකින් වැඩකට නැති කතාවක්!<div style="text-align: justify;">
මේ වෙද්දි බ්ලොග් අවකාශයට අලුත් තරු පායලා. පරණ තරු සමහරකට වල්ග ඇවිල්ලා. ඉතින් වල්ග තරු පේන්නේ කාලෙකට විතරයි නේ. මේ තමා ඒ කාලේ!<br />
<br />
වල්ග තරුව වසන්ත කක්ෂයෙන් ඉවත් වෙන්න කලින් මෙන්න තවත් කතාවක් ගෙනාවා.<br />
<br />
ඇත්තටම මේ කතාව බ්ලොග් වසන්තය ඡන්දය අතරතුර ඉදිරිපත් කරන එන්ටර්ටේට්මන්ට් අයිටම් එකක් වශයෙන් බාර ගන්නවා නම් මම වැඩිය කැමතියි. මොකද මේ කතාවේ ගන්න ඒ හැටි දෙයක් නෑ.<br />
<br />
<u><b>බෝඩිමේ දුරකතනය සහ අපේ මල්ලී!</b></u><br />
<br />
ඔන්න එකෝමත් එක රටක නියම මල්ලි කෙනෙක් හිටියා. ඒ අපේ මාමාගේ පුතා. මාමාගේ පුතා ගැන වැඩි විස්තර මේ දවස් වල පායලා තියෙන වල්ග තරු හොඳට දන්නවා. අලුත් තරු වලට දැනගන්න ඕනෙ නම් මොහොතක් ඉවසන්න. <br />
<br />
ඔය මල්ලිගේ ගමත් අපි පොඩි කාලේ හිටපු ගමමයි. අපි ගමෙන් ආවට පස්සෙයි මිනිහා ශිෂ්යත්වය ලිව්වේ. ශිෂ්යත්වේ ගොඩ දාගෙන මිනිහත් ආවා අපේ ඉස්කෝලෙට. මල්ලි නව නිර්මාණ කරන්න දක්ෂයා. මේ සිදුවීම වුනේ මල්ලි ට සාමාන්ය පෙල විභාගය කිට්ටු වෙලා තියෙද්දි.<br />
<br />
මල්ලිගේ දෙමාපියෝ සාමාන්ය පෙල පංතියට මල්ලි පාස්වුනු හැටියේ එයාව ඉස්කෝලේ ලඟ බෝඩිමක නතර කලා. මිනිහත් එක්කලා යාලුවෝ දෙන්නෙකුත් නතර වුනා. යාළුවො හිටියත් බෝඩිමේ නැන්දාගේ නීති ගොඩකට යටවෙලා ඉදලා කට්ටියට එපා වෙලා තිබුනේ. ඒවායින් කෙලින්ම එයාලගේ ජන ජීවිතයට හානිකරන නීති අතර පහත දැක්වෙන ඒවා ප්රධාන වුනා.<br />
<br />
01. රාත්රී දහයෙන් පස්සේ ලයිට් දල්වාගෙන සිටීම තහනම්.<br />
02. අනවශ්ය යාලුවන් බෝඩිම අසලට ගෙන්වාගෙන කතා කිරීම තහනම්. (යාළුවන් වර්ග කිරීමේ සියලු බලතල බෝඩිමේ නැන්දා සතුයි. අවශ්ය නම් නිශේධ බලය යොදලා අවශ්ය යාලුවෙක් වුනත් අනවශ්ය කාණ්ඩයට දැමීමේ පරම බලය නැන්දා සතුයි). <br />
03. එක එක අවශ්යතා වෙනුවෙන් නිතර නිතර කඩේ යාමට අවසර ඉල්ලීම තහනම්.<br />
04. නිවසේ දුරකතනය භාවිතා කිරීම සම්පූර්ණයෙන් තහනම්.<br />
<br />
ඔය නීති වලිනුත් තදින් ම ක්රියාත්මක වුනේ දුරකතනය සම්බන්ධ නීතිය. මොකද ඒ කාලේ සී.එල්.අයි, ඩීටේල්ස් බිල් එහෙම ගන්න අමාරු කාලේ ඔය වගේ දේවල් වල හොර අල්ලන එක ලේසි නෑ. ඉතින් බිල කීය ආවත් නැන්දට ගෙවන්න වෙනවා. <br />
<br />
මේ බොඩිමේ මාමයි, නැන්දයි එක එක රේඩියෝ චැනල් වලට කතා කරලා සිංදු ඉල්ලගෙන අහන්න හරිම කැමතියි. නැන්දා රේඩියෝ එකට කතා කරද්දි මාමා රේඩියෝ එක උස්සගෙන වත්ත පල්ලෙහාට ගිහිං අහගෙන ඉන්නවා. මොනවා වුනත් මායියගේ කටහඬ රේඩියෝ එකේ ස්පීකරෙන් අහන්න හම්බෙන්නේ ලෝකේ ඉන්න රාළලාගෙන් කීයෙන් කී දෙනාටද? <br />
<br />
මාමා වැඩිපුර කතා කරන්නේ සිරස ට. නැන්දානම් ලක්හඬ ට. නැන්දා ඒකට කතා කරන්නේ ගොඩක් වෙලාවට ඒ ලයින් එක බිසිවෙන්නේ නැතුව දෙතුන් පාරක් උත්සහ කරලා සජීවී ව ගීතය ඉල්ලගන්න තියෙන අවස්ථාව වැඩි හන්දා. <br />
<br />
දැන් තමා හරි විදිහට කතාව පටන් ගන්නේ.<br />
<br />
දවසක් නැන්දා ලක්හඬට කතා කරලා සිංදුවක් ඉල්ල ගන්න නම්බර් එක ඩයල් කලා. එතකොට ම නැන්දට මතක් වුනා එයාගේ ගීතයට එකතු කර ගන්න අයගේ නාම ලේඛණය ලියපු කොල කෑල්ල එයා ගෙනල්ලා නෑ නේද කියලා. නැන්දා ආයෙමත් කෝල් එක කට් කරලා කොළ කෑල්ල ගේන්න ගියා.<br />
<br />
අපේ මල්ලි දන්නවනේ? මිනිහගේ විනෝදාංශය නව නිර්මාණ කිරීම. ඊට අමතරව කාලීන වැදගත් කමකින් යුතු මාතෘකා ගැන අත් පොත් හැදුවා. ඒ වෙද්දි මිනිහා මායා බන්ධන එකේ ඉන්න ආශ්කාගේ බල ඇඳුම ඇත්තටම හදන්නේ කොහොමද කියන කාරණයට පොතකින් උත්තර හොයලා තිබුනා. ඊට පස්සේ බටනලාව ගැන පොතක් කළා. ඒ බටනලාවේ උපතේ ඉඳලා ඉලෙක්ට්රොනික බටනලාවක් ගෙදරදී හදාගන්නේ කොහොමද කියන කාරණාව දක්වා. මේ කියන දවස් වල මිනිහා අධ්යනය කලේ චෙස් ක්රීඩාව ගැන. කොහොමහරි ඔය අල්ල පනල්ලේ අපේ මල්ලිට මතක් වුනා එයා චෙස් ක්රීඩාව ගැන ලියාගෙන ඇවිල්ලා බාගෙට ඉවර කරලා තිබුනු පොත සති අන්තයේ ගෙදර ගිහිල්ලා එද්දි දාලා ආවා නේද කියලා. මිනිහට තරු පෙනුනා. මොකද අද වාගේ අන්තර්ජාල අරවා මේවා ජනප්රිය නැති ඒ කාලේ මිනිහා කරුණු එක්කාසු කර ගත්තේ ඉස්කෝලේ ගුරුවරුන්ගෙන් අහලා, පුස්තකාලයේ පොත් පත්, පත්තර කියවලා. අතින් ලියපු නිසා ඒක නැතිවුනොත් නැතිවුනා. ඇයි සොෆ්ට්කොපිය ලැප් එකේ තියෙනවා කියන්නද?<br />
<br />
ඉතින් මිනිහා දෙපාරක් හිතුවේ නෑ. කෙලින්ම බෝඩිමේ නීතිය කඩලා ගෙදරට කෝල් එකක් ගන්න තීරණය කලා. මිනිහගේ යාලුවෝ ඔත්තු බලන අතරේ කොල්ලා පැන්න ගමන් ගෙදරට ඩයල් කරලා අම්මට විස්තරේ කියලා, පොත නංගිට අහුවෙන්නෙ නැති තැනකින් තියන්න කියලා එතනින් දිරාමාර් වුනා. <br />
<br />
ඔන්න ඔය අතරේ බෝඩිමේ නැන්දා කොලේ හොයාගෙන ආවා. ඇවිල්ලා රීඩයල් බොත්තම ඔබලා කෝල් එක ගත්තා. ඇයි ඔය මොහොතට වෙන කවුරු කෝල් කරන්නද? නැන්දගේ වෙලාවට ලයින් එක කනෙක්ට් වුනා. නැන්දටත් පුදුමයි. එකපාරින් කනෙක්ට් වුනු නිසා. ටිකකින් අනිත් පැත්තෙන් ආන්සර් කලා. <br />
<br />
"හෙලෝ...."<br />
<br />
"ආයුබෝවන්.... මම කතා කලේ ඕගොල්ලන්ගෙන් සිංදුවක් ඉල්ලගන්න...."<br />
<br />
"ආයුබෝවන්, ආයුබෝවන්..... මේ බෝඩිමේ අක්කා නේද?" එහා පැත්තෙන් ඇහැව්වා. <br />
<br />
බෝඩිමේ නැන්දට ඊට වඩා දෙයක් තියෙන්න පුලුවන්ද? නැන්දට සතුට ඉහවහා ගිහිල්ලා. මොකද රේඩියෝ වැඩසටහන් කරන අයට අසන්නන්ව, අසන්නියන්ව වෙන් කරලා මතක හිටින්නේ එහෙමත් වෙලාවට. <br />
<br />
"ඔව්, ඔව්... මම ඔයාලාට හැමදාම කතා කරනවා. මට දෙන්න වික්ටර් රත්නායක මහත්තයගේ ඉර හඳ තරු පවතින තුරු අපි මැරෙන්නේ නෑ සිංදුව......."<br />
<br />
ඔන්න ඊට පස්සේ වෙන්න ඕනේ සජීවීව මැදිරියට සම්බන්ධ වෙනතුරු ලයින් එකේ ඉන්න එක. ඒත් සිද්ද වුනේ ඒක නෙමෙයි!<br />
<br />
“බෝඩිමේ අක්කට වැරදිලාද කොහෙද මම අහවල් පුතාගේ අම්මා....."<br />
<br />
ඒ එක්කම නැන්දා දුරකතනයේ රිසිවරේ තමන්ගේ මූණ ඉස්සරහට අරගෙන ඒ දිහා හොඳට බලාගෙන හිටියලු! නැන්දගේ මූණ ලැජ්ජාවෙනුයි, කෝපයෙනුයි රතු වුනාලු. මට එහෙම කිව්වේ ඔය සිද්දිය දොර රෙද්ද අස්සෙන් හොරෙන් බලාගෙන හිටපු මලයයි, එයාගේ යාලුවොයි. <br />
<br />
තාක්ෂණික පරිණාමය නිසා බොඩිමක වුනත් දැන් කාලේ නම් මේ වගේ ප්රශ්ණයක් ඇතිවෙන්න බොඩිමේ අයිතිකාරයොයි, බෝඩිම්කාරයොයි වාසනා කරලා තියෙන්න ඕනේ. ගොඩක් වෙලාවට රේඩියෝ නාලිකා වලත් දැන් කෝල් කරනවට වඩා කරන්නේ වයිබර්, වට්ස්ඇප්, එස්.එම්.එස් වලින් පණිවිඩය එවන්න කියන එක.</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
කතාව ඉවරයි! මං කිව්වේ නැද්ද මේ කතාවෙන් ගන්න ඒ හැටි දෙයක් නෑ කියලා. මම එහෙම කිව්වට මී කුණෙන් ගොඩ ගිය අයත් ඉන්න ලෝකයක් මේක.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
කොහොම වුනත් මේ ලිපිය කියවපු ඔයගොල්ල බ්ලොග් අවකාශයේ පායපු අලුත් තරු නම් කරුණාකරලා ඔබේ බ්ලොග් ලිපිනය මට ලබා දෙන්න. මට පුලුවන් එතකොට වසර පුරා ඔයගොල්ලන් බ්ලොග් අවකාශයේ දිලිසෙන හැටි බලන්න. <br />
<br />
මල්ලි ගැන වැඩි විස්තර ඕන අය, <a href="http://cyberyaya.blogspot.com/2012/04/blog-post.html" target="_blank">"සිංහල බ්ලොග් කරුවෙක්ද? මෙන්න කියවන විට සිංහල ලියවෙන සුපිරි මෘදුකාංගය උණු උණුවේ.....!"</a> ලිපිය කියවලා බලන්න. <br />
<br />
ඊලඟ දවසේ ඔබට පුලුවනි තමන්ගේ වයස මොහොතකට අමතක කරලා මල්ලි කළ නවතම සොයා ගැනීමක් ගෙදරදීම අත්හදා බලන්න. <br />
<br />
එතෙක් (වෙන වැඩ නැත්තම්) බ්ලොග් වසන්තයට කෙහෙල් කොටුවේ චූටි මහත්තයා ඉදිරිපත් කළ <a href="http://cyberyaya.blogspot.com/2017/04/blog-post_21.html" target="_blank">"හිනා මූණ!"</a> බ්ලොග් ලිපිය කියවන්න. චූටි මහත්තයා කියන්නේ මීට දශක දෙකකට දෙක හමාරකට කලියෙන් පෘථිවිය නිස්කලංකව ඉර වටේ භ්රමණය වෙන කාලේ ගතවෙන කාලය ගැන වද නොවී හිරු කිරණ දිගේ පෘථිවිය තරණය කළ ඒ කාලයේ ජීවත් වුනු සුවහසක් දරුවන්ගෙන් කෙනෙක්. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ඒ ගැන දැනගන්න ඒ පැත්තේ යන ගෑණු ළමයි තිබුනොත් අම්මා හෝඳලා මැදලා දුන්නු ලේන්සුවක් අරගෙන යන්න. ඒත් අතීතයේ සුවඳ හොයන අද කාලයේ ෆිට් කොල්ලෙක් නම් අත්දෙක වන වනා ගියත් කමක් නෑ. කතාව කියවලා හොඳනම් මනාපයක් ලබා දෙන්න. ඔබට සිංහල බ්ලොග් කරුවන්ගේ කැමති ලිපි තුනකට මනාප ඉදිරිපත් කරන්න හැකියි. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
කක්ෂයෙන් මිදෙන්න පෙර සයිබර් යායෙ දී නැවත හමුවෙමු!</div>
Buddhi http://www.blogger.com/profile/09608842851552825572noreply@blogger.com16tag:blogger.com,1999:blog-4257527940407312534.post-57651628959253815932017-04-21T06:20:00.000+05:302017-04-22T09:31:53.943+05:30හිනා මූණ! | බ්ලොග් වසන්තය වෙනුවෙන් චූටි මහත්තයාගේ කතාව<div style="text-align: justify;">
''මා එදා කියු දේ,</div>
<div style="text-align: justify;">
අද ඔබට මතක නැතිදෝ,</div>
<div style="text-align: justify;">
කියූ වදන් මතකේ තියාගන්න බැරිදෝ,</div>
<div style="text-align: justify;">
මේ වතාවේ පමණයි,</div>
<div style="text-align: justify;">
සමා දෙන්නේ මා නම්,</div>
<div style="text-align: justify;">
අයෙත් මතක නැති නම්,</div>
<div style="text-align: justify;">
කියන්නේ ම නෑ මයි....."<br />
<br />
අපේ අලුත් ඉංග්රීසි ටීචර් ඔහොම කිය කියා හිනා මූණක් මවාගෙන ජයසිරි ගාවට කිට්ටු කලා. ජයසිරි ගල්වුනා. අපිට නං හෙන සංතෝසේ! ඒත් ඒක විඳින්න වුනේ නෑ. චාන්දනී මැද්දට පැන්නා.<br />
<br />
"හානේ...... ටීචර් ඒ ජාතියේ සිංදුත් කියනවද?"<br />
<br />
ඒ එක්කම තමන්ගේ තාත්තගේ කැසට් පීස් කන්ද පණ වගේ ආරක්ෂා කරන රොෂාන් කට ඇරියා.<br />
<br />
"ඇයි ඒ ජාතියේ සිංදු කිව්වම මක් වෙනවද?" <br />
<br />
ටීචර් ඒවා කණකට ගන්නැතුව මෙහෙම කිව්වා.<br />
<br />
"මොකද ජයසිරි අපි දැන් කරන්නේ..... හෙටයි දවස....!" ඊලඟට ටීචර් හිනා මූණ කල්පනාවට බර මූණකට හැරෙව්වා.<br />
<br />
ඔය අලකලංචි සේරෝම මුලින්ම ඇදිලා ආවේ මෙන්න මෙහෙමයි. <br />
<br />
ඒ මම කෙහෙල් කොටුව පැත්තට ගාටන එක පැත්තක තියලා තැපැල් කන්තෝරුවේ බිත්ති කන්ද උඩට වෙලා පාර දිහා බලාගෙන හිටපු එක නිවාඩු දවසක උදේ! ටවුමේ ඉදලා සුදත් අයියලාගේ කොළපාට කැරවෑන් එක දූවිලි අවුස්සාගෙන වේගෙන් ආවා. වෑන් එකට සෙනග පටවලා ජනේල වලින් එළියට පනින තරමට! ඒක ඇවිල්ලා තැපැල් කන්තෝරුව ඉස්සරහා ගැහුවා බ්රෙක් පාරක්. එකත් එකටම මයිකල් මාමාගේ බටු වෑන් එක මෙයාලා පස්සේ පන්නවා. සුදත් අයියා වෑන් එක නැවැත්තුවයි ගියර් එක මාරු කරන පමාවෙන් ලෑල්ල උඩ හිටගත්තයි. වෑන් එක ආපහු බොරලු පාරේ දූවිලි අවුස්සගෙන ඉගිල්ලුනා. ඔය දූවිල්ල මෑකීගෙන යද්දි අපි දැක්කා අපේ තැපැල් කන්තෝරුව ඉස්සරහා පාරෙන් අනිත් පැත්තේ හිටගෙන ඉන්න කෙනෙක්. එයා අලුත් ම අලුත් රෙදිවලින්, අලුත් ම අලුත් මෝස්තරේකට මහපු, අලුත්ම අලුත් ඇඳුමක් ඇඳගෙන හිටියා. වෑන් එකේ දූවිල්ල එයාට කොච්චර නුහුරුද කියන්නේ දූවිල්ල මැකිලා තවත් සෑහෙන වෙලාවක් යනකල් එයා එයාගේ අලුත් ම ලේන්සුවෙන් මූණ වහගෙන හිටියා. එයා ලේන්සුවෙන් මූණ අහකට ගන්නකල් අපි බලාගෙන හිටියා. එයාගේ දෙපැත්තේ හිටියේ තරමක වයස පහේ දෙන්නෙක්. බාග වෙලාවට එයාගේ අම්මයි තාත්තයි වෙන්න ඇති. ඊලඟට එයාලා පාර පැනලා අපේ පැත්තට ආවා. එයාලා තාත්තා හම්බවෙලා බොහොම ගරුසරු ඇතිව තාත්තට කතා කලා. ටික වෙලාවක් කතා බහ කරපු එයාලා ආපහු යන්න ගියා. හැබැයි එයාලත් එක්ක තැපැල් කන්තෝරුව පැත්තට හමාපු සමන්පිච්ච මල් සුවඳ නම් හුළඟට දිය වෙලා යන්න තරමක වෙලාවක් ගත්තා.<br />
<br />
එයාලා ගියාට පස්සේ තාත්තා අපට මෙහෙම කිව්වා,<br />
<br />
"ඒ තමයි ඔයාලගේ ඉස්කෝලෙට අලුතින් එන ඉංග්රීසි ටීචර්..... එයා එයාගේ අම්මයි තාත්තයි එක්කලා ඉස්කෝලේ බලාගෙන යන්න ඇවිල්ලා..... ඊලඟ වාරේ ඉදලා ටීචර් ඔයාලට උගන්නයි...."<br />
<br />
ඔන්න ආයෙමත් වතාවක් ඉංග්රීසි භාෂාවට අධිපති දේවියන් වහන්සේගේ නේත්ර මානෙට අපිව අහුවෙලා. ඉතින් උන්නාන්සෙට හිතිලා අපේ ඉස්කෝලෙට ඉංග්රීසි උගන්වන්න හැකි දේව දූතියක් එවන්න. එවලා අපට ඉංග්රිසී උගන්වන්න. ඒක මොනතරම් නං සතුටු දායක පුවතක් ද? ටීචර් ආවම මට පුලුවනි වෙන්ස්ඩේ කියන වචනයට එන සද්දේ අනුව අකුරු ලියන්නේ නැත්තේ ඇයි කියලා අහලා දැනගන්න! අයිලන්ඩ් කියලා ලියද්දි මුලට අයිඑස් දාන්නේ ඇයි කියලා දැනගන්න! එලිෆන්ට් කියලා ලියද්දි මැදට එච් අකුරු ඔබන්නේ ඇයි කියලා දැනගන්න! මම ඔය වගේ දේවල් ගැන නිවි හැනහිල්ලේ බිත්ති කන්ද උඩට වෙලා කල්පනා කරන්න පටන් ගන්න ගියා විතරයි ලියුම් බෙදන රණවීර මාමා තාත්තගෙයි පුතාගෙයි කතාවට අවසර නැතුවම මැද්දට පැන්නා.<br />
<br />
''උගන්නයි උගන්නයි....... හැබැයි කී දවසකට ද දන්නේ නෑ......?" <br />
<br />
රණවීර මාමා ඔහොම කතා කරන්නේ හේතුවක් ඇතුව. ඒ හේතුව අපි හැමෝම දන්න නිසා ආයේ රණවීර මාමට උත්තර බඳින්න ගියේ නෑ. ඒක නිසා රණවීර මාමා ම අයෙමත් හැමදාම කියන කතාවේ ඉතුරු ටික ඇදලා ගත්තා.<br />
<br />
"ආ...... තැපැල් මහත්තයා, ඔය ගුරුවරු දවසක් ඉදියි දෙකක් ඉදියි.... ඊට පස්සේ පැදුරටත් නොකියනේ මාරුව හදාගෙන මාරු වෙන්නේ... නීතියේ හැටියට එහෙම පුලුවන්ද? අපි රස්සාව අරගද්දි රටේ ඕනම පැත්තක රාජකාරී කරන්නයි අත්සන් කරන්නේ..... කියන්ඩකෝ අපිව ඕන තූත්තුකුඩියකට දාන්ඩ කියලා, අපි වතුරට දාපු බල්ලො වගේ දවසෙන් දෙකෙන් හැරිලා එයිද කියලා බලන්ඩ..... ඒකට මෙහෙට එන ගුරුවරු. මාස හතර පහක් දත කාගෙන කොහොමහරි ඉදලා අගෝස්තු නිවාඩුවෙදි පැන ගන්නවා.... තුන් වෙනි වාරෙ වෙද්දි ඉස්කෝලේ හේදිලා ගිහිල්ලා වගේ.....!"<br />
<br />
කොහොම වුනත් අපට ඉංග්රීසි ටීචර් කෙනෙක් එනවා කියන ආරංචිය අලුත් එකක්. ඉතින් මම දන්නවා අලුත් ආරංචියක් ආපු හැටියේ කරන්න ඕන මොකද්ද කියලා. ඒ සුභ ආරංචිය මගෙන් පස්සේ මුලින්ම දැන ගත්තේ කුමාර. ඇයි දන්නෑ ඒක කිව්ව හැටියේ කුමාරගේ මූණ නිල් පාට වුනා. ඒත් අපි දෙන්නා එදා හවස් වෙන්න කලින් මුළු ගමම ගිණි තිබ්බා. අලුත් වාරේ ඉස්කෝලේ පටන් ගද්දි ඒක ලැව් ගින්නක් වගේ ඇවිළිලා ඉස්කෝලෙටත් පැතිරිලා.<br />
<br />
ඔන්න ඔහොම ගමට ආපු ටීචර් තමා අපට ඉංග්රීසි සිංදුවක් පුරුදු කරන්න පටන් ගත්තෙ. ටීචර්ගේ නම හරියට මෝටරයක් කැරකෙන සද්දේ වගේ? නි-ර්-ම-ලී! <br />
<br />
"හරි ඔයාලා හැමෝටම සුබ ආරංචියක් කියන්න තියෙනවා.... ඔයාලා දන්නවනේ සිංහල සාහිත්ය දිනේ.... ආන්න ඒ වගේ ඉංග්රීසි සාහිත්ය දිනයකුත් තියෙනවා...... දැන් මම මේ ඉස්කෝලේ ඉන්න නිසා මේ පාර අපේ ඉස්කොලෙත් ඉංග්රීසි සාහිත්ය දිනයක් තියෙනවා...... ඔයාලටත් වෙනවා සාහිත්ය දිනේට දෙයක් කරන්න..... ඔයාලා කරන දේවල් ඉස්කෝලෙන් විනිශ්චය කරනවා. දිනුවොත් කලාප තරගෙට යන්න සුදුසුකම් ලබනවා..... මම හිතාගෙන ඉන්නේ මේ පංතියෙනුත් ගීතයක් ඉදිරිපත් කරන්න....... ඔයගොල්ල කැමතියි ද ඒකට?"<br />
<br />
"ඕ.......ව්" අපි කතාවේ හරිහමන් බරක් පතලක් නොදැන ම කෑ ගැහුවා.<br />
<br />
ඊලඟට අපට වැඩ අධික කාලයක් ආවා. ඒ ඉංග්රීසි සාහිත්ය දිනේ වෙනුවෙන් ගීතයක් පුරුදු වෙන්න.<br />
<br />
ඒක වුනේ මෙහෙමයි.<br />
<br />
මුලින් ම අපිට ගැලපෙන ගීතයක් හොයාගන්න වුනා. ඒකට ටීචර් යෝජනා කළ ගීත සීයක් විතර ප්රතික්ෂේප කරගෙන යද්දි ඔන්න ඒ දෛවෝපගත ගීතය අපට අහුවුනා. ඒ සිංදුව මොකද්ද දන්නවද? "ආන්ටි මොනිකා". </div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
ආන්ටි මොනිකා! එහෙම නැත්තම් මොනිකා නැන්දා. මේ ගීතයෙන් කියවෙන්නේ සුදු රටක මොනිකා කියලා නැන්දා කෙනෙක් කඩ පිලට යන සිද්දියක්. එයා කඩේ යන්නේ අපේ නැන්දලා වගේ හාල් පොතයි, පං මල්ලයි අරගෙන නෙමෙයි. එයා යන්නේ හැඩට ඇඳලා, තොප්පි දාලා. තොප්පියේ තියෙනවා පිහාටුවක්! එයා කඩේට යද්දි පිහාටුව හුලඟට වැනෙනවා. ගීතයේ මුලින්ම කියවෙන්නේ ඒ ගැන. ඊළඟට තොප්පිය. ඔය විදිහට අන්තිම වෙද්දි නැන්දත් තාලෙට පැද්දි පැද්දි බොහොම සැහැල්ලුවෙන් කඩ පිලට යන හැටියි ගීතයෙන් විස්තර කරන්නේ. <br />
<br />
මුල් ම කාරිය හැටියට ටීචර් කලේ අපිට ගීතයේ තේරුම කියලා දුන්නු එක. ඊලඟට ටීචර් තාලෙට ගීතය කිව්වා. ටීචර් කිව්වා මොනිකා නැන්දා පැද්දෙන තාලෙට අපිත් සිංදුව පද්දන්න ඕනය කියලා. එතකොට තමයි වේදිකාවෙන් පහළ ඉන්න නරඹන්නන්ගෙයි, විනිශ්චය මණ්ඩලෙයි අවධානයට නියම විදිහට අපිව ලක් වෙන්නේ. ටික දවසක් යන්න ඇරලා ටීචර් ගීතය කියන්න කලින් සභාවෙන් අවසර ගන්න හැටි කියලා දුන්නා. ඉතින් අපේ නිර්මලී ටීචර් නගරෙන් ආපු දේව දූතියක් වාගේ හරිම කැමැත්තෙන්, හරිම උනන්දුවෙන් අපිට ගීතය ඉගැන්වූවා. <br />
<br />
කොහොමත් ටීචර් හැම තිස්සෙම වාගේ දෙයක් ගැන අලුත් විදිහට ම හිතුවා. ගීතය විතරක් නෙමෙයි, ඉංග්රීසි උගන්වද්දි වුනත් දෙයක් අපට අමාරුනම් ටීචර් අලුත්ම වැඩක් දාලා අපේ හිතට වදින විදිහට ඒක කියලා දුන්නා. ටීචර් හිටියේ හැම තිස්සෙම හිනාවෙලා. සමහර අමාරු වෙලාවට වුනත් එයා හිනාවක් මවාගෙන හරි ඉන්න උත්සහ කලා. කොච්චර වුනත් ඒ වෙලාවට නම් අපට ඒ වග පේනවා. ඉතින් ඒවගේ වෙලාවට අපි වඩාත් හොඳින් ටීචර් කියන කාරණා තේරුම් ගන්න උත්සහා කළා. ඉංග්රීසි විෂයේ අමාරු තැනක් ආ හැටියේ ටීචර් එයාගේ තඩි අත්මල්ලෙන් මොකක් හරි, එයාම හදාගත්තු උපකරණයක් ගත්තා. සමහර වෙලාවට ඒක කැපිටල් අකුර ලියලා තියෙන කාඩ්බෝඩ් දොරක් වෙන්න පුලුවනි. ඒ දොර අරිද්දි ඇතුලේ තිබුනේ සිම්පල් අකුර. සිම්පල් අකුර ඇති දොරත් ඇරියම අදාල අකුරෙන් පටන් ගන්න වචනයක් එක්ක පින්තූරයක් මතු වුනා! ඔය වගේ උපකරණ ගොඩක් ටීචර් එක්ක නිතර එහෙට මෙහෙට යන අත්මල්ලේ තිබුනා. <br />
<br />
කොහොමහරි ඔය උපදෙස් වලින් පස්සේ මුලින්ම අපට ටිචර් එක්ක ගීතය කියලා පුහුණු වෙන්න අවස්ථාව ආවා! මුලින් මුලින් තාලේ අල්ලගන්න අපිට ටීචර්ගේ කටහඩ පස්සේ පන්නන්න වුනා. හරියට හන්දිගානේ ඉඳගෙන බයිසිකල් පිටිපස්සේ බුර බුරා පන්නන හොරිකඩ බල්ලො වගේ. ඒත් ටික දවසක් යද්දි අපට තාලේ අහුවුනා. අපි "අයි හෑව් ඇන් ආන්ටි, ඇන් ආන්ටි මොනීකා, වෙන් ෂී ගෝස් ෂොපින් වී වෝ සෙ හුලල්ලා....“ කියලා පටන් අරගෙන ගීතය කීපාරක් නං පුරුදු වුනාද කියලා අමතක වෙන තරම් වාර ගාණක් පුහුණු වුනා. අන්තිමේ අපි ගෙදර ගියත් අපිට ඒ ගීතය ඔලුව අස්සේ පිලිරැව් දුන්නා. අපි හැමෝටම ඒ ගීතය හොඳ හැටි කට පාඩම් වුනා. හැබැයි හැමෝටම කිව්වට එක්කෙනෙක් ඇර! ඒ ජයසිරි! එයාට සිංදුව පාඩම් හිටියේම නෑ. එයා කලේ බොරුවට කට හොල්ලපු එක. <br />
<br />
අපිට හිතාගන්න බැරිවුනා ඒ ඇයි කියලා. ජයසිරි කියන්නේ අපේ පංතියේ ඉන්න ආරක්ෂකයෙක් කිව්වත් ඒකේ වැරැද්දක් නෑ. පංතිය ඇතුලේ මොන කෝන්තර තිබ්බත්, ඉහල පංතියකින් හරි කමක් නෑ මොකක් හරි අරියාදුවක් අපේ පංතියට ආවොත් ජයසිරි තමා පපුව ඉස්සරට දාලා වීරයෙක් වගේ ප්රශ්නේ නිරාකරණය කරගන්න ඉදිරියට යන්නේ. <br />
<br />
දවසක් දා හවසක ඉහල පංතියක ළමයින්ට අපේ පංතියේ අමතර පංතියක් තිබිලා. ඒ ළමයි අපේ පංතියේ ගෑණු ළමයින්ගේ ඩේස් වල රතු පෑනෙන් කුරුටු ගාලා. අපි ඒ වග දැනගත්තේ පහුවදා උදේ! අපි තාම පෑන් වලින් ලියන්න පටන් අරගෙනත් නැති කාලේ අපේ පංතියේ ඩෙස් වල පෑන් වලින් කුැරුටු ගාලා කිව්වම. අනික රතු පෑන් වලින්. අපට මොන නව නිංගිරාවක්ද? ජයසිරි පංතියට ආ හැටියේ ඒ ආරංචිය අපි ජයසිරිගේ කණේ තිබ්බා. මිනිහව වෙවුලන්න ගත්තා. "අපේ ඩෙස්සොල කොහොමද අනිත් පංතියේ ළමයි කුරුටු ගාන්නේ......" මිනිහා අපේ පංතියේ නිලුකාගේ ඩෙස් එකේ රතු පෑනෙන් ඇන්ද බලි කුරුටු දිහා බලාගෙන දත් මිටි කෑවා. ඒක දැකලා ගෑණු ළමයි විතරක් නෙමෙයි අපිත් ගැස්සුනා. <br />
<br />
අපි කිව්වා,<br />
<br />
"ඕක අල්ලා දාමු. විවේක කාලේදී බ්ලේඩ් තලයකින් ඕවා සූරලා වැඩේ ගොඩින් බේරගමු......." කියලා. ගෑණු ළමයිනුත් ඒකට එකඟ වුනා. <br />
<br />
ඒත් ජයසිරිද ඇහැව්වේ! මිනිහා නිලූකයි, එයාගේ අගතියට පත් වෙච්ච යාළුවන්ටයි පොරොන්දු වුනා මේ සිදුවීමට අදාල සාධාරණය ඉෂ්ඨ කරන්න. ඒ එක්කම මිනිහා ගියා ඉහල පංතිය පැත්තට. අපි සේනාවත් පස්සෙන් ගියා. මිනිහා එයාගේ දකුණු අතේ මාපොට ඇගිල්ලෙන් දකුණු ඇහැ යට කහන ගමන් ඉහල පංතියෙ ප්රධාන දොරටුවෙන් ඇතුල් වුනා. හරියට කේසර සිංහයෙක් කැනහිල් ගුබ්බෑයමකට රිංගනවා වගේ. ඒත් අපි නං දොර ගාව නතරවුනා. ඊට පස්සේ ජයසිරි මුළු පංතිය දිහාම බැලුවා. ඉහල පංතියේ ළමයි කවුරුත් ජයසිරි දිහා වපර ඇහෙන් බැලුවා. <br />
<br />
"ඊයේ හවස අපේ පංතියේ ගෑළලමයිගේ ඩෙස්සොල කවුරු හරි රතු පෑන්ඔලින් කුරුටු ගාලා තියෙනවා..... කවුද කියන එක අපට වැදගත් නෑ...... ඉන්ටෝල් එකට කලින් එව්වා මැකිලා තිබුනේ නැත්තං අපි එන්නේ මෙහෙම නෙමෙයි....." ජයසිරි බොහොම තැන්පත් තාලෙන් පළපුරුදු වීරයෙක් වගේ සිංහ නාද කළා. <br />
<br />
ජයසිරි සිංහනාද කළාට මොකද අපේ නං පපුව හිර වෙලා කොඳු නාරටිය හිරි වැටීගෙන ගියා. මොකද ඉහල පංතියටම ගිහිල්ලා එහෙම කිව්වම. වැරැද්ද කාගේ වුනත් ඒ අයටත් තියෙනවානේ අභිමානය කියලා එකක්. ඒ වුනාට මොකද අපි එළියට පනින්න හදන ඇස් ගෙඩි දෙක බලෙන් රඳවගෙන ඉද්දි වගේ භයානක බැල්මකින් ඉහල පංතිය දිහා බලාගෙන හිටියා. <br />
<br />
ඔය වගේ කියනවා නම් ජයසිරි ගැන කියන්න වීර කතා ඕන හැටියේ! ඒත් ඔන්න ඔය වගේ වීර කතා වලින් පිරුනු ඉතිහාසයක් ඇති ජයසිරිට තමා මේ ගීතය පාඩම් කරගන්න බැරි වෙලා තියෙන්නේ. හිතලා බලන්නකෝ ජයසිරි ඉන්න තත්වය මොන වගේ එකක් ද කියලා. ඇත්තම කිව්වොත් ජයසිරි හන්දා වැඩිපුරම අමාරුවේ වැටුනේ අපේ ටීචර්. ටීචර්ට දැන් ජයසිරිව ගීතය කියන කණ්ඩායමෙන් අයින් කරන්නත් බෑ. ඒ එයාට දුක හිතෙයි කියලා. පංතියේ ළමයි ඉස්සරහා මේ ලෝකේ තියෙන හොඳම වචන වලින් කිව්වත් අන්තිම ප්රතිඵලය ජයසිරි පැත්තකට වෙන එක. අවංකව කිව්වොත් එයාට ගීතය කියන්න බැරි එයාගේ උනන්දුවේ අඩුවක් නිසා නෙමයෙි. එයා හොඳටම උනන්දු වුනා සිංදුව කොහොමහරි කටපාඩම් කරගන්න. ඉතින් එහෙම කෙනෙක් වේදිකාවේ පහල බලාගෙන ඉද්දි අපි කොහොමද හිත හදාගෙන සිංදුව කියන්නේ.<br />
<br />
දවසක් දා අපි ඇහැව්වා ජයසිරිගෙන් මේකට හේතුව. <br />
<br />
"මට සිංදුව පාඩම් කරද්දි මතක හිටිනවා. ඒත් දෙවෙනි පේලිය කියද්දි පළවෙනි පේලිය අමතක වෙනවා. කොහොමහරි මතක තියාගෙන ඔයාලත් එක්ක කියන්න හදද්දි පළවෙනි පේලිය මොකද්ද දෙවෙනි පේලිය මොකද්ද කියලා පැටලෙනවා. ඒ සේරම දේවල් ලිහාගෙන සිංදුව කියද්දි ඔයාලා එක්ක තාලෙට කියන්න බෑ. ඒකයි මම සිංදුව පැත්තක දාලා ඕගොල්ල එක්ක බොරුවට කට හොල්ලන්නෙ. මට පේන්නේ මට හරියට කට හොල්ලගන්නත් බෑ වගේ. එහෙම වුනොත් උත්සවේ දාට ඒක විනිශ්චය මණ්ඩලේ දැකලා හොදටම ලකුණු කැපෙයි........" අසරණ වූනු වීරයා අමාරුවෙන් අපි ඉස්සරහා වචන ගැටගහගත්තා.<br />
<br />
අපි ඒක කාටත් හොරා නිර්මලී ටීචර්ගේ කණේ තිබ්බා. නිර්මලී ටීචර් පුලුවන් හැම විදිහටම ජයසිරිට අපිත් එක්කලා වේදිකාවට ගොඩවෙන්න මඟක් හදා ගන්න ඉණි කපලා දුන්නා. ඒත් මිනිහා කොච්චර උත්සහ කළත් ඒවා එයාගේ අතින් ම ගඟට වැටුනා. හැමදේ ගැනම අලුත් විදිහට හිතන නිර්මලී ටීචර්ටත් ඉතින් ඊටත් වඩා ඒ වෙනුවෙන් නම් කරන්න දෙයක් ඉතුරු වුනේ නෑ. <br />
<br />
කොහොමහරි අපි සාහිත්ය උත්සවයට කලින් දවසේ අන්තිම පුහුණු වීම කලා. ටීචර් කිව්වා අපි ඉතා හොඳට ගීතය ගායනා කරනවා කියලා. එදාටත් මෙහෙම කිව්වොත් අපිව කලාප තරගයට ඉදිරිපත් වෙන්න හොඳටම ඉඩකඩ තියෙනවා කියලා. ඒත් අපේ ජයසිරි! එදත් ජයසිරි බොහොම පළපුරුදු තාලෙට කට හෙල්ලුවා විතරයි. <br />
<br />
කොහොමත් අපි අන්තිම මොහොත වෙනකල් උත්සහය අත ඇරියේ නෑ. ජයසිරිත් එහෙමයි. එයාටත් ඕන වුනේ තමන්ගේ ඉස්කෝලේ ළමයි, දෙමාපියෝ, ගුරුවරු ඉස්සරහා වීරයෙක් වගේ වේදිකාව උඩට නැගලා ඉංග්රිසියෙන් ගීතයක් කියන්න. අපි හැමෝගෙම හීනේ එකයි. ඒත් හැම පුහුණුවීම් වාරෙකම ජයසිරි ඉස්සරටත් වඩා හොඳට කට හෙල්ලුවා මිසක ගීතය නං කිව්වේ නෑ.<br />
<br />
"මොකද ජයසිරි අපි දැන් කරන්නේ..... හෙටයි දවස....!" ආන්න ඒ වෙලාවේ තමයි අපේ නිර්මලී ටීචර් හිනා මූණක් මවාගෙන අර මම මුලින්ම කියාපු ගීතය කිය කියා ජයසිරිට කිට්ටු කලේ. <br />
<br />
උත්සවය දවස උදා වුනා.<br />
<br />
එදා අපි කවුරුත් හිටියේ හොඳටම උද්යයෝගයෙන්. මුලු ඉස්කෝලෙම ප්රධාන ශාලාවට එක්රොක් වුනා. දෙමාපියන්ට වෙනම ආසන පනවලා තිබුනා. අපි කවුරුත් එකා වගේ එකමුතුව හිටියා. ටික වෙලාවක් ගත වෙද්දි අපේ ටීචරුත් අමාරුවෙන් ළමයි අතරින් අපිව හොයාගෙන ආවා. "හැමෝම ලෑස්තිද?" ටීචර් බොහොම උනන්දුවෙන් ඇහැව්වා. අපි "ඔව්" කිව්වා. උත්සවය පටන් ගත්තා. අපි නොයිවසිල්ලෙන් හිටියේ අපේ අංකය එනතුරු. නොයිවසිල්ලෙන් කිව්වට මොකද බඩ ඇතුලේ වී හුළං කරනවා වගේ.<br />
<br />
ගීත ගායනා කරන අය ගීත ගායනා කළා, කතා පවත්වපු අය කතා පැවැත්වූවා, නාට්ය කරන අය ඒවා කළා. අපි හැමදේම හොඳට බලාගෙන හිටියා. තරමක වෙලාවක් ගත වෙද්දි ඉහල පංතියක සංවිධායකයෙක් ඇවිදින් ඊලඟ අංකය අපේ ඉදිරිපත් කිරීමයි කියලා දැනුවත් කලා. ටීචර් කිව්වා අපි පුහුණු වුනු තාලෙට නියම විදිහට ගීතය ගායනා කරන්න කියලා. අපි ලොකු හුස්මක් ගත්තා. ඒ අස්සේ ජයසිරි අත ඉස්සුවා.<br />
<br />
"ටීචර් මට නිකං උණ ගැනෙන්න වගේ..... කලන්තෙත් වගේ....." එහෙම කිව්වට අපි දන්නවා මෙතන ඇත්තටම වෙන්නේ මොකද්ද කියලා. ජයසිරිට ඇති උණක් නෑ. එයා දැන් මේ අවස්ථාවෙන් මඟ අරින්නයි යන්නේ. ඒත් ඒ වෙනුවෙන් අපට දෙයක් කරන්න ඉතුරු වෙලා නෑ. මොකද දැන් වේදිකාවේ ඉදිරිපත් කරන අංකය අහවරවුනු හැටියේ නිවේදක තැන අපේ පංතියේ නම කියනවා. එතකොට අපි නොපමාව වේදිකාවට ගොඩවෙන්න එපැයි. මොනවා වුනත් අපිට ජයසිරි ගැන මොකද්දෝ දුකක් ඇති වුනා. එයා කොච්චර කැමැත්තෙන් ඉන්න ඇතිද එයාගේ දෙමාපියෝ ඉස්සරහා ඉංග්රිසියෙන් ගීතයක් ගායනා කරලා තමන්ගේ තරම පෙන්වන්න. ඒත් එයා අන්තිම මොහොත වෙනතුරු කොච්චර උත්සහ කළත් ඒ දේ එයාට ඉටු කරගන්න බැරි වුනා. කෙහොම හරි ඒ කතාව ඇහුනා විතරයි වහාම නිර්මලී ටීචර් ජයසිරිව අපි ඉන්න පේලියෙන් අයින් කලා. දැන් කොහොමත් ගීත ගායනා කණ්ඩායමේ ජයසිරි නෑ. එයාව කවුරුත් ඉවත් කලෙත් නෑ. එයාමනේ අයින් වුනේ. ඒ මදැයි දැන් එයාට හිත හදාගන්න. කොහොමහරි ටීචර් එහෙම කරලා "හරි ඔයාලා වේදිකාවට ගොඩවෙන්න..... මම කියලා දුන්නු හැටියට ම කරන්න" කියලා අන්තිම අවවාදේ දුන්නා. එහෙම කියලා ටීචර් ජයසිරිව එතනින් එක්කගෙන ගියා. <br />
<br />
මෙතුවක් වෙලා තමන්ගේ ඉදිරිපත් කිරීම කරපු ළමයි ඒක අහවර කරලා ප්රේක්ෂකාගාරයට ආචාර කරලා වේදිකාවෙන් බැහැලා ගියා. නිවේදක තැන අපේ පංතියේ නම කිව්වා. <br />
<br />
අපි පුහුණු වුනු විදිහට වේදිකාව උඩට ගිහින් නියම තැන් වල හිටගත්තා. මුල් පේලියේ මැද හිටපු සමන්ත අඩි තුනක් ඉස්සරහට ගියා. ඊලඟට, "ලේඩීස් ඇන්ඩ් ජෙන්ට්ලිමන්, වියා ගොයින් ටු සිං අ සෝං..." කිව්වා. ආපස්සට හැරෙන්නේ නැතුව පස්සෙන් පස්සට අඩි තුනක් ආවා. එතකොට එයා හිටපු තැනමයි! ටීචර් කියලා දුන්නු විදිහටම! ඊට පස්සේ වේදිකාවෙන් පහල ප්රෙක්ෂකාගාරයට ඇහෙන්නේ දැනෙන්නේ නැති සද්දෙකින් "වන් ටූ ත්රී" කිව්වා. ත්රී කියලා මොහොතකට පස්සේ අපි අපේ සම්පුර්ණ ශක්තියම දාලා සිංදුව කියන්න පටන් ගත්තා. ඇත්තටම පටන් ගත්තා කිව්වට පටන් ගන්න හොඳ හුස්මක් ඉහලට ඇද්දා විතරයි! මෙන්න මහ අමුතු දෙයක් වුනා! <br />
<br />
ඒ මොකද්ද? සායකුයි හැට්ටයකුයි ඇඳගත්තු ලොකු පං තොප්පියක් පැළඳගත්තු කෙනෙක් අපේ වේදිකාවේ වම් පැත්තේ පෙනී හිටියා. අපි බැලුවා මේ කවුද කියලා. ඒ මොකද එහෙම දෙයක් අපි කවදාවත් පුහුණුවීමකදී දැකලා හරි කතා කරගෙන හරි තිබුනේ නෑ. ඒත් අපිට එයාව අඳුරගන්න එක ඒ හැටි අමාැරු වුනේ නෑ. ඒ තමයි ජයසිරි! ජයසිරි හදිසියේ ගෑණු කෙනෙක් වගේ ඇඳගෙන වේදිකාවට ගොඩ වෙලා. මෙහෙම සැළසුමක් ගැන ටීචර් අපට මීට කලින් කවදාවත් කියලා තිබුනේ නෑ. ඒත් අපි ඉහලට ගත්තු හුස්මට පිටවෙන්න දීලා අලුත් හුස්මක් අරගෙන ගීතය පටන් ගත්තා.<br />
<br />
මෙන්න සිංදුවත් එක්ක ජයසිරි නටන්න තියාගත්තා. එයා වේදිකාවේ වම් පැත්තේ ඉඳලා දකුණට නට නටා යනවා. ආපහු හැරිලා හිටපු තැනට නට නටා එනවා. ඒ අස්සේ බොරුවට කටත් හොල්ලනවා. ඒක නං මිනිහට කොහොමත් පුරුදුයිනේ! මේක මොන තරම් කෝළං නැටුමක්ද කියලා පහදන්න මට තේරෙන්නේ නෑ? මෙතුවක් වෙලා ගීත ඉදිරිපත් කරපු අය ගීත මිසක්කා ඒකට නැටුම් ඉදිරිපත් කළේ නෑ. නැටුම් අංක තියෙන්නේ වෙනම! ගීත වෙනම. ඒත් අපේ ජයසිරි මේ සේරෝම දේවල් උඩුයටිකුරු කරගෙන ගීතයට නටනවා. අපි මොනිකා නැන්දගේ තොප්පිය වැනෙනවා කියද්දි පං තොප්පිය අල්ලගෙන නටනවා. අපි මොනිකා නැන්දගේ සාය වැනෙනවා කියද්දි ජයසිරි සාය අල්ලගෙන නටනවා. එයා පිරිමි ළමයෙක් වුනාට නැන්දා කෙනෙක් වාගේ ඉන පද්දලා යද්දි මේ ලෝකේ හොඳ සිහියෙන් ඉන්න කිසිම කෙනෙකුට හිනාව නම් නවත්ත ගන්න බෑ.<br />
<br />
මේ සිද්දිය හන්දා මුලු ඉංග්රිසි සාහිත්ය දිනේම අලුතෙන් පණ ගහලා ආවා. ප්රෙක්ෂකාගාරය නියෝජනය කරන ගුරුවරු, ළමයි, දෙමාපියෝ සේරෝම දෙනා බඩවල් අල්ලගෙන හිනා වෙන්න ගත්තා. ඒක දැකලා අපිට යෝධ බල යෝධ ශක්තිය ආවා. අපි ගීතය කිව්වා ප්රධාන ශාලාවේ දැල් කවුලු දෙදරුම් කන්න. මේ අවස්ථාව කොච්චර උද්වේගකර වුනාද කියන්නේ නට නටා හිටපු ජයසිරිට මොනිකා නැන්දා වැහුනා! දැන් නටන්නේ ජයසිරි නෙමෙයි මොනිකා නැන්දගේ සමයම! ඔය විදිහට අපි සිංදුව කියාගෙන කියාගෙන ගියා. ජයසිරි නටාගෙන නටාගෙන ගියා. මට තේරෙන්නේ නෑ අපේ ගීතය නිසා ප්රේක්ෂකාගාරය හිනාවෙන් කුල්මත් වුනාද, හිනාවෙන් හෙම්බත් වුනාද කියන්න. කොහොමහරි ඔහොම කියාගෙන ගිහිං ගීතය අහවර කරන වෙලාව ආවා. අපි පුහුණු වුනු විදිහට ගීතය අහවර කරන්න හිතාගෙන ගීතයේ අන්තිම පේලිය ඇදලා කිව්වා. මොනිකා නැන්දත් ඉණ ඒ තාලෙටම රවුමක් පද්දලා වේදිකාව මැද අත්දෙක දෙපැත්තට දාගෙනම ගල් වුනා. ඒ එක්කලා මුලු ප්රෙක්ෂකාගාරයම ගල්වුනා. මොහොතක් ඒ විදිහට කාලය ගත වුනා. ඊලඟ මොහොතේ ප්රෙක්ෂකාගාරයෙන් ප්රධාන ශාලාවේ බිත්ති හෙල්ලෙන්න අත්පොළසන් වැදුනා. විනිශ්චය මණ්ඩලේ හිටපු විදුහල්පති තුමා පවා සේරම දේවල් නවත්තලා ප්රෙක්ෂකාගාරය එක්ක එක්කහු වෙලා අත්පොළසන් දුන්නා.<br />
<br />
ඔන්න ඔය විදිහට අපේ පළවෙනි ඉංග්රීසි සාහිත්ය දින ඉදිරිපත් කිරීම කාටත් අමතක නොවන මතකයක් වෙලා අහවර වුනා. <br />
<br />
ප්රීති ඝෝෂා මැද්දේ අපි වේදිකාවෙ පිටිපස්සේ දොරෙන් බැස්සා. අපි ජයසිරි දිහා බැලුවා. ජයසිරිගේ කට කණේ! ඇයි කවදාවත් හිතුව දෙයක් ද මේ සිද්ද වුනේ. ඒක නිසා මම ජයසිරිගෙන් මෙහෙම ඇහැව්වා.<br />
<br />
"ඔයයි ටීචරුයි කලින් සැළසුම් කරළද මෙහෙම කලේ......"<br />
<br />
"පිස්සුද, මම බොරු උණක් ගත්තට, දුකේ හිටියේ ඕගොල්ල එක්ක සිංදුව කියන්න බැරි වෙන එකට...., ඒත් ටීචර් නං කලින් සැළසුම් කරලා වගේ...., ඒයා මේ ඇඳුම් එයාගේ අර තඩි අත් මල්ලේ ඔබාගෙන ඇවිල්ලා තිබුනේ......"<br />
<br />
"නෑ....."<br />
<br />
"නෑ නෙමෙයි ඔව්......! මට ඕන වුනේ කොහොමහරි අම්මලාට පේන්න වේදිකාවට නඟින්න...... ටීචර් යෝජනාව කළ හැටියේ මම උඩින් කැමති වුනේ මේ ඇඳුම් ඇඳගන්න....!"<br />
<br />
අපි ඔහොම කතා කරකර වේදිකාව පිටිපස්සේ දොරටුවෙන් බැහැලා ප්රධාන ශාලාවෙන් පිටවුනා. නිර්මලී ටීචර් අපි එන මඟ බලාගෙන හිටියා. අපි ටීචර් ගාවට දුවගෙන ගියා. ජයසිරි පිරිස අස්සෙන් බේරිලා ඉස්සරහටම ගිහිල්ලා සමහර වෙලාවට ටීචර් ඉන්නවා වගේ ඉණට අත්දෙක තියාගෙන ටීචර් දිහා බලාගෙන හිටගත්තා. මිනිහගේ මූණෙන් එකයි හිනාව. එයා බලාගෙන හිටියේ පරදින්න නියමිත යුද්ධයක් අන්තිම මොහොතේ ජයග්රහනයකට හරවපු යුධ වීරයෙක් වගේ. ඒ පාර නිර්මලී ටීචරුත් ඉණට අත්දෙත තියාගත්තා. නිර්මලී ටීචර් පුරුදු විදිහට හිනා මූණක් මවා ගත්තා. ඒත් මොහොතකින් හිනාව මැවුනු ටීචර්ගේ කම්මුල් දිගේ ඇස්වළින් ගලාගෙන ආපු කඳුලු බිංදු පහලට ගලාගෙන ගියා. අපි තවත් ටිකක් ටීචර්ට කිට්ටු වෙලා ටීචර්ගේ හිනා මූණ දිහා බලාගෙන හිටියා. ජයසිරිත් එක්කම!<br />
<br />
.........................................<br />
- කෙහෙල් කොටුවේ චූටි මහත්තයා.<br />
<br />
<br />
තුන් වන බ්ලොග් වසන්තය වෙනුවෙන් ලියැවුනු මේ කතාව දරුවන්ගේ අභිමානය ඔප්නැංවීම වෙනුවෙන් සිය නිර්මාණාත්මක චින්තනය අසීමාන්තිකව වෙහෙසවන ලෝකයේ සියලුම ගුරුවර ගුරුවරියන් වෙනුවෙනි!<br />
<br />
<br />
<a href="http://upashantha.blogspot.com/2017/04/blog-post.html?m=1" target="_blank">බ්ලොග් වසන්තය ඡන්ද පොළට මෙතනින් යන්න>>> </a></div>
Buddhi http://www.blogger.com/profile/09608842851552825572noreply@blogger.com58tag:blogger.com,1999:blog-4257527940407312534.post-66566592063823308172016-07-11T06:30:00.000+05:302016-07-11T06:30:04.071+05:30කඳුකර ගමන ! - සයිබර් යාය චිත්ර කතාව 03 මෙන්න ආවා...!<div style="text-align: center;">
වැඩි කතා නැතුව මෙන්න අද තුන්වෙනි චිත්ර කතන්දර ය. <span style="font-size: large;"><b> </b></span></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><b>කඳුකර ගමන</b></span></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwNiPAIH6PdEFDu5C82zy4qPdBLCwaDupwDHnYpcG0OnZ3kzvy-uP6C9Zad59N6VzEs4qCGAtrPEQx8tSgzQAPXd8ab5kpOHZu3tTy_VBZp1vywzzKlDM5Qpsbe93XLq3WSbVZH31lZ_x2/s1600/Final+PNG+01.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwNiPAIH6PdEFDu5C82zy4qPdBLCwaDupwDHnYpcG0OnZ3kzvy-uP6C9Zad59N6VzEs4qCGAtrPEQx8tSgzQAPXd8ab5kpOHZu3tTy_VBZp1vywzzKlDM5Qpsbe93XLq3WSbVZH31lZ_x2/s1600/Final+PNG+01.png" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6PLrSK_16GdewLcaz5RHogqzVVbIEoEOJBfkXnZ6sTkpe0_hPkmLeJF9W6-xh7vo79BIxPwirDidLV3Q1jzONP462Jam6GBLHNJWIsLVmUhIvubC8aplScNp0gA0M3JLoIX8Wj2CZ3AUV/s1600/Final+PNG+02.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6PLrSK_16GdewLcaz5RHogqzVVbIEoEOJBfkXnZ6sTkpe0_hPkmLeJF9W6-xh7vo79BIxPwirDidLV3Q1jzONP462Jam6GBLHNJWIsLVmUhIvubC8aplScNp0gA0M3JLoIX8Wj2CZ3AUV/s1600/Final+PNG+02.png" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYqbH2zL6NTY9QLFY9Y9AXwuO20sAT-hJEztE7zrCCQsuLFfG7N_AvwiIKxVa2l_0niQmd75GzFAUsvBweBZL89zvAhcrLWRG-TGIauKdDFYEVA3r9HkWa2vipvdf3ANWM7UMIa978Jkcf/s1600/Final+PNG+03.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYqbH2zL6NTY9QLFY9Y9AXwuO20sAT-hJEztE7zrCCQsuLFfG7N_AvwiIKxVa2l_0niQmd75GzFAUsvBweBZL89zvAhcrLWRG-TGIauKdDFYEVA3r9HkWa2vipvdf3ANWM7UMIa978Jkcf/s1600/Final+PNG+03.png" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvjuk7_n6UqYgSvTnAfdl3vHV4Mx9Y22WPy_Y2WdlOli3jdpbb44c7w9a6wCBIiMyVfsHpskPyQ6dA3Lo6JqzdpiFbCz8sISHDB-WGkV-XqQGPSg65Aqew4zGTmnt5nsiINpOU4BCGIxHU/s1600/Final+PNG+04.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvjuk7_n6UqYgSvTnAfdl3vHV4Mx9Y22WPy_Y2WdlOli3jdpbb44c7w9a6wCBIiMyVfsHpskPyQ6dA3Lo6JqzdpiFbCz8sISHDB-WGkV-XqQGPSg65Aqew4zGTmnt5nsiINpOU4BCGIxHU/s1600/Final+PNG+04.png" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDsQodhO2-YDuwT6_ApX4UrMNvK1IO2JWxbDoYIX3mH7oEWwiSDjxPXZfsOBO01DQgCP7Hh1fSz5vhRRH0Yg2dzQJNpCIe_vmTrKP7wHMSEYft2oGB6MaQAq7-2Gn_pAX0kjQmywTOZgb2/s1600/Final+PNG+05.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDsQodhO2-YDuwT6_ApX4UrMNvK1IO2JWxbDoYIX3mH7oEWwiSDjxPXZfsOBO01DQgCP7Hh1fSz5vhRRH0Yg2dzQJNpCIe_vmTrKP7wHMSEYft2oGB6MaQAq7-2Gn_pAX0kjQmywTOZgb2/s1600/Final+PNG+05.png" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFhToTB3aVVZogVm7l4uIX1dNWe8OOO61oXx2plDySiP16JSMppsncnqNNP7ksQIRU8KOImxt0MhUbHVWrGGFCCqzec_LV29JwzqNbTUBMFaXyy3I_mQb0nWUg5wz6NkVbO4eYujIxEaos/s1600/Final+PNG+06.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFhToTB3aVVZogVm7l4uIX1dNWe8OOO61oXx2plDySiP16JSMppsncnqNNP7ksQIRU8KOImxt0MhUbHVWrGGFCCqzec_LV29JwzqNbTUBMFaXyy3I_mQb0nWUg5wz6NkVbO4eYujIxEaos/s1600/Final+PNG+06.png" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBt9c67IpR9mhbOzaThHaXhnLxKKSdGLY2BWSUBFg3srPmBZ8V6i5QdTH04GPK1CWO9FTBSFPYTg9lh83GgaKaCcx2bBMk5R-ujR4f8fVBzMt-g2Vs7s1jzmBJaYLKIGKufL87Njbo1ets/s1600/Final+PNG+07.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBt9c67IpR9mhbOzaThHaXhnLxKKSdGLY2BWSUBFg3srPmBZ8V6i5QdTH04GPK1CWO9FTBSFPYTg9lh83GgaKaCcx2bBMk5R-ujR4f8fVBzMt-g2Vs7s1jzmBJaYLKIGKufL87Njbo1ets/s1600/Final+PNG+07.png" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtTDsLA1B6xab26swVJhgXiKngiNggDejSIzH06XUM7LLCmxpkH49YJnWhO6C9uVHMOcybZWQN-TKEL23_6-aGOemNpZp3NkbZrT_S8kzUptp9EO4jJpz5m05Wgk8HGvjTHynPbHmcDTXA/s1600/Final+PNG+08.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtTDsLA1B6xab26swVJhgXiKngiNggDejSIzH06XUM7LLCmxpkH49YJnWhO6C9uVHMOcybZWQN-TKEL23_6-aGOemNpZp3NkbZrT_S8kzUptp9EO4jJpz5m05Wgk8HGvjTHynPbHmcDTXA/s1600/Final+PNG+08.png" /></a></div>
<br />
තුන් වෙනි කතාව ඉවරයි.<br />
<div style="text-align: justify;">
<br />
මේ කතා මාලාව අලුතින් පටන් ගත්තු නිසා මේ තියෙන්නේ ඒ ගැන පොඩි විස්තරයක්.<br />
<br />
සයිබර් යායෙන් ඔබ හමුවට එන <a href="http://cyberyaya.blogspot.com/search/label/%E0%B6%A0%E0%B7%96%E0%B6%A7%E0%B7%92%E0%B6%B8%E0%B7%84%E0%B6%AD%E0%B7%8A%E0%B6%AD%E0%B6%BA%E0%B7%8F%E0%B6%9C%E0%B7%9A%20%E0%B6%9A%E0%B6%AD%E0%B7%8F" target="_blank">කෙහෙල් කොටුවේ චූටි මහත්තයා</a> මීට දශක තුනකට විතර
එපිටින් තමන්ගේ ළමා කාලය ගෙවා දාන්න පටන් ගත්තු දරුවෙක් කියලා ඔයගොල්ල
දන්නවා. හැබැයි අද පටන් ගන්න මේ චිත්ර කතන්දර වලින් කියවෙන්නේ වර්තමානයේ
තමන්ගේ ළමා කාලය ගෙවමින් ඉන්න දරුවෙකුගේ අද්දැකීම්!<br />
<br />
මේ චිත්ර කතන්දරය ඔයාලගේ දරුවන් ට පෙන්වන්න තරම් සුදුසුකම් සපුරලා කියලා
හිතුනොත් දරුවන්ට පෙන්වලා ප්රතිචාර අපටත් කියන්න. තව අයටත් බලන්න, දන්න
කියන තැන් වලට ෂෙයා කරන්න. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::</div>
<br />
<div style="text-align: center;">
මේ තියෙන්නේ පුංචි කතන්දර මාලාවේ පළමු කතන්දරය</div>
<div style="text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: center;">
<br />
<a href="http://cyberyaya.blogspot.com/2016/05/blog-post_26.html" target="_blank"><b>අපූරු බැලුම් බෝලය</b></a><br />
<br />
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://cyberyaya.blogspot.com/2016/05/blog-post_26.html" target="_blank"><img alt="http://cyberyaya.blogspot.com/2016/05/blog-post_26.html" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMmPf6Ua74HzEkuGjL9Lzk-VBYq4dZpO2yBYhuUSsgsT7svKl39FlJLXkrB75GHO4D41Ji8_YMu-GHE1ByibuYeF8Y7KmbJsHWVsZwpvLsCZ0jhsXG6hRqwUIRgxQaJcFtq1Uu1JW6tfqp/s1600/Apuru_Balum_boolaya_cyberyaya_up_Cover.jpg" /></a></div>
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
මේ තියෙන්නේ පුංචි කතන්දර මාලාවේ දෙවෙනි කතන්දරය</div>
<div style="text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: center;">
<br />
<b> <a href="http://cyberyaya.blogspot.com/2016/06/02.html" target="_blank">අපූරු පොරොන්දුව</a></b><br />
<br />
</div>
<div style="text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://cyberyaya.blogspot.com/2016/06/02.html" target="_blank"><img alt="http://cyberyaya.blogspot.com/2016/06/02.html" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBZR2RQNWYoyJrrKetq_Kgv9jmYGgkknqwxIFVCw-7N0aapYb7_Lv97ZYMaG9BNQBJigZxU180zqg6uHlc9XRu3IqXACZ2yIV_0HbvXu2V8A1jChV8iiqt8wgYFIgoV7Jj3pIDcyO70wpc/s1600/A+01+copy.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: center;">
</div>
<br />
<br />Buddhi http://www.blogger.com/profile/09608842851552825572noreply@blogger.com66tag:blogger.com,1999:blog-4257527940407312534.post-22031658559303306392016-06-20T06:30:00.000+05:302016-06-20T06:30:12.351+05:30අපූරු පොරොන්දුව ! | පුංචි චිත්ර කතන්දර 02 ක මෙන්න ආවා...!<div style="text-align: justify;">
අද සයිබර් යායෙන් ඉදිරිපත් කරන්නේ පුංචි චිත්ර කතන්දර මාලාවේ දෙවෙනි කතාව.<br />
<br />
මේ කතා මාලාව අලුතින් පටන් ගත්තු නිසා මේ තියෙන්නේ ඒ ගැන පොඩි විස්තරයක්.<br />
<br />
සයිබර් යායෙන් ඔබ හමුවට එන <a href="http://cyberyaya.blogspot.com/search/label/%E0%B6%A0%E0%B7%96%E0%B6%A7%E0%B7%92%E0%B6%B8%E0%B7%84%E0%B6%AD%E0%B7%8A%E0%B6%AD%E0%B6%BA%E0%B7%8F%E0%B6%9C%E0%B7%9A%20%E0%B6%9A%E0%B6%AD%E0%B7%8F" target="_blank">කෙහෙල් කොටුවේ චූටි මහත්තයා</a> මීට දශක තුනකට විතර
එපිටින් තමන්ගේ ළමා කාලය ගෙවා දාන්න පටන් ගත්තු දරුවෙක් කියලා ඔයගොල්ල
දන්නවා. හැබැයි අද පටන් ගන්න මේ චිත්ර කතන්දර වලින් කියවෙන්නේ වර්තමානයේ
තමන්ගේ ළමා කාලය ගෙවමින් ඉන්න දරුවෙකුගේ අද්දැකීම්!<br />
<br />
මේ චිත්ර කතන්දරය ඔයාලගේ දරුවන් ට පෙන්වන්න තරම් සුදුසුකම් සපුරලා කියලා
හිතුනොත් දරුවන්ට පෙන්වලා ප්රතිචාර අපටත් කියන්න. තව අයටත් බලන්න, දන්න
කියන තැන් වලට ෂෙයා කරන්න.<br />
<br />
ඒ වගේම මේ කතා මාලාවේ පළවෙනි කතාවේ මුද්රිත පොත ලබා ගන්නට කැමැත්ත විමසු අවස්ථාවේ විවිධ ප්රතිචාර ලැබුනා. ඇතැම් අය ප්රතිචාර ලබා දී තිබුනේ ඒවා කියවා බලා මකා දමන ලෙස ඉල්ලා සිටි ඉල්ලීමකුත් සමඟයි. මේ අවස්ථාවේ දී ඒ අයටත් මා විශේෂයෙන් ස්තූති කරනවා. ඒ ප්රතිචාර සැබෑ දිරිමත් කිරීමක්. ඒ වගේම දිනෙක මේ ලිපි මුද්රණ කරන්න තීරණය කළහොත් මේවා ලියා ඇති ආකාරයේ ඉතා සුලු වෙනස් කම් කරන්න සිදු වේවී. මොකද මේ ලිපි ලියා ඇත්තේ බ්ලොග් රසික රසිකාවියන්ට නිසා.<br />
<br />
දැනට කතාව එච්චරයි. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
එහෙනම් මෙන්න චිත්ර කතන්දරේ - අපූරු පොරොන්දුව!<br />
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVpOF9-Uhk3Gc_4MbrEmMO7fePazZeD69CDRkuRrNCAIOAtm-cW5_iW2RaP-2RCZOZEID7pX6nlbZ_CwOf3lCDXLdyGBBicN0DtVzIwYYGMvGhgXGVqvpesMe3uKoUD5pEoxswDws5IlER/s1600/cyberyaya_apuru_poronduwa_up_01.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVpOF9-Uhk3Gc_4MbrEmMO7fePazZeD69CDRkuRrNCAIOAtm-cW5_iW2RaP-2RCZOZEID7pX6nlbZ_CwOf3lCDXLdyGBBicN0DtVzIwYYGMvGhgXGVqvpesMe3uKoUD5pEoxswDws5IlER/s1600/cyberyaya_apuru_poronduwa_up_01.png" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1cRRXNfzr2EsHi9EkGZfRyqi4bQ3mjiAPEzlFNzbclWO6__i4szpTrbsT8qanaHL3OHwtFkkyL-KT_it8zXhUqkPVPMAdW9mlVqywD_NTDf6zIOMgqLqiktvLEFCk-M-y-Fq99Qi_rQAW/s1600/cyberyaya_apuru_poronduwa_up_02.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1cRRXNfzr2EsHi9EkGZfRyqi4bQ3mjiAPEzlFNzbclWO6__i4szpTrbsT8qanaHL3OHwtFkkyL-KT_it8zXhUqkPVPMAdW9mlVqywD_NTDf6zIOMgqLqiktvLEFCk-M-y-Fq99Qi_rQAW/s1600/cyberyaya_apuru_poronduwa_up_02.png" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4OB6I4VWk5zIanZJUC8BxNN9qgyXAF3hgIZ8LsSdjv-ip_zNcd8cJ2aJWXUbFdA10HQ5mckGOPiJE9Q8WOqH5KxVQrd_SlnaWkiN2HphJYIQ9u4Ll4sM0pph7sG2vXrncfEZHjTvZXV1c/s1600/cyberyaya_apuru_poronduwa_up_03.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4OB6I4VWk5zIanZJUC8BxNN9qgyXAF3hgIZ8LsSdjv-ip_zNcd8cJ2aJWXUbFdA10HQ5mckGOPiJE9Q8WOqH5KxVQrd_SlnaWkiN2HphJYIQ9u4Ll4sM0pph7sG2vXrncfEZHjTvZXV1c/s1600/cyberyaya_apuru_poronduwa_up_03.png" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPHHsKdr_QevI5LDD3Ep7Js30gK1UJsOzMpeE_mqv_px_b5dBiUlhNjJhhJZQ3R4dscHWdg8wg3ViXbHksoj5GHCmH5OmbAIKbdQ1Qz3F0LuvtIvk0AIdcRQSgOeyH8Ui2RAnjUVLvgrNE/s1600/cyberyaya_apuru_poronduwa_up_04.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPHHsKdr_QevI5LDD3Ep7Js30gK1UJsOzMpeE_mqv_px_b5dBiUlhNjJhhJZQ3R4dscHWdg8wg3ViXbHksoj5GHCmH5OmbAIKbdQ1Qz3F0LuvtIvk0AIdcRQSgOeyH8Ui2RAnjUVLvgrNE/s1600/cyberyaya_apuru_poronduwa_up_04.png" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbxKVQxDaCWB3pQ2gfWcyixnbJ4ayI7lkdOSvvVoEPcpdjj72QR3Wdi2rLET7p308v8ezjFce23nIywo_5uVPr4gt4vdVtcEb1IBab5YZWAWnfxmWnqaARvVzt68wbvxCnP69GNK8GkW6R/s1600/cyberyaya_apuru_poronduwa_up_05.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbxKVQxDaCWB3pQ2gfWcyixnbJ4ayI7lkdOSvvVoEPcpdjj72QR3Wdi2rLET7p308v8ezjFce23nIywo_5uVPr4gt4vdVtcEb1IBab5YZWAWnfxmWnqaARvVzt68wbvxCnP69GNK8GkW6R/s1600/cyberyaya_apuru_poronduwa_up_05.png" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0Eaxpq5Qsrq0L9qaAh12jBjbGJ-mkq1UzMyhIMwPkdIDTCE4I-oNjLRTngn7LQegDfxbNNlHAzCKNR80ZAltEMGgBvAJpUVZJBD9xVtJSA4elzGPaoWoCgX80hlHOmB6cV_oNXfS58ljp/s1600/cyberyaya_apuru_poronduwa_up_06.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0Eaxpq5Qsrq0L9qaAh12jBjbGJ-mkq1UzMyhIMwPkdIDTCE4I-oNjLRTngn7LQegDfxbNNlHAzCKNR80ZAltEMGgBvAJpUVZJBD9xVtJSA4elzGPaoWoCgX80hlHOmB6cV_oNXfS58ljp/s1600/cyberyaya_apuru_poronduwa_up_06.png" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-gcHI6RO8SFsbb87rfQXPwjTL3VCpcy4cJl1iWz2Utah_S5k0VC83R5r6F4eXWYd0rrh8cva8i6F0VDpJA3lLVvmP0joMf3aTVjuwolnvKFXP4vqt9O8BVmNINrUahYazk4L3wzU8L7lR/s1600/cyberyaya_apuru_poronduwa_up_07.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-gcHI6RO8SFsbb87rfQXPwjTL3VCpcy4cJl1iWz2Utah_S5k0VC83R5r6F4eXWYd0rrh8cva8i6F0VDpJA3lLVvmP0joMf3aTVjuwolnvKFXP4vqt9O8BVmNINrUahYazk4L3wzU8L7lR/s1600/cyberyaya_apuru_poronduwa_up_07.png" /></a></div>
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::</div>
<br />
<div style="text-align: center;">
මේ තියෙන්නේ පුංචි කතන්දර මාලාවේ පළමු කතන්දරය</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<a href="http://cyberyaya.blogspot.com/2016/05/blog-post_26.html" target="_blank"><b>අපූරු බැලුම් බෝලය</b></a><br />
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://cyberyaya.blogspot.com/2016/05/blog-post_26.html" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><img alt="http://cyberyaya.blogspot.com/2016/05/blog-post_26.html" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBzJ4xswfpZeIYDgxKXfYUCYShtSd8NktBu-Xk-KGvOR2CvkjDXzTe9H-uAy5GZWuEPA0-T18tQLjVskRBCoqOGE8W8D6TSNV-3hyphenhyphenwXJBODfjM7vF94dE-WvYZHVqF3UYMwu-IufVbn9hS/s1600/Apuru_Balum_boolaya_cyberyaya_up_Cover.jpg" /></a></div>
</div>
<div style="text-align: center;">
මේ තියෙන්නේ පුංචි කතන්දර මාලාවේ ඊලඟට පලවෙන්න තියෙන කතාව</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<b>අපූරු ගමන</b><br />
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbArEkgNhv5okjVL3wUC-xs85MTaG5XuZgCHmDVbEWF6cWaOKqPDAqJQMHuasRUPsj-3zD2o-t_0FN1jrYVR6vZF7W_qDrnplhgbfPm813kNBuv-AfspgVnHfPBNxD2M78pKnpKKzNhNp9/s1600/Gamana_front_up.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbArEkgNhv5okjVL3wUC-xs85MTaG5XuZgCHmDVbEWF6cWaOKqPDAqJQMHuasRUPsj-3zD2o-t_0FN1jrYVR6vZF7W_qDrnplhgbfPm813kNBuv-AfspgVnHfPBNxD2M78pKnpKKzNhNp9/s1600/Gamana_front_up.jpg" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
</div>
Buddhi http://www.blogger.com/profile/09608842851552825572noreply@blogger.com44tag:blogger.com,1999:blog-4257527940407312534.post-27052116514708987352016-05-26T06:30:00.000+05:302016-05-26T06:30:13.441+05:30අපූරු බැලුම් බෝලය! | වැඩිහිටියන්ටත් සුදුසු යි!<div style="text-align: justify;">
අද සයිබර් යායෙන් ඉදිරිපත් කරන්නේ පුංචි චිත්ර කතන්දරයක්. පුංචි චිත්ර කතන්දරයක් කිව්වට මේක වැඩිහිටි අය බැලුවත් ඒකේ කිසි වරදක් නෑ කියලයි මේ ගැන කලින් අධ්යයනය කළ විද්වතුන් ප්රකාශ කලේ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
සයිබර් යායෙන් ඔබ හමුවට එන කෙහෙල් කොටුවේ චූටි මහත්තයා මීට දශක තුනකට විතර එපිටින් තමන්ගේ ළමා කාලය ගෙවා දාන්න පටන් ගත්තු දරුවෙක් කියලා ඕගොල්ල දන්නවා. හැබැයි අද පටන් ගන්න මේ චිත්ර කතන්දර වලින් කියවෙන්නේ වර්තමානයේ තමන්ගේ ළමා කාලය ගෙවමින් ඉන්න දරුවෙකුගේ අද්දැකීම්!</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
මේ චිත්ර කතන්දරය ඔයාලගේ දරුවන් ට පෙන්වන්න තරම් සුදුසුකම් සපුරලා කියලා හිතුනොත් දරුවන්ට පෙන්වලා ප්රතිචාර අපටත් කියන්න. තව අයටත් බලන්න, දන්න කියන තැන් වලට ෂෙයා කරන්න. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
එහෙනම් මෙන්න චිත්ර කතන්දරේ - අපූරු බැලුම් බෝලය !</div>
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhA1CkWdFcIg1qY29BRQEcpPayGVkqOFWwMnpuvyEBP7V0A79mKwkubyrPS6Jgn0hTbCSeYZ0S3xr93E48DB41Yz-nRW34YtLW9nl6qk9C7VZtVMy2bAxE8Dg0qs2ACQQbGiUD-sbScKvP-/s1600/Apuru_Balum_boolaya_cyberyaya_up01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhA1CkWdFcIg1qY29BRQEcpPayGVkqOFWwMnpuvyEBP7V0A79mKwkubyrPS6Jgn0hTbCSeYZ0S3xr93E48DB41Yz-nRW34YtLW9nl6qk9C7VZtVMy2bAxE8Dg0qs2ACQQbGiUD-sbScKvP-/s1600/Apuru_Balum_boolaya_cyberyaya_up01.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7-Ptk68f5CrkDq5bitbNMcTjAu49pbY8EfGgge3zePUvzAvHx_PPiwJmm_3to_elBZaN2lK4Rx94jSUQEdTp1A_nhk4wdpsxM8K53z5-1X6epIyHh4QuxnvfFCMiF-A-hjDV03U_uxSZ8/s1600/Apuru_Balum_boolaya_cyberyaya_up02.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7-Ptk68f5CrkDq5bitbNMcTjAu49pbY8EfGgge3zePUvzAvHx_PPiwJmm_3to_elBZaN2lK4Rx94jSUQEdTp1A_nhk4wdpsxM8K53z5-1X6epIyHh4QuxnvfFCMiF-A-hjDV03U_uxSZ8/s1600/Apuru_Balum_boolaya_cyberyaya_up02.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheI3pDZXNgESylao19Le0Pq3f70xtcPvB4hclzbk6hrT60tL7huNza74v2MxVUpb_FC6Qa3CPIzMMOg4kCJLxXzTBXaLXiE7C334oUSWlNByPurVLNBJ7s96XYnGe61SR1cHRHZGXXw0CL/s1600/Apuru_Balum_boolaya_cyberyaya_up03.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheI3pDZXNgESylao19Le0Pq3f70xtcPvB4hclzbk6hrT60tL7huNza74v2MxVUpb_FC6Qa3CPIzMMOg4kCJLxXzTBXaLXiE7C334oUSWlNByPurVLNBJ7s96XYnGe61SR1cHRHZGXXw0CL/s1600/Apuru_Balum_boolaya_cyberyaya_up03.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOTGxzOSeL_Yanws1o2FdUYdpOGzVjJfHLeKKAf9W5Y2ds7qB8G1nQE2bXtYSsf6lQ3611KATu7BSd9_eGNDI2biZUmUJYJZQqwdyZuq4FwbFUfp83h14X9Ock5rrrPupHtnqtwuBBCQCY/s1600/Apuru_Balum_boolaya_cyberyaya_up04.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOTGxzOSeL_Yanws1o2FdUYdpOGzVjJfHLeKKAf9W5Y2ds7qB8G1nQE2bXtYSsf6lQ3611KATu7BSd9_eGNDI2biZUmUJYJZQqwdyZuq4FwbFUfp83h14X9Ock5rrrPupHtnqtwuBBCQCY/s1600/Apuru_Balum_boolaya_cyberyaya_up04.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8U-3cHu-fJV7Ey15SfJDEkwAD2VZB1SJyZdN5PvfIHAq2na71Y092aUpwFTK65Dmzp9FtnOgQUO6l1o-F4fNKAceAfrx3gmgn52zmf4vfA2whNePKhyphenhyphenw7chuPYUgyBGwGXamJUM6Hzqy9/s1600/Apuru_Balum_boolaya_cyberyaya_up05.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8U-3cHu-fJV7Ey15SfJDEkwAD2VZB1SJyZdN5PvfIHAq2na71Y092aUpwFTK65Dmzp9FtnOgQUO6l1o-F4fNKAceAfrx3gmgn52zmf4vfA2whNePKhyphenhyphenw7chuPYUgyBGwGXamJUM6Hzqy9/s1600/Apuru_Balum_boolaya_cyberyaya_up05.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjsCsllAVegZw1zgp8vcrsdk2T-QJ4r49w32qfwe-IwV0zUR8Ogkt9soPxy2BwbIyLuqwaAyHUR_F_2roGyBRF6VmuX7iE2wkIPd6gP7EZsDEzIY_CsHvAvGnrhLZUKZtF_JX15EEiPNBmw/s1600/Apuru_Balum_boolaya_cyberyaya_up06.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjsCsllAVegZw1zgp8vcrsdk2T-QJ4r49w32qfwe-IwV0zUR8Ogkt9soPxy2BwbIyLuqwaAyHUR_F_2roGyBRF6VmuX7iE2wkIPd6gP7EZsDEzIY_CsHvAvGnrhLZUKZtF_JX15EEiPNBmw/s1600/Apuru_Balum_boolaya_cyberyaya_up06.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAF5BdWK7FVm7bKcwGZs0VZ8ULhacOsw01x0zmAUuKtexMi3EbR3s11BroGNaNp2b2cOmGtOMDGabPSzVVvkoRo45sbF-MaAsiFcNmXypUJy_fBPDupLJNhnqmG02Zqv7V9RfBjghpRqm4/s1600/Apuru_Balum_boolaya_cyberyaya_up07.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAF5BdWK7FVm7bKcwGZs0VZ8ULhacOsw01x0zmAUuKtexMi3EbR3s11BroGNaNp2b2cOmGtOMDGabPSzVVvkoRo45sbF-MaAsiFcNmXypUJy_fBPDupLJNhnqmG02Zqv7V9RfBjghpRqm4/s1600/Apuru_Balum_boolaya_cyberyaya_up07.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgq5NNrtGdqP96YT8-zu2zkCRXpolsxo3hDZYypDcy4UQAGrgOrxVP7zNh9mDLyH8o67bCOjEQpeL8s8ZwskpBjTmY2_OQqf4MYUAOK5UiLSxZ_DfPtgMXEgoCYxbJRkL2EVL8Fd8UFLOAA/s1600/Apuru_Balum_boolaya_cyberyaya_up08.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgq5NNrtGdqP96YT8-zu2zkCRXpolsxo3hDZYypDcy4UQAGrgOrxVP7zNh9mDLyH8o67bCOjEQpeL8s8ZwskpBjTmY2_OQqf4MYUAOK5UiLSxZ_DfPtgMXEgoCYxbJRkL2EVL8Fd8UFLOAA/s1600/Apuru_Balum_boolaya_cyberyaya_up08.jpg" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
ප/ලි :<br />
කාට හරි මේ කතන්දරේ මුද්රණය කරපු පොතක් ඕනේ ද? <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7TA5TwuclW2B1Ro_LuRJuzT1LhHmaFeS9s6FryAK-MpxDetRI7hJqWZG71q9cJlYTlz0h21Aj9rbXxq1i460wbdsnfV1dfwSUxeFUCb4F7tsx45JH-Du5w90qrzrQMlzU2wH5mwDRRjX4/s1600/cyberyaya_printed+book_+up.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7TA5TwuclW2B1Ro_LuRJuzT1LhHmaFeS9s6FryAK-MpxDetRI7hJqWZG71q9cJlYTlz0h21Aj9rbXxq1i460wbdsnfV1dfwSUxeFUCb4F7tsx45JH-Du5w90qrzrQMlzU2wH5mwDRRjX4/s1600/cyberyaya_printed+book_+up.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />Buddhi http://www.blogger.com/profile/09608842851552825572noreply@blogger.com70tag:blogger.com,1999:blog-4257527940407312534.post-85453810903701889462016-05-05T06:00:00.000+05:302016-05-05T06:00:16.980+05:30“බලන්ඩ ඔයා මොකද්ද කරලා තියෙන්නේ කියලා?“ | පිරිමි සංහතිය වෙනුවෙන් සිතුවම් සහිත හෙළිදරව්ව....!<div style="text-align: justify;">
මේක කෙටි කතාවක්!<br />
<br />
“බලන්ඩ ඔයා මොකද්ද කරලා තියෙන්නේ කියලා?“<br />
<br />
ඔය ගොල්ලන්ටත් ඔයාලාගේ හාමිනේ හරි, පෙම්වතිය හරි ඔය විදිහට ආමන්ත්රණය කරලා තියෙනව ද? <br />
<br />
අපේ හාමිනේ නම් එහෙම කියන්නේ මම තුවා එල්ලන කෑල්ලේ කලිසම් එල්ලපුවාම, සපත්තු දෙක තියෙන තැන ම මේස් දෙකත් දැම්මා ම වගේ තැනට නුසුදුසු දෙයක් කලාම. කලාම කිව්වට අපි ඒ දෙවල් හිතලා කරන්නෙ නෑ. ඒවා හිතා මතා කරන වැරදි නෙමෙයි, හදිසියේ වෙන අත්වැරදි. නමුත් හාමිනේ අර වගේ දෙයක් ඇහැව්වා ම පුදුමෙන් වගේ සිද්දිය වුනු තැනට යන එක අපේ වගකීම. ඊට පස්සේ මේ වගේ සංසිද්ධියක් වෙන්න හේතු වුනු පරිසර සාධක ඉදිරිපත් කරන්න ඕන. ඒත් ඒවා ගඟට කපාපු ඉණි වාගේ. මොකද අපි වැරැද්දකුත් කරලා තියෙද්දි එයැයිලා කවදාවත් නිහඬ ව ඉඳියි ද?<br />
<br />
එයාලා කියන එකම කතාව මේක අත්වැරැද්දක් නෙමේය කියලා. මොකද අත්වැරදි වෙන්නේ කලාතුරකින්. අනික “කොමන් සෙන්ස් නැද්ද ඔයාලට!“ කියලා අපිව මානසිකව වැටෙන ප්රකාශ වුනත් එයාලා කරන්න පුලුවන්.<br />
<br />
ඒ වුනාට පිරිමි අපි සැලෙන්න ඕනේ ද? නෑ. ඒකයි පිරිමිකම කියන්නේ. ඒ වෙලාවට තමා අපි ස්ථානෝචිත ප්රඥාව පාවිච්චි කරන්න ඕන. එහෙම කළා ම හාමිනේ ලා වුනත් දැනගන්නවා රාළගේ තරම.<br />
<br />
ඔන්න බලන්න මට වුනු වැඩේ!<br />
<br />
මේ පහුගිය දවසක මම අන්තර්ජාලයේ කෑම වෙබ් අඩවියක තිබුනු විශේෂ කෑමක් පුතාට හදලා දෙන්න ලෑස්ති වුනා. ඒකට මම කූනිස්සෝ ටිකක් හෝදලා අරගෙන ඔරෙන්ජ් පාට පෙරණයට දාලා වතුර බේරලා කෑම හැදුවා. ඊට ටික වෙලාවක ට පස්සේ කුස්සියට ගිය හාමිනේ මට මෙහෙම කිව්වා.<br />
<br />
“බලන්ඩ ඔයා මොකද්ද කරලා තියෙන්නේ කියලා?“<br />
<br />
අන්න සුපුරුදු සබ්දය! මාව උඩ ගියා. ඇයි මම දැනුවත් ව මුකුත් වරදක් කරලත් නෑනේ....! ඊලඟට මම කුස්සියේ පෙනී හිටියා.<br />
<br />
“බලන්ඩ ඔයා පළතුරු පෙරණ එකෙන්නේ කූනිස්සෝ පෙරලා තියෙන්නේ...... අර එල්ලලා තියෙන කොළ පාට එකනේ ඔය වගේ වැඩ වලට ගන්නේ.....?<br />
<br />
ඉතින් පින්වතුනි තමුන්ගේ ස්ථානෝචිත ප්රඥාව හොඳම එකෙන් මෙහෙය වන්න ඕන මේ වගේ වෙලාවල් වලට නේද? එදා දඹදිව වාසය කළ කුණ්ඩලකේසී බැමිණියත් කිව්වේ මොලේ තියෙන්නේ අඟුරුගොඩේ පුච්චලා ලොඳ කන්න නෙමෙයි පාවිච්චි කරන්න කියල යි. අපිත් අන්න එහෙමයි හිතන්න ඕනේ. එහෙම කල්පනා කරලා මමත් මෙහෙම උත්තරයක් දුන්නා.<br />
<br />
“මොකටද කොළ පාට එක ගන්නේ, අපිට ඉස්කෝලෙදි උගන්නලා තියෙන්නේ කූනිස්සෝ කියන්නේ පළතුරක් කියලා......“<br />
<br />
ඒ උත්තරේට ගැලපෙන්න හාමිනේට ඕන හැටියේ උත්තර තියෙන්න ඇති. ඒත් එයා මට මුකුත් ම නොකියා අර ඔරෙන්ජ් පාට පෙරණය හෝදන්න ගත්තා.<br />
<br />
කෙටි කතාව ඉවරයි!<br />
<br />
ඕගොල්ලත් මේ විදිහට ස්ථානෝචිත ප්රඥාවෙන් වැඩ කරලා හාමිනේලගේ, පෙම්වතීලගේ හිත දිනා ගත්තු අවස්ථා තියෙනවා නම් අපටත් කියලා යන්න අමතක කරන්න එපා. <br />
<br />
ජය!<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1Au3SArRaCBItQijEK-KI1oEswZqh24_ja7BMfFn5Ez_uZCB_CGkVFo7x1T_MJv4af-BIl1oKtf4TsD45-OmEii52UqCqywReF5gkx0OWsd1Pkc8Aaj_68xDg4uCIJzpbjJNNuWHWOJC2/s1600/cyberyaya_mystory_up_2016.png" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1Au3SArRaCBItQijEK-KI1oEswZqh24_ja7BMfFn5Ez_uZCB_CGkVFo7x1T_MJv4af-BIl1oKtf4TsD45-OmEii52UqCqywReF5gkx0OWsd1Pkc8Aaj_68xDg4uCIJzpbjJNNuWHWOJC2/s1600/cyberyaya_mystory_up_2016.png" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">මේ තියෙන්නේ අපේ විදෙස් සිත්තරා ඒ අනභිභවනීය මොහොත සිතුවමට නගපු ආකාරය.</td></tr>
</tbody></table>
....................................<br />
- යූරෝ දෙකේ වීරයා.<br />
<br />
ප.ලි - කාලයක් ලියන්න බැරිව හිටපු මම ලියන්න ගත්තෙත් හාමිනේ ගේ උපදෙස් පිට. පහුගිය දවසක මම හාමිනේ ට මෙහෙම කිව්වා.<br />
<br />
“අර බ්ලොග් වසන්තය කියන කෙහෙල්මල ආයෙත් ඇවිල්ලනේ, අනේ මන්දා මොනවා කරන්න ද කියලා?“<br />
<br />
හාමිනේ මගේ හිත දැකලා, එදිනෙදා වැඩ වලට කිසිම බලපෑමක් වෙන්නේ නැතිවෙන්න මට කොම්පියුටරේ ලඟ වාඩි වෙලා ඉන්න වෙලාවක්, මෙහෙම කරනකොට හදලා දුන්නා. ඒ රෑ දොලහේ ඉඳලා පාන්දර දෙක වෙනකල්. කොහොමද වැඩ!<br />
<br />
ප.ප.ලි - ආන්න ඒ වෙලාව ප්රයෝජනයට අරගෙන cyberyaya.blogspot.com බ්ලොග් අඩවියට ලියපු ලිපි වගයක් බ්ලොග් වසන්තය ඡන්ද පොලේ තියෙනවා. මනාපයක් දෙන්න කැමති අය ඉන්නවා නම් පොරකන්නේ නැතිව පහල ලින්ක් එකෙන් යන එකයි.</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="http://goo.gl/forms/mjUZ37uPEX" target="_blank"><img src="http://i.imgur.com/8Iny3RA.jpg?1" height="60%" width="60%" /></a> </div>
Buddhi http://www.blogger.com/profile/09608842851552825572noreply@blogger.com67tag:blogger.com,1999:blog-4257527940407312534.post-746111883255666762016-04-27T06:00:00.000+05:302016-04-27T06:00:00.179+05:30අද කාටුන් 25 | බ්ලොග් වසන්තයේ සංවිධායකවරු ගැන අන්තර්ජාලයේ සංසරණය වන කාටුන් එක දුටුවාද?<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBpx3zheQBpTQEuqt9ljPc2do7V4ZnUCjnTn0p6WXhCG9lrdgTjWd89K1DzWumblCmJD1smxN6pFIAUYA7QHfRs7DLmbuJ-EIIvcn5DROIpwt_KjS2FIMWfBnxIYaxQZSTJbe4pWkJqFSZ/s1600/cyberyaya_blogwasanthaya2016_up.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBpx3zheQBpTQEuqt9ljPc2do7V4ZnUCjnTn0p6WXhCG9lrdgTjWd89K1DzWumblCmJD1smxN6pFIAUYA7QHfRs7DLmbuJ-EIIvcn5DROIpwt_KjS2FIMWfBnxIYaxQZSTJbe4pWkJqFSZ/s1600/cyberyaya_blogwasanthaya2016_up.png" /></a></div>
<br />
2016 බ්ලොග් වසන්තය නිසා හුඟක් දෙනා නැවත බ්ලොග් ලියන්න අරගෙන.<br />
<br />
මේ හේතුව නිසා කාලයක් හොඳටෝම ජනප්රිය වෙලා හිටපු විදෙස් සිත්තරාත් ආයෙමත් පින්සල අතට ගත්තා. ඔය තියෙන්නේ 2016 බ්ලොග් වසන්තයෙන් ඔකද වෙලා පොර ඇන්ද සිතුවම. කාලයක් තිස්සේ පින්සලක් අල්ලන්න බැරිවුනු නිසා ඉරි නම් පොඩ්ඩක් ඇදේ ගිහිල්ලා. හැබැයි මේ නිසා මීට අවුරුදු හතර පහක අතීතයට කාල යන්තරයක් නැතිව යන්න පුලුවන් වුනු එක නම් හරිම ජොලි වැඩක්.<br />
<br />
මේ නිසා බ්ලොග් වසන්තයක් සයිබරයට ගෙන එන්නට මූලික වුනු දුමීටත් ඉන්දිකටත් හොඳම එකෙන් අපි ස්තූති කරන්න වටිනවා.<br />
<br />
ඔය තියෙන්නේ 2016 බ්ලොග් වසන්තය ගැන පවත්වපු මූලික වටයේ සාකච්ඡාව පටන් ගන්න ටික වෙලාවකට කලින් සිදුවූ සිදුවීමක්. බලන්න නේද එයාලාගේ කැපවීම.<br />
<br />
අවුරුදු ගාණකට කලින් හිටපු මනුස්සයෝමද දැන් ඉන්නේ කියලා හරියටම දන්නේ නැති නිසා සිත්තරය මේ දෙන්නාට පෙන්නලා කලින් අවසර අරගෙන තියෙන්නේ. ඒ අයත් ඒ අවස්ථාවේ මේ සිදුවීම ඇත්තක් කියලා තහවුරු කලා. <br />
<br />
එහෙනම් සිතුවම රස විඳින්න පුලුවන් මට්ටමේ තියෙනවා නම් රස විඳින්න.<br />
<br />
අපේ අලුත් බ්ලොගස්ලා ට අපේ කාලයේ බ්ලොගස්ලා ගැන දැනුවත් කරන්න කැමතිනම් මේක ශෙයා කරන්න.<br />
<br />
තව පොඩි දේකට මොහොතක කාලයක් වැය කරන්න පුලුවන් නම්, අපේ බ්ලොග් වසන්තය ඡන්ද පොලට ගිහිල්ලා කැමතිම බ්ලොග් අඩවියට, හොඳම කොමෙන්ට්කරුට මනාපයක් ලබා දෙන්න.<br />
<br />
බ්ලොග් වසන්තයට ජය වේවා!<br />
........................<br />
- විදෙස් සිත්තරා.Buddhi http://www.blogger.com/profile/09608842851552825572noreply@blogger.com85tag:blogger.com,1999:blog-4257527940407312534.post-59595326278012515712016-04-25T06:00:00.000+05:302017-03-14T00:11:57.578+05:30මනා! <div style="text-align: justify;">
In a war, there is no prize for runner-up!<br />
Be Brave!<br />
I wish you happy birthday!<br />
- Mana.<br />
<br />
මේ මනා මට එවූ උපන් දින පණිවිඩ වලින් එක් පණිවිඩය කි. මා නියෝජනය කළ ක්රීඩා සංචිතයේ මිතුරෙක් වූ මනා ගේ ඇත්ත නම මනෝජ් ය. මේ ආකාරයට මනාගේ මිතුරු මිතුරියන්ට, නෑදෑ හිතවතුන්ට සිය උපන් දිනය දා මනාගෙන් ලැබෙන සුභ පැතුම් පණිවිඩයෙන් නම් කිසි දා ගැලවීමක් නොලැබේ. මිනිහා තම යාලු මිත්රයන්ගේ, නෑදැයන්ගේ උපන් දින වලට සුභ පතන්නේ එය තමාගේ යුතුකමකටත් වඩා වගකීමක් සේ සලකාගෙනයි. එසේ සුභ පැතුම් ප්රහාරයට ලක් වූ සුවහසක් දෙනා අතර ට දිනක් අපගේ ඉහල නිළධාරියෙක් ද හසු විය. ඒ සිදුවීම මෙසේ ය. ඉහල නිළධාරියාගේ උපන් දිනය දා උදේම ක්රීඩා පිට්ටනිය ට පැමිණි අපේ මනා ඔහු අසල ට ගොස්, “සර්ගේ උපන් දිනේ නේද සර්?, හැපි බර්ත් ඩේ සර්!“ කියනවා වෙනුවට, නිළධාරියාට ඇති ගෞරවය ඉස්මුරුත්තාව ට ම ගොස්, “සර්ගේ උපන් දිනේ නේද සර්, ගුඩ් මෝනිං සර්!“ කියා සුභ පැතුවේ ය. අපි වසර භාගයක් පමණ එය මතක් කර කර මිනිහා ට හිනා වුනෙමු. මනා තමාට වෙන චා වැඩ කෙතරම් දුරට සාර්ථකව කළමනාකරණය කරගන්නේ ද කිවහොත්, මිනිහා ද අපිත් සමඟ ම එකතු වී මිනිහාට ම සිනාසෙයි.<br />
<br />
මේ උපන්දින පණිවිඩය ලැබුනු පසු මම වහාම මාගේ කොළඹ රාජකාරි කරන මිත්රයා ට කෙටි පණිවිඩයක් යැව්වෙමි.<br />
<br />
Mana text me!<br />
<br />
කාලය ඉදිරියට ගමන් කලේ ය. මම කොළඹ මිත්රයාගෙන් පිලිතුරු පණිවිඩය ලැබෙන තුරු බලා සිටියෙමි. ඇමතුමක් ලබා ගන්නවාට වඩා බොහොම පහසු, එදිනෙදා වැඩ කටයුතු කරන අතරතුර ම පණිවිඩ හුවමාරු කර ගත හැකි නිසා කෙටි පණිවිඩය අප අතර අතිශය ජයප්රිය පණිවිඩ හුවමාරු මාධ්යය විය.<br />
<br />
මනා මට මුලින් ම හමුවුයේ මලල ක්රීඩා සංචිතයට තොරා ගැනීමේ තරග වලින් ජයග්රහණය කල පසු හමුදාවට බඳවා ගැනීම ට පවත්වන පලමු සම්මුඛ පරීක්ෂණය දින දීය. එදින අපි උස, බර, පපුව මැන බලා ආරම්භ කරන සාමාන්ය හමුදා සම්මුඛ පරීක්ෂණයට මුහුණ දුන්නෙමු. උදෑසන සම්මුඛ පරීක්ෂණය ආරම්භයේ දී එක් නිළධාරියෙකු අපට පත්රිකාවක් ලබා දුන්නේ ය. එය අප විසින් කොටසින් කොටස පුරවා දිනය අවසාන වන විට සම්පුර්ණ කර නැවත ඔවුන්ට ලබා දිය යුතුව තිබිණි. පත්රිකාව ලබා දුන් නිළධාරියා අපට පැවසූවේ එය නිවැරදිව පුරවා ඇත්නම්, එහි අපගේ අත්සන් හයක් තිබිය යුතු බවයි. සම්මුඛ පරීක්ෂණයට සහභාගී වූ හෑම දෙනාගේ ම පත්රිකා වල අත්සන් හය බැගින් තිබුනි. නමුත් එක් අයෙකුගේ පත්රිකාවේ පුදුම සහගත ලෙස අත්සන් හතක් වැටී ඇත. එම සිදුවීමට අමතරව එදින ඒ පුද්ගලයා ට මුහුණ දීමට සිදු වූ අනෙක් විශේෂ සිදුවීම වූයේ එක්තරා දීර්ඝ ප්රශ්ණයක පළමු කොටස ට ඔහු සපයා තිබූ පිළිතුරයි. එය මෙසේ ය. ඔබට නිතර වැළදෙන රෝගාබාධයක් හෝ රෝගාබාධ තිබේද? මෙයට පිළිතුරු ලබා දීමට ‘ඔව්‘ සහ ‘නෑ‘ යන වචන දෙක ලබා දී තිබුනු අතර එයින් එක වරණයක් කපා දැමීම සිදු කල යුතුය. ඔහු කර තිබුනේ ‘ඔව්‘ සහ ‘නෑ‘ යන වරණ දෙකෙන් ‘නෑ‘ යන්න කපා දැමීමයි. දැන් ඉතිරි වී තිබෙන්නේ ‘ඔව්‘ යන්නයි. මිනිහා එහෙම රෝගයක් නැති නිසා ‘නෑ‘ යන්න කපා ‘ඔව්‘ යන වචනය ඉතිරි කරගෙන ඇත. එදින ඒ හරඹය කර තිබුනේ මනා ය.<br />
<br />
කාලය තවත් ඉදිරියට ගමන් කලේ ය. අපි ක්රීඩා සංචිතයේ කටයුතු කරගෙන හොඳින් සිටියෙමු. දවසක් අපි එක්තරා කඩයිම් ක්රීඩා තරගයකට මුහුණ දීමට සුදානම් වුනෙමු. එදින උදෑසන අපගේ නිවස්නයට පැමිණි සංචිතය භාර හමුදාවේ ඉහල නිළධාරියෙක් අපේ මොරාල් එක අප් කරනු වස් නියම දේශණයක් කලේය. ඔහු අන්තිමට ඔහුගේ මුලු දේශණයම එක මිටක් කර මෙසේ අපට දමා ගැසීය.<br />
<br />
"......because in a war, there is no prize for runner-up!" <br />
<br />
මේ වාක්යයෙන් පහර කෑ අපේ මනා ගේ ලේ ප්රකම්පනය විය. නිළධාරියා පිටවුනු පසු මිනිහා අපේ අයන් බෝඩ් එකට මිට මොලවා පහරක් ගසා, <br />
<br />
“මචං මේක යුද්ධයක්! මේක තරගයක් නෙමෙයි යුද්ධයක්.... අපි එහෙමයි හිතන්න ඕනේ.... අපි රට වෙනුවෙන් යමක් කරන්න ඕන යකෝ...... ඔන්න අද කිව්වා කියලා හිතාගනින්.... මම මේකෙන් යන්න කලින් ඒශියන් මීට් එකක් දිනනවා දිනනවාමයි.....!“ කීවේ ය. <br />
<br />
අපි මිනිහට ඒ කතාවේ බරපතල කම පැහැදිලි කර දුන්නෙමු. ඔය වගේ කතාවක් අසා හැඟීම් වලින් බුද්ධිය යටපත් වී ඇති මොහොතක කිසිවෙකුට පොරොන්දු ලබා දීමත්, යම්කිසි තීරණයක් ගැනීමත් බුද්ධිමත් ක්රියාවක් නොවන බව පෙන්වා දීම ට අප අතීතයෙන් සාක්ෂි ගෙනහැර පෑවෙමු. ඒ නිසා ඉදිරියේ දී ඒ ගැන තව තවත් සිතා බලන ලෙස අපි මනාගෙන් බැගෑපත්ව ඉල්ලා සිටියෙමු. ඒ මක් නිසා ද යත් මිනිහා ඒශියන් මීට් එකක් ජයග්රහණය කර අවසාන වී හමුදාවෙන් ඉවත් වීමට සිටියහොත් කෙදිනකවත් මිනිහාට හමුදාවෙන් ඉවත් වීමට නොහැකි වන බව අප කාරුණිකව පහදා දුන්නෙමු. සියල්ල සාවධානව අසාගෙන සිටි මනා අපට මෙසේ ප්රකාශයක් නිකුත් කලේ ය.<br />
<br />
“උඹලා අද මට හිනාවෙයි..... කමන්නෑ..... හැබැයි දවසක් එයි, උඹලා මාව දකිද්දි ඇස් වලින් සතුටු කඳුලු වැටෙන..... සතුටු කඳුලු...! මම අද කිව්වා කියලා මතක තියාගනිල්ලා...“ <br />
<br />
මනා සංචිතයේ කරන්නේ හන්ඩ්රඩ් මීටස් ය. ඒක හන්දා ම මිනිහට ඕන තැනක අපට වඩා ඇට්රැක්ෂන් එක වැඩිය. ඒ මිනිහා හන්ඩ්රඩ් මීටස් කරන නිසා ම නොවෙයි. හන්ඩ්රඩ් මීටස් කරන්නට දිනක ට කළ යුතු අතිශයින් වෙහෙසකර වතාවත් නිසා ගොඩනැගී ඇති මිනිහාගේ පට්ට බොඩි එක නිසාය. අපට මිනිහාගේ සික්ස් පැක් එක දකින විට ඉරිසියාව ඉහවහා ගොස් යාලුකම් ද නවතා දමන්න ට හිතෙයි. කොච්චර කට්ට කා පුහුණුවිම් කලත් මිනිහා ගන්න නරිෂ්මන්ට් නිසා මූණ බැහැලත් නැත. ඔය ඇට්රැක්ෂන් එක වැඩිවීමට හේතු භූත වූ තවත් කාරණා ද කිහිපයකි. මිනිහට ඕන තැනක ඇඳගෙන පැළදගෙන යන්නට ඉතාලියෙන් ගෙන්නපු සුපිරි පහරවල් තිබේ. පැය ගණනක් එක දිගට සුවඳ හමන බෝතල් කළ දියර වර්ග, ඉර එළියෙන් මූණට වන හානිය වලකන ක්රීම් වර්ග ආදීයත් ඔක්කොම වාගේ ෆොරින් බඩුය. මනා ටොරින්ටන් ග්රවුන්ඩ් එකට ප්රැක්ටිස් යන්නේද කිට මරා ය. අපි ලෝකයේ තියෙන සුපිරිම ජංගම දුරකතනය නොකියා 3310 යි සිතා සිටින කාලයේ මනා කෙලින්ම ඉතාලියෙන් සෝනි එකක් බැස්සුවේ ය. ඒකේ සඳ ඔප්ෂන් ටිකක් තිබුනි. කොටින් කිව්වොත් නිකං සම්පූර්ණ යොදය සහිත කිරිපිටි වාගේය. මනා දුරකතනයේ සයිඩ් එකෙන් ඇති රෝදය කරකන තාලෙට තිරේ ඇති මෙනුව වටේ දුවයි. මේ වගේ හේතු නිසා සති අන්තයේ අප සහභාගී වන ඉංග්රීසි පංතියේ ද ප්රායෝගික පුහුණුව වෙලාව ට පොරත් සමඟ ඉංග්රීයෙන් කතා කිරීමට කමකට නැති කෙල්ලන් හෝ ගා වටවෙති. <br />
<br />
මනා ක්රීඩා සංචිතයට බැඳෙන්නේ ගෙවල් වල ඇති අඩුපාඩු ක්රීඩා කර ලැබෙන මුදලින් පිරිමහගන්නට නොවේ. ඒ මොකද මිනිහාගේ අම්මලා ඉතාලියේ රැකියාව කරති. ඒ නිසා මුදල් අඩුපාඩු මිනිහාට නැත. මිනිහාගේ තාත්තා ට නවීන ම පන්නය ට සෑදූ නිවාස තුනක් ඇත. පොල් වතු ඇත. මනාටත් ඔහුගේ නමට දමා ඇති ස්ථිර තැන්පතු වල සහතික පත්තර ඇති වෙනම ෆයිල් කවරයක් තිබේ. සමහර වෙලාවට මනා, “අම්මලා තවත් මොනද බං ඉතාලියේ ඉදං කරන්නේ..... ඇයි අම්මලාට මෙහෙට වෙලා තියෙන දෙයක් බලාගෙන ඉන්ඩ බැරි....?“ යි අපෙන් අසයි. මිනිහා ඒ පැනය සතියට දෙතුන් වතාවක් අහන නිසා අපිත් ඒ වෙලාවට තැනට සුදුසු පිලිතුරක් ලබා දෙන්නෙමු. ඉතින් කෙටියෙන් කිවහොත් මිනිහා ක්රීඩා කලේ ක්රීඩා කිරීමට ඇති උණ නිසා මිසක වැටුපක් උදෙසා නොවේ. එහෙත් මනා ගේ අම්මලා නිතරම කිව්වේ, “ඔය උදේ හවස හොඳ පණ යනකල් පිට්ටනි තල තල ඉදලා හරියන්නෑ......, ඇඟ පත හයිය කාලේ ගෙදර ගිහින් බිස්නස් එකක්වත් කරන්න පටන් ගන්න....“ කියලා ය. එහෙත් මනා දන්න ශිල්ප සියල්ල දමා ලඟදී ම හමුදාවෙන් ඉවත් වී ව්යාපාරයක් ආරම්භ කරන බවට දෙමාපියන්ට දිවුරා පොරොන්දු වී තවත් වසර පහක් පමණක් පිට්ටනි තැලීමට ඔවුන්ගෙන් අවසර ගෙන තිබිණි. මිනිහාගේ රහස් සැළසුම වූයේ ලෝකයේ කොහේ සිටියත්, මොන රැකියාව කලත් හැමදාමත් ක්රීඩකයෙකු සේ ජීවිතය ගෙවා දැමීම යි.<br />
<br />
කාලය තවත් ඉදිරියට ගමන් කලේ ය. කාලයේ වේගයට හසුවන ඇතැම් සිදුවීම් අපේ ජීවිතය ඉදිරියට ගෙන යාමට උත්ප්රේරකයක් වේ. ඒත් සමහර ඒවා එසේ නොවේ. දවසක් මනා ට අම්මා හදිසියේ ඉතාලියේ සිට ඇමතුමක් ලබා ගත්තා ය. අම්මා මනාට කිව්වේ අත්වැරදීමකින් තාත්තා අතින් රිය අනතුරක් සිදු වී ඇති බවයි. තාත්තා අතින් සිදු වූ රිය අනතුර නිසා මනාලා ගමන් ගත් වේගය හොඳටම බාල විය. විදේශ රටක දී නඩු කීමට සල්ලි අල්ලට ගෙන පිඹින්නට වුවමනා විය. මනාලාගේ ගෙවල් එකින් එක විකිණී ගියේ ය. ස්ථාවර තැන්පතු සහතික පත්ර නැවත මුදල් වලට හැරිණි. මනාලාගේ වත්කම් එකින් එක අහිමි වී ගිය ද නඩුව නම් අවසාන නොවීය.<br />
<br />
කාලය තවත් ඉදිරියට ගමන් කලේ ය. එක දිනක් අප ක්රීඩා පුහුණුවීම් අවසාන වී කඳවුර ට පැමිණි විට අපට හමුදා මූලස්ථානයට පැමිණෙන්න ට නියෝග ලැබිණි. අප එහි ගිය විට ඉහල පෙලේ නිළධාරියෙකු අපට පැවසුවේ අපේ සේවා කාලයේ එක්තරා කඩ ඉමක් ඉදිරි මාස වලදී පැමිණෙන බවයි. එහිදී අපට අවශ්ය නම් සේවයෙන් ඉල්ලා අස්විය හැකිය. නැතිනම් වසර විසි දෙකක සම්පූර්ණ කාලය සඳහා ගිවිසුම අත්සන් කළ යුතුය.<br />
<br />
ඒ වන විට මා ද, තවත් පිරිසක් ද සේවයෙන් නිළ වශයෙන් ඉවත් වීමට තිරණය කර තිබිණි. සේරෝට ම කලියෙන් හමුදාවෙන් ඉවත් වී ගෙදර යාමට සිටි මනාට හමුදා සේවයේ නිත්ය සෙබලෙකු වීමට සිදු විය. ඒ ක්රීඩා කිරීමේ ආසාවටත් වඩා එයින් උපයන මුදලට කවදාවත් නොතිබූ තරම් වටිනාකමක් ලැබී ඇති නිසා ය. තිස්සේ ම විනෝදයෙන් සිටි මනා මෙවැනි තීරණයක් ගනිවියැයි අප ට කෙසේවත් විශ්වාස කළ නොහැකි විය. නමුත් මනා ඒ තීරණය වීරයෙක් සේ ගත්තේය. එකා මෙන් දුක සැප බෙදා ගනිමින් වසර ගණනක් එකට ම සිටි අප වෙන්වන දිනය එළැබිනි. ඉවත් වීමේ වතාවත් කිරීමට තවත් දින තුනක් පමණ ගෙවා දැමූ අපි අපට හිමි සියල්ල ගෙන කඳවුරෙන් පිටවීමු. <br />
<br />
“අපි කොහේ හිටියත් යාලුකම් එහෙම්ම ම යි!“ අපි එකිනෙකාට පොරොන්දු වුනෙමු. <br />
<br />
කාලය තවත් ඉදිරියට ගමන් කලේ ය. රටේ සාමකාමී වාතාවරණය, හමුදා කඳවුරු වලට ඉහලින් ඇදෙන සතුරු උණ්ඩ වලින් සහ නගර තුල දී හිටි හැටියේ පිටවන පිස්තෝල වල උණ්ඩ වලින් කෙමෙන් කෙමෙන් සිදුරු වන්නට විය. මේ අතරතුර අපි සිවිල් ජීවිතයට හුරුවෙමින් සිටියෙමු. රූපවාහිනි නාලිකා රටේ යුධමය තත්වය ගැන නිරන්තරයෙන් පුවත් ඉදිරිපත් කලේ ය. අප ඒවා නිවසේ සුව පහසු අසුන් වල සිට නැරඹූවෙමු. <br />
<br />
කාලය තවත් ඉදිරියට ගමන් කලේ ය. දවසක් මා ව්යාපාරික කටයුත්තකට අග නගරයේ බැංකුවට ගොස් සිටිය දී මනා ද ඒ බැංකුව තුල දී ම හදිස්සියේ හමුවිය. මනා මනාගේ මාසික වැටුප ගන්නට බැංකුව ට පැමිණ ඇත. සාමාන්යයෙන් වැටුප බැංකු වලට එන්නේ යුධමය රාජකාරී කරන සෙබළුන්ගේ ය. කොළඹ ක්රීඩා සංචිත වල සිටි අපි කෙලින්ම වැටුප අතට ම ලබා ගත්තෙමු. මම මනාගෙන් ඒ ගැන විමසුවෙමි.<br />
<br />
“මොකක්, දැන් පේ එක අතට නෙමෙයි ද දෙන්නේ....?“ <br />
<br />
මිනිහා මා සමඟ සිනාසුනේය. ඒ සිනහව මනාගේ වෙනදා සිනහව නොවේ.<br />
<br />
“නෑ මචං..... ඒක නෙමෙයි, පූල් එකේ සමහරක් විඩ්රෝ කලා.... මගෙත් හැම්ස්ට්රිං එකේ ඉන්ජරියක් ආවා..... මමත් ගියා. දැන් උඩහා ඉන්නේ......“<br />
<br />
මගේ මූණ වෙනස් වන්නට ඇත. අපේ පැරණි මිතුරු කම සිහි ගන්වමින් මිනිහා වහාම ඉතිරි ටිකත් කියා දැම්මේය.<br />
<br />
“බය වෙන්න දෙයක් නෑ මචං.....අපි ට අවුලක් නෑ.... අපි ඉන්නේ ෆ්රන්ට් ලයින් එකට වඩා කිලෝ මීටර් හත අටක් පිටිපස්සේ.....“<br />
<br />
“එහෙමද?.... එතකොට ඒශියන් මෙඩ්ල් එක...“ මම ඇසුවෙමි.<br />
<br />
මනා නැවතත් ලොකු හුස්මක් පිටකර සැහැල්ලු විය.<br />
<br />
“මේ කරන්නෙත් රට වෙනුවෙන් තමයි මචං.... හැබැයි ඉතින් දැන් උඹලට මම දිහා බලලා සතුටු කඳුලු හලන්න වෙන්නෙ නෑ.....“ මිනිහා අතීතය මෙනෙහි කරමින් යාන්තමට සිනා විය.<br />
<br />
එක් ජීවිත කාලයක් තුල මනුෂ්යයෙකුට කෙතරම් දේ සිදුවිය හැකිද? එසේ බලන විට අපට ඊලඟ මොහොතේ කුමක් සිදු වේවිද? මනාගේ කෙලිලොල් විනෝදකාමී බව වෙහෙස විසින් යටපත් කර ඇත. මනාලාගේ ඉසුරුමත් අතීතයේ මතක සටහනක් වන සෝනි දුරකතනය මතුපිට සුලු සීරිම් සලකුණු සමඟ මනාගේ අතේ රැදී තිබේ.<br />
<br />
කාලය තවත් ඉදිරියට ගමන් කලේ ය. දිනක් අපත් සමඟ ක්රීඩා සංචිතයේ සිට දැන් කොළඔ රාජකාරී කරන මාගේ මිත්රයෙක් මට කෙටි පණිවිඩයක් එවා තිබුණි.<br />
<br />
Mana is Missing!<br />
<br />
මේ පණිඩිවය ලැබෙනවාත් සමඟ මා ගිනි ගන්නවා මෙන් දැනුනි. මිසිං හෙවත් අතුරුදහන් විම යනු අප කිසිවෙකුත් බලාපොරොත්තු වන පණිවිඩයක් නොවේ.<br />
<br />
මනුෂ්යයෙකු මිය යාම මේ ලෝකයේ ඇති ඛේදජනකම පුවත යැයි ඔබ විශ්වාස කරනු ඇත. නමුත් මිය යාමට වඩා අතුරුදන්වීම අතිශය ඛෙදනීය ය. කෙනෙකු මිය යාමේ දී අප සියලු දෙනාට ම පෙනෙන සේ ඔහුගේ ජීවන පරිඡේදය අවසන් වේ. අතුරුදහන්වීම කෙනෙකුගේ ජීවන පරිඡේදය සියල්ලන්ගෙන් සඟවා දමයි. අඩුම තරමේ අතුරුදහන් වූවෙකු මිය ගියා ද නැද්ද කියා හෝ අප නොදනිමු. <br />
<br />
කාලය තවත් ඉදිරියට ගමන් කලේ ය. ඊට දින දෙකක ට පමණ පසු මාගේ උපන් දිනය උදාවිය. එදින මා දුරකතනය ක්රියාත්මක කළ සැණින්, මා මුලින්ම පැවසූ පරිදි එයට කෙටි පණිඩයක් පැමිණියේ ය.<br />
<br />
In a war, there is no prize for runner-up.<br />
Be Brave!<br />
I wish you happy birthday.<br />
- Mana.<br />
<br />
මනා! මට අදහාගත නොහැකි විය. මීට දින කිහිපයක ට පෙර නිල වශයෙන් සහමුලින්ම අතුරුදහන් වූ මනා මේ උදෑසන මට සුභ පතා කෙටි පණිවිඩයක් එවා ඇත. මනා අතුරුදහන් වූවත් මනාගේ උපන් දින සුභ පැතුමෙන් නම් අපට කිසි ගැලවීමක් නැත. මේ පණිවිඩය දුටු හැටියේ පසුගිය දින දෙක තුල තිබූ නොසන්සුන්කාරී ව්යාකූල මානසික තෙරපුමෙන් සිත වහා නිදහස් වූවා සේ විය.<br />
<br />
මම එසැණින් මනාගේ ජංගම දුරකතනයට ඇමතුමක් ලබා ගත්තෙමි. දුරතකතනය නාද වෙන්නට පටන් ගත්තේ ය. නමුත් මනා එයට ප්රතිචාර දැක්වූයේ නැත. මම වහාම මාගේ කොළඹ සිටින මිත්රයාට මුලින් ම පැවසූ පරිදි පහත ඇති පණිවිඩය යැව්වෙමි.<br />
<br />
Mana text me!<br />
<br />
කාලය ඉදිරියට ගමන් කලේ ය. මම කොළඹ මිත්රයාගෙන් පිලිතුරු පණිවිඩය ලැබෙන තුරු බලා සිටියෙමි. <br />
<br />
Mana is still in missing list!<br />
<br />
මට පිලිතුරු පණිවිඩය ලැබුනි. මේ සිදුවීම් මාලාවේ කොතනක හෝ වරදක් ඇති බව මට දැනෙන්නට විය. මම වහාම මාගේ සිම්පත හිමි සමාගමට ඇමතුමක් ගෙන විස්තර සියල්ල පැවසුවෙමි.<br />
<br />
“ඔව් මහත්මයා, මට මේ ගැන සොයා බලන්න මොහොතක් කාලය ලබා දෙන්න පුලුවන් ද....?“ ඔහු එසේ පවසා මට ඇසෙන සේ සංගීත ඛණ්ඩයක් වාදනය වීමට සැලැස්වීය. <br />
<br />
ව්යාකූල සිතෙහි සිතුවිලි කිසි පිළිවෙලක් නැති සිනමා පටයක් මෙන් මා සිත තුල එකක් මත්තේ එකක් පැන නැගී බිඳි බිඳී යන්නට විය. මම මනා ගැන මතකය නැවත මෙනෙහි කරන්නට වුනෙමි. මනා මුලින් ම එදා සම්මුඛ පරික්ෂණයේ දී හමු වූ මොහොත. අවසාන වරට ඔහු බැංකු ගොඩනැගිල්ල තුල දී සමුගත් මොහොත. ඒ අතරතුර කාලයේ අප මිතුරු මිතුරියන් සමඟ ගෙවා දැමූ කාලය! හොඳින් සිතා බැලුවහොත් මනා ගැන අපටත් වඩා මෙනෙහි කරන්නට මතකයන් ඇත්තේ මනාගේ දෙමාපියන්ට ය. මනා ඉපදුනු හැටි, වැටී වැටී මුලින්ම ඇවිදපු හැටි, මුලින්ම පාසල් ගිය හැටි, ශිෂ්යත්ව විභාගයට මුහුණ දුන් හැටි, මනා ඔවුන්ගේ ඇකයේ, උරහිසේ උණුසුමට ගුලි වී නිදා සිටි හැටි, වැඩිහිටියන්ට වඩා කොයිවෙලාවෙත් වේගෙන් ගැහෙන හදවතේ රිද්මයට ඔවුන්ගේ බලාපොරොත්තු ගොඩනැගුනු හැටි, තරුණ වයසට පැමිණ ක්රීඩාවෙන් ජයගත් හැටි වාගේ සුවහසක් මතක සටහන් අතරේ හදිසියේ මනා ජීවන පරිඡේදයෙන් අතුරුදන් වී ඇති බව කියැවෙන පණිවිඩය මුලින් ම ලැබුනු හැටිත් ඔවුන්ගේ මතකයේ තිබෙනු ඇත.<br />
<br />
“ස්තුතියි මහත්මයා රැදී සිටියට.... මේ පණිවිඩය මහත්මයාට ලැබෙන්නේ ෂෙඩුල් කරපු පණිවිඩයක් නිසා....., මෙතන අපේ සර්වර් එකේ සම්බන්ධයක් නෑ. ෂෙඩුල් මැසේජ් තියෙන්නේ ෆෝන් ඔප්ෂන් එකක් විදිහට.....“<br />
<br />
“ඒත් දැන් මේ ෆෝන් එක ආන්සර් කරන්නේ නෑනේ.....“<br />
<br />
“වෙන්න පුලුවන් මහත්මයා. ෂෙඩුල් මැසේජ් එකක් සෙන්ඩ් වෙන්න කරුණු දෙකයි ඕන. එකක් මැසේජ් එක සෙන්ඩ් වෙන්න ඕන කරන මුදල් ප්රමාණය තියෙන්න ඕනේ. අනිත් එක සිම් එක ඇක්ටිව් තියෙන්න ඕනේ..... එතකොට ෂෙඩුල් කරපු දිනේ ට ඔටෝමැටිකලි සෙන්ඩ් වෙනවා....“<br />
<br />
“එහෙම ද?“<br />
<br />
ඉන්පසු මම කොළඹ මිතුරාට ඇමතුවෙමි.<br />
<br />
“මචං මේක ෂෙඩුල් කරපු මැසේජ් එකක්...“<br />
<br />
“එහෙම වෙන්ඩැති.... අපි දන්න හැටියට එදා උදේ පහයි තිහට විතර මනාලව ෆ්රන්ට් ලයින් එකට කෝල් කරලා.... හත වෙද්දි මිසිං.... මනා යන්න කලින් මැසේජ් එක ෂෙඩුල් කරන්න ඇති.....“<br />
<br />
ඉන්පසු මම නැවත නැවත මනාගේ අංකයට ඇමතුවෙමි. අපි සියල්ලෝ ම එසේ කලෙමු. දින දෙකකට පමණ පෙර අතුරුදහන් වූ මනාගේ ජංගම දුරකතනය නාද වන විට අපට දැනුනේ මනා අපේ අතේ දුරින් අපට නොපෙනෙන තැනක සිටිනවා වැනි හැඟීමකි. මේ නිසා අප නැවත නැවත මනාට ඇමතුවෙමු. එදින දවාලේ මම නැවත වතාවක් ඇමතුමක් ගන්නා විට එක්වරම මගේ දූරකතන තිරයේ මෙසේ දිස් විය.<br />
<br />
Number busy! <br />
<br />
මේ වචන දෙක තුල අප සියලු දෙනා ට ම සතුටු විය හැකි සියලුම හේතු එකතු වී තිබුනි. දුරකතනය කාර්ය බහුල වන්නේ අප අමතන විට දුරකතනයට වෙනත් ඇමතුමක් සම්බන්ධ වී ඇති නිසා බව අප කවුරුත් හොඳින් ම දනිමු. මේ අප පුල පුලා බලා සිටි අවස්ථාව වුවද, අපගේ සිතට මේ අවස්ථාව දරාගැනීමට සාධාරණ කාලයක් නොවීය. ඒ නිසා අපගේ සිරුරු වල හිරිගඩු පිපුණි.<br />
<br />
මම කාලයට තවත් ඉදිරියට ගමන් කිරීමට ඉඩ හැරියෙමි. ඒ මනා සමඟ කතා කිරීමට නියමිත මගේ කාලය එළඹෙන තුරුයි. මට වුවමනා වූයේ මනා සිටිනා ඉසව්ව ගැන දැනගෙන වහාම මාගේ කොළඹ මිත්රයා අමතා සියලු විස්තර පැවසීමට යි. ඊලඟ මොහොතේ දහසක් බලාපොරොත්තු ඇතිව මම මනාට ඇමතූවෙමි. නමුත් නොසිතූ දෙයක් සිදුවිය. එවර දුරකතනය නාද නොවීය. ඒ වෙනුවට ස්වයංක්රීය පණිවිඩයක් මගින් කියැවුනේ මනා දුරකතනයට ප්රතිචාර නොදක්වන බවයි.<br />
<br />
“මචං..... රිං වෙන අතරතුරේ ෆෝන් එක ඕෆ් වෙද්දිත් වැටෙන්නේ නම්බර් බිසි කියලා.....“ මිතුරෙක් අප සියලු දෙනාට අමතක වූ යමක් මතක් කලේ ය.<br />
<br />
කාලය තවත් ඉදිරියට ගමන් කලේය. ඒ අතරතුර මම, මනාගේ දෙමාපියෝ, කොළඹ සිටින මාගේ මිතුරා සහ තවත් බොහෝ අය මනාගේ ජංගම දුරකතනය ට සිය ගණනක් වූ ඇමතුම් ප්රමාණයක් ගෙන තිබිනි. නමුත් මිතුරා පැවසූ, “මචං..... රිං වෙන අතරතුරේ ෆෝන් එක ඕෆ් වෙද්දිත් වැටෙන්නේ නම්බර් බිසි කියලා.....“ යන කියමන අපට අකමැත්තෙන් හෝ පිළිගැනීමට සිදුවිය. ඒ නැවත කිසි දිනෙක මනා දුරකතනයට ප්රතිචාර දැක්වීමට නොපැමිණි නිසා ය.<br />
<br />
කාලය තවත් ඉදිරියට ගමන් කරනු ඇත. නමුත් මනාගේ කතාව මම මෙතනින් අවසාන කරමි. එහෙත් උපන් දා සිට මනාගේ සුවහසක් මතක සමඟ ඔහුගේ දෙමාපියනුත්, මනාගේ වසර ගණනක මතක සමඟ අපත් හදිසියේ නැවතුන මනාගේ කතාව නැවත ලියන්න ට බලාපොරොත්තුවෙන් සිටිමු. අපි මනා එනතුරු බලා සිටින්නෙමු!</div>
Buddhi http://www.blogger.com/profile/09608842851552825572noreply@blogger.com53tag:blogger.com,1999:blog-4257527940407312534.post-7473216889929501012014-12-01T06:00:00.000+05:302014-12-05T23:35:22.519+05:30ගමරාළගේ පිට්ටු කෑම...! | සිතුවම් බර ගාණකින් සමන්විත ඔන්ලයින් විරිඳුව...<div class="" style="clear: both; text-align: justify;">
ගමරාළ කෙනෙකුගේ පිට්ටු කෑමක් ගැන කියවෙන මේ විරිඳුව කතන්දර සීයා විසින් කෙහෙල්කොටුවේ චුටි මහත්තයා ට ඒ කාලේ කියා දුන් එකකි. සිතුවම් බර ගාණකින් සමන්විත මෙය රසවිඳ, ලබා ගත හැකි පාඩමක් වෙතොත් එය ලබා ගන්නා මෙන් කෙහෙල්කොටුවේ චූටි මහත්තයා ඔබට ආරාධනය කරයි. </div>
<div class="" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="" style="clear: both; text-align: justify;">
මෙන්න එහෙනම් සයිබර් යාය ඔබවෙත ගෙන එන “ගමරාළ ගේ පිට්ටු කෑම“ විරිඳුව.....</div>
<div class="" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrdrDjNVdpynquA5ZvWbzrkYBREqrEC4mgtkEcboegb5duwByl8RqWK1k36VvmVkXZUoYH9jS-UzlxtM8HrWyHXbuM_JCNHr8D5bNW2aefr4_1_Q4fxcY7IWbsWmBjYhtndqHxyrUZE2lF/s1600/1st+Final+copy.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrdrDjNVdpynquA5ZvWbzrkYBREqrEC4mgtkEcboegb5duwByl8RqWK1k36VvmVkXZUoYH9jS-UzlxtM8HrWyHXbuM_JCNHr8D5bNW2aefr4_1_Q4fxcY7IWbsWmBjYhtndqHxyrUZE2lF/s1600/1st+Final+copy.png" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrgREFY66kPr48YJwndpGP3v9ts2f1jN3OqScSXjNJ2H6_Uo1XWuBfmUuzYo8WJOkxvHbCyoDl7kR4xgND4zu1-nNrUo3NGsMohQSUAgqa3MA5DW7GVmMAzHf_H3gocZUCgPysoiJJkokm/s1600/2nd+Final+copy.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrgREFY66kPr48YJwndpGP3v9ts2f1jN3OqScSXjNJ2H6_Uo1XWuBfmUuzYo8WJOkxvHbCyoDl7kR4xgND4zu1-nNrUo3NGsMohQSUAgqa3MA5DW7GVmMAzHf_H3gocZUCgPysoiJJkokm/s1600/2nd+Final+copy.png" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjB8qgUxBFeZsfvBsOU29j0G_4RZ6JNXeKVDIS0m-pGAPNwG1FRJMq5ofKD6KB4crXy3f2bK9ICc1RNdvcAVY9vR4epCjaZsD5VLdmFWKpuwC2MnHkXXaecNLrXG4ss8bSf1DqDVCs6ybgO/s1600/3nd+Final+copy.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjB8qgUxBFeZsfvBsOU29j0G_4RZ6JNXeKVDIS0m-pGAPNwG1FRJMq5ofKD6KB4crXy3f2bK9ICc1RNdvcAVY9vR4epCjaZsD5VLdmFWKpuwC2MnHkXXaecNLrXG4ss8bSf1DqDVCs6ybgO/s1600/3nd+Final+copy.png" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
ගමරාළ ගේ පිට්ටු කෑම අහවරයි. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
සයිබර් යායේ බුද්ධිමත් රසිකයෙක් හෝ රසිකාවියක් වන ඔබත් මෙවැනි සිදුවීමකට මූණ දී ඇති නම් හුදී ජනයාගේ පහන් සංවේගය උදෙසා ඒ පිළිබඳ සඳහන් කරන මෙන් ඉතා ගෞරවයෙන් ඉල්ලා සිටිමි.</div>
<br />
.................................<br />
- කෙහෙල්කොටුවේ චූටි මහත්තයා.
<!-- Blogger automated replacement: "https://images-blogger-opensocial.googleusercontent.com/gadgets/proxy?url=http%3A%2F%2F2.bp.blogspot.com%2F-hPRul47IB64%2FVHtEdzZy2NI%2FAAAAAAAADCw%2FNm-Rw2TyNwg%2Fs1600%2F1st%252BFinal%252Bcopy.png&container=blogger&gadget=a&rewriteMime=image%2F*" with "https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrdrDjNVdpynquA5ZvWbzrkYBREqrEC4mgtkEcboegb5duwByl8RqWK1k36VvmVkXZUoYH9jS-UzlxtM8HrWyHXbuM_JCNHr8D5bNW2aefr4_1_Q4fxcY7IWbsWmBjYhtndqHxyrUZE2lF/s1600/1st+Final+copy.png" -->Buddhi http://www.blogger.com/profile/09608842851552825572noreply@blogger.com54tag:blogger.com,1999:blog-4257527940407312534.post-39178486593973303412014-07-12T06:00:00.000+05:302014-07-12T06:00:01.023+05:30අද කාටුන් 24 - කතන්දරකාරයාගේ බ්ලොග් කට්ටෙහි අවසානය | End of an ERA !<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
කතන්දරකාරයා කියන්නේ අපි කව්රුත් දන්න අඳුනන පොරක්.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
මිනිහා එයාගේ බ්ලොග් කට්ට අවසාන කරනවයි කියන නිළ නිවේදනය ඊයේ පෙරේදා දවසක කරලා තිබුනා. කතන්දරකාරයා ගැන එක එක්කෙනා එක එක දේවල් කියනවා. මම මේ කාටුන් එක ඇන්දේ මිනිහා බ්ලොග් ලෝකේ ගමන් කරද්දි හඳුනාගන්න ලැබුනු හොඳ යාලුවෙක්, හොඳ දිරිමත් කරන්නෙක්, හොඳ උපදේශකයෙක්, මුල් කාලෙදී වගේම විටින් විට මම ගැන කතන්දර බ්ලොග් එකේ ලිපිවල සඳහන් කරපු නිසා, මම ඇඳපු චිත්ර වලට වැඩියෙන් ම වස්තු විෂය වුනේ කතන්දරකාරයා නිසා, මගේ බ්ලොග් ලිපි කියවලා ප්රතිචාර දක්වපු නිසා හෝ මගේ බ්ලොග් එකට ඇදෙන රසිකයන්ගෙන් බොහෝ පිරිසක් කතන්දර බ්ලොග් එක හරහා එන හින්දා විතරක් නෙමෙයි!</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
අද කාටුන් එකෙන් මම ඇඳලා තියෙන්නේ කතන්දරගේ බ්ලොග් කට්ට අවසාන කිරීම ගැන මගේ අදහස සහ ප්රාර්ථනය! </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
කොහොම වුනත් කතන්දරකාරයා අපි කාටත් ලේසියෙන් කරන්න අමාරු දෙයක් කලා. ඒ වසර පහක් එක යුගයක් කරපු එක!!</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
සිතුවමක් තියෙද්දි වැඩි විස්තර කතා කරන්න ඕන නෑ. ඉතින් කතන්දරකාරයගේ ඉදිරි සැලසුම් සාර්ථක කරගන්න ලැබේවා කියලා මම ප්රාර්ථනා කරනවා!</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjO4PtwPVcvt2ofepl0P22_0Ei1_B5xDF_ty8a1PEKbgQVD8-vWPr8P4536klrD_TlfR9bDWGyQ7XdHv9V6w_5xEwM1wLUaIYPRDS_jE1vZSvMopW_cUtxWuGW6AoZbwXK8xOaXa9Ggvnlw/s1600/up+kk+cyberyaya+copy.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjO4PtwPVcvt2ofepl0P22_0Ei1_B5xDF_ty8a1PEKbgQVD8-vWPr8P4536klrD_TlfR9bDWGyQ7XdHv9V6w_5xEwM1wLUaIYPRDS_jE1vZSvMopW_cUtxWuGW6AoZbwXK8xOaXa9Ggvnlw/s1600/up+kk+cyberyaya+copy.jpg" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
මීට,<br />
කෙහෙල්කොටුවේ වූටි මහත්තයා, ටිකිරි, යුරෝ දෙකේ වීරයා සහ විදෙස් සිත්තරා.</div>
Buddhi http://www.blogger.com/profile/09608842851552825572noreply@blogger.com23tag:blogger.com,1999:blog-4257527940407312534.post-67362807923191501212014-03-10T06:00:00.000+05:302014-03-10T06:00:00.640+05:30මම යුධ වීරයෙකුට පන්දු දෙක තුනක් යැව්වෙමි...:D | සයිබර් යාය<div style="text-align: justify;">
මිනිස්සු තමන්ගේ හිතගත්තු අයට සලකන්නේ විවිධ ක්රම වලට. <b>ඒ ගැන මීට කලින් ඔයගොල්ල හිතලා තිබුනද? </b><br />
<br />
මේ කතන්දරේ යුධ වීරයෙකුට අපි සළකපු හැටි ගැනයි. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ඒ අපි <a href="http://www.cyberyaya.blogspot.com/search/label/%E0%B6%9A%E0%B7%94%E0%B6%BB%E0%B7%94%E0%B6%BD%E0%B7%94%20%E0%B7%84%E0%B6%B8%E0%B7%94%E0%B6%AF%E0%B7%8F%20%E0%B6%9A%E0%B6%AD%E0%B7%8F" target="_blank">කුරුලු හමුදාවේ</a> හිටපු කාලේ. කුරුලු හමුදාවෙදී අපි දැක්ක එක වැදගත් දෙයක් තමයි, මිනිස්සු රට වෙනුවෙන් කරපු කැපවීම. සමහරු රට වෙනුවෙන් මුලු දවසම වැඩ කලා. සමහරු දවසෙන් බාගයයි. සමහරු නියමිත නිල කාලයේ පමණයි. ඒක ඉතින් තමන් කැමති හැටියට. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
අපි කුරුලු හමුදාවට ආපු හැටියේ අපේ උපදේශකයා අපට නියමයක් කිව්වා. ඒක තමා උඹලට ඉහලින් පිදුරු ගහක් තිබුනත් උඹලා ඒකට නිසි ගෞරවය
දෙන්න ඕනේ කියන එක. කුරුලු හමුදාවේ එක විනය. දෙක තමයි අනිත් හැමදේම. ඒගොල්ල අපට කිව්වා. ඒ කියමන අපි අකුරට පිලිපැද්දා. අපිට වඩා එක නිලයක් ඉහලින් ඉන්න සමහරු අපේ ගෞරවය බොහොම ඉහලින් පිළිගත්තා විතරක් නෙමෙයි ඒකේ උෂ්ණයත් සමහර වෙලාවට අපට පෙන්නුවා. හැබැයි අර කතාවක් තියෙනවා වී කරළ පැහෙන්න පැහෙන්න ඒක ඉදිරියට නැමෙනවා කියලා. ඒ කතාව ඇත්තක් කරලා නිලයන්ගෙන්, ගෞරව නාමයන්ගෙන් ඉහලට ම ගිය කුරුලු හමුදාවේ ගොඩදෙනෙක් හරිම නිහතමානි අය වුනා. විශේෂයෙන් කෆීර් යානා පදවන නියමුවෝ ඒ අතරින් අපේ හිත ගත්තා. අපේ වයසෙම තරුණයෝ වුනු ඒ අය වෙලාවක් ලැබුනම හවස ක්රීඩා පිටියෙදී, ජිම් එකේ දී අපිත් එක්ක එකතු වුනා. අපි හිතුවා එයාලා තමා කුරුලු හමුදාවේ නියම අයිතිකාරයෝ කියලා. සමහර වෙලාවට එයාලා නිල ඇඳුම ඇඳලා ආවාම අපට ඉරිසියා හිතෙන තරම් කඩවසම්. අපි අවංකව ම දුක් වුනා එයාලගේ පෙම්වතියෝ, තමන්ගේ පෙම්වතාගේ අභිමානය, ඡායාරූපවලින් ඇරුනම ඇත්තටම දකින්නෙ නැති එක කොච්චර අපරාදයක් ද කියලා. තමන්ගේ පෙම්වතා මේ වගේ කෙනෙක් කියලා තමන්ගේ යාලුවන්ට පෙන්වන්න වුනත් ඒගොල්ල අකමැති වෙන එකක් නෑ. හොඳම දේ තමා කිසිම හේතුවක් නිසා දිය නොවුනු ඒ ගොල්ලන්ගෙ නිහතමානීකම. ඒගොල්ල අපිට කතා කලේ නිල නාමයෙන් නෙමෙයි. ගොඩක් වෙලාවට මචං කියලා. අපි ඒකට ගොඩක් ගරු කලා. අපිට වඩා වැඩියෙන් “එක පටියක්“ ගහගත්තු අය අපට රැස් පෙන්වද්දි, තරුණ වයසෙ, ඒත් අපට වඩා හැම අතින්ම ඉදිරියෙන් ඉන්න මේ අය අපට කතා කලේ මචං කියලා. ඊටත් වඩා එයාලා අපිව අගය කලා. අපේ හැකියාව ගැන.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
දවසක් අපියි ඔය කියන ප්රහාරක යානා නියමුවෙකුයි කතාවට වැටිලා හිටියා. අපි හිටියේ ජිම් එකේ ඉදිරි පැත්තේ තියෙන ටේබල් ටෙනිස් මේසය ලඟ. අපි යුද්ධය ගැන කතා කලා. සාමාන්යයෙන් එහෙම කතා බහක් ඇති වෙන්නේ කලාතුරකින්. මොකද කඳවුරක කාලයක් හිර වෙලා ඉන්න අයට කතා කරන්න තව කොච්චර දේවල් තියෙනවද? කොහොමහරි මිනිහා කතාව පටන් ගත්තා. “මචං මට හිතාගන්න බැරි එක දෙයක් තියෙනවා.....“ අපි ඇහැව්වා මොකද්ද කියලා. එයා ටේබල් ටෙනිස් මේසය මුලතිව් කැලේට සමාන කරලා, අතේ තිබුනු අල්පෙනෙත්තකින් මේසෙට ඇන්නා. “එක පාරක දී අපි ගිහිල්ලා මුලතිව් කැලේට දාන බෝම්බ මේ අල්පෙනෙති තුඩ වගේ......“ අපි හැමෝම කල්පනා කලා. අන්තිමේ මිනිහා ම මෙහෙම කිව්වා. “ඒ වුනාට මේක කරන්න බැරි දේකුත් නෙමෙයි.....“. මිනිහා හිතේ සැලැස්මක් තියාගෙන කතා කලා. කොහොමහරි අද එයා ඇත්තටම සතුටු වෙනවා ඇති, හිතාගන්න බැරිව හිටපු දේ, හිතාගන්න බැරි විදිහට ඉවර කරගන්න ලැබුනු එක ගැන.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ඔය වගේ නියම අභිමානවත් වීරයෝ හැමෝටම අණ දෙන්න ඊටත් වඩා ඉහල නිලධාරින් ඉන්නවා. නියමුවෝ ගැන කතාව එහෙමනම් එයාලට අණ දෙන අයගේ විස්තර කියලා වචන නාස්ති කරන්න දෙයක් නෑ. හැබැයි අද කතාව මේ දෙගොල්ල ගැනම නෙමෙයි. ඒ උසස්ම නිලයන්ටත් අණ නිකුත් කරපු ජාති වීරයෙක් ගැනයි. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ඒ කාලේ සාමාන්ය ජනතාව දැනගෙන හිටියේ නැති වුනත්, කුරුලු හමුදාවේ අපි අතර නියම යුධ වීරයෙක් හිටියා. එයා යුද්ධයට බය මිනිහෙක් නෙමෙයි. නීතිය අකුරට පිළිපදින, විනය ගරුක, තමන්ගේ සෙබලුන් ගැන තාත්තා කෙනෙක් වගේ හොයා බලන නියම යුධ නායකයෙක්. එයා හරිම කඩවසම්. හරියට රොෂාන් මහානාම වගේ. එයා ගැන කතන්දරත් එමටයි. නිල වශයෙන් ඔප්පු කරන්න බැරි වුනත් අපි කව්රුත් ඒ කතන්දර ඇහැව්වේ හරිම උද්යෝගයෙන්. එයාගේ තිබුනු එක හොඳ පුරුද්දක් තමයි යුද්ධය රාමෙට නැගලා යද්දි ආරක්ෂිත ස්ථානයක ඉදලා අණ දෙන එක පැත්තක දාලා එයා එනවලු ඩිෆෙන්ඩරෙත් අරගෙන ලයින් එකට. කොල්ලන්ගේ මොරාල් එක අප් කරන්න. කොල්ලෝ නේද එතකොට යක්කු වගේලු. ඔය වගේ කතා සීයක් අතරේ හොඳම කතාව මේකයි. යුද්දේ කරට කර ඇවිලිලා යනකොට වීරයා කොළඹට කතා කරලා එයාසපෝට් ඉල්ලනවාලු. ඒ කියන්නේ සතුරන්ට ගුවන් ප්රහාර එල්ල කරලා භූමියේ ඉන්න සෙබලුන්ට උදව් දෙන්න කියලා. පළවෙනි පාර උදව් ඉල්ලලා පරක්කු වුනොත් දෙවෙනි පාර පණිවිඩ හුවමාරු යන්තරෙන් කියන්නේ මෙන්න මෙහෙමලු. “කොළඹ ඉන්න එවුන් හොඳට අහගනිල්ලා, තව විනාඩි හතරක් ඇතුලත එයාසපෝට් දුන්නෙ නැත්තම් මුන්ට ගැහිල්ල පැත්තක දාලා
කොල්ලෝ ටික අරගෙන ගිහිල්ලා ගහනවා එහා පැත්තේ ආමි කෑම්ප් එකට.....“ ඔන්න ටික වෙලාවයිලු ගත වෙන්නේ. කෙළගෙන එනවලු කෆීර් යානා අහස දෙදරවාගෙන. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ඔන්න හරි විදිහට කතාව පටන් ගන්නෙ දැනුයි. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
දවසක් අපේ කට්ටිය අතර කසු කුසුවක් ගියා. ඔය කියන වීරයා රාජකාරි වැඩකට උඩහා ඉදලා අපේ කඳවුරට ඇවිල්ලා කියලා දින කිහිපයකට. ඉතින් අපි කාගෙත් යටි හිත්වල තිබුනා වීරයා දැකලා කරලා වචනයක් දෙකක් කතා කරන්න. ඔය අතරතුර දවසක හවස් අතේ රාජකාරි වැඩ ඉවර කරලා අපි ක්රිකට් සෙල්ලම් කර කර හිටියා පිට්ටනියේ. මෙන්න අපි දෙවියන්ට වගේ සලකන මනුස්සයා පීටී කිට් එකත් ගහගෙන ග්රවුන්ඩ් එකට ආවා. අපි හැමෝම වීරයා හැබැහින් දැක්කා. ඉතින් අපි සෙල්ලම් කෙරිල්ල පැත්තක දාලා එයා වටකර ගත්තා. මුලින්ම සුබ සැන්දෑවක් කියලා සුබ පතලා අපිව හඳුන්වලා දුන්නා. නිසි ගෞරවය දුන්නට පස්සේ අපි ආය සෙල්ලම පටන් ගත්තා. එයා ග්රවුන්ඩ් එක වටේ ශරීර යෝග්යතාවය සඳහා දුවන්න ගත්තා. එයාගේ මිත්රයොත් වට කරගෙන. ටික වෙලාවකින් එයාගේ ශරීර යෝග්යතාවය වෙනුවෙන් කරන්න ඕන දේවල් ඔක්කොම කරලා අපි ඉන්න පැත්තට ආවා. “කොල්ලනේ කාලෙකින් ක්රිකට් පාරක් ගැහුවෙත් නෑ.... “ කියාගෙන. අපිට නේද ඊට වඩා දෙයක් නෑ. අපි සෙල්ලම් කරකර හිටපු මැච් එක මොහොතකට නතර කලා. අපි බොහොම ගෞරවයෙන් “වෙල්කම් සර්, සර් එන්න බැට් කරන්න.....“ කිව්වා. අපේ යාලුවෙක් බොහොම ගෞරවෙයන් සර්ට බැට් එක පිරිනැමුවා. සර් බැට් කරන්න ගියා. බොල් කරන්න හිටියේ කව්ද දන්නවද? මම. ඇඬෙනවා නේද ඔයගොල්ලන්ට. ඒකනේ මේ කතා සේරම! මාව සීතල වුනා. මම කල්පනා කලා සර්ට බෝල් කරන්න ඕන විදිහ. වේග පන්දුවක් දානවද? ඒකට සර්ට බැට් කරගන්න බැරි වෙයිද! ඉතින් මම ස්ලෝ බෝලයක් දාන්න හිතා ගත්තා. හැබැයි ඒක වැඩිය ස්ලෝ කලොත් සර්ට හිතා මතා අගෞරවයක් කලා වෙනවා.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
මම මේ දේවල් හිත හිතා බෝල් කරන සීමාව ගාවට ඇවිදගෙන ගියා. ආපහු හැරෙද්දි සර් යුද්ධයට යන්න වගේ ලෑස්ති වෙනවා. ඊට පස්සෙ මම දිහා තියුණු බැල්මක් දැම්මා. ඒ කියන්නේ සර් ලෑස්තියි. අපේ යාලුවෝ හැමෝම හෙන උද්යෝගයෙන්. පිට්ටනියේ වෙනත් ක්රිඩාවල නිතර වෙලා හිටපු අයයි, පිට්ටනිය නඩත්තු කරන සිවිල් සේවකයෝ හැමෝමයි තමන්ගේ වැඩ නවත්තලා වීරයගේ ක්රිකට් ගැහිල්ල බලන්න තියාගත්තා. අපි හෙන උඩ ගිහින් හිටියේ ඒ වෙලාවේ. ඇයි මෙච්චර මිනිස්සු ඉද්දි සර් ආවේ අපිත් එක්ක සෙල්ලම් කරන්න. ඊටත් වඩා මම! ඒ මොකද සර්ට බෝල් කරන වාසනාවන්ත පන්දු යවන්නා මම හන්දා. හැමෝම මට ෆිට් තමා කියලා සංඥා කලා. ඒ වුනාට මම දන්නවා, මුං මගේ යාලුවෝ වුනාට හැමෝම බලාගෙන හිටියේ මම යවන බෝලයට සර් හොඳ හයේ පාරක් ගහනකල්. එතකොට හැමෝම “ගුඩ් බැටින් සර්...“, “වෙල් ඩන් සර්...“ කියලා අත්පුඩි ගහයි. ඇත්තටම උන්ට වරදක් කියන්නත් බෑ. මමත් බලාගෙන හිටියේ මම යවන බෝලෙට සර් හයේ පාරක් ගහනකල්. ඔයගොල්ල කොහොම හිතුවත් ඒක මට ගෞරවයක්. මොකද මේ මං ඉදිරියේ බැට් එක තියාගෙන ඉන්නේ සතුරො පවා නම කියපු හැටියේ සලිත වෙලා යන යුධ වීරයෙක්. නවින අවි ආයුධ නිකම් කුරුම්බැට්ටි මැසිමක් වගේ හසුරුවන්න පුලුවන් නියම දක්ෂයෙක්. ඒ මදිවට තමන්ගේ සඟයින්ට තාත්තා කෙනෙක් වගේ සලකන නියම නායකයෙක්. ඉතින්! </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
අන්තිමේ මම හිතාගත්තා සර්ට ලේසියෙන් ගහන්න පුලුවන් විදිහට පන්දුව යවන්න. ඒ කියන්නේ බෝලය පිච් එකේ තරමක් ඉස්සරහා වැදිලා බැට් එකේ නියම තැනට එල්ලවෙලා ලේසියෙන් ගහන්න පුලුවන් විදිහට. මම හිමින් හිමින් දුවන්න අරගෙන වේගය වැඩි කරලා හිතපු විදිහට බෝලය යැව්වා. බෝලේ නියම තැන පතිත වුනා. ඊලගට ඒක සර්ගේ බැට් එකට ලේසියෙන් ගහන්න පුලුවන් තරම් උඩට ඇවිල්ලා බැට් එක පැත්තට ඇදුනා. මම හිතපු හැටියටම! හයේ පාරක් ගහන්න කියාපු බෝලේ. ඒත් මෙන්න ඊලග මොහොතේ මාර වැඩක් වුනා. බෝලේ සර්ගේ බැට් එකේ වදිනවා වෙනුවට ඒකට වෙට්ටුවක් දාලා ගිහිං විකට් එකේ වැදුනා. පොලු දෙකක් ම දේයි ගාලා බිම. කොල්ලෝ මා දිහා බැලුවේ හරියට මම සර්ට වෙඩි තිබ්බා වගේ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ඇත්තට ම මෙතන අපි කාගෙවත් වරදක් නෑ. තුවක්කුව හුරු වෙලා තිබුනු අත් දෙකකට එකපාරට ම කොහොම බැට් එකක් හුරු වෙන්නද? අනික මම දුවගෙන ආපු වේගය ගණනය කරලා සර් ගහන්න යන්නැති. මම වේගයෙන් දුවගෙන ආවාට මොකද යැව්වේ ස්ලෝ බෝලයක්. ඒ ඉතින් සර්ගෙ ම හොඳට. ඒත් වැඩේ කොට උඩ ගියා. එහෙමයි කියලා අවුරුදු ගාණකින් පිට්ටනියට බැස්ස මනුස්සයෙක්ට ආපයින් යන්න දෙන්න පුලුවන්ද? අනික මේ අපේ වීරයනේ. ඉතින් මම තැනට සුදුසු නුවණ පාවිච්චි කලා. මම වහාම මගේ දකුණු අත උස්සලා, “සොරි සර්... ඉට්ස් අ නෝ බෝල් අයි තින්ක්.....“ කිව්වා. මේ හෙන ගහන්ඩ වගේ හැම දේ ගැනම තීරණය දෙන්න විනිශ්චයකාරයෙක් මගේ පිටිපස්සෙන් ඉන්න කොටම. සර්, “ආහා..... ගුඩ් නිව්ස්....“ කියලා බැරෑරූම් විදිහට මූණ හදලා, ඊලග බෝලේ ගැන හිතන්න ගත්තා. එතකොට විනිශ්චයකාරයා, එයත් අපේ යාලුවෙක් ම තමා. මිනිහා වැදගත් මෝඩයෙක් වගේ මගේ කියමන ඔලුව වනලා අනුමත කරලා, නෝ බෝල් කියන සංඥාව දුන්නා. හැමදේම වෙලා ඉවර වුනාට පස්සේ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
මම ඊලග බෝලය දාන්න සීමාවට ගියා. කොල්ලෝ මා දිහා බැලුවේ “මොනාද යකෝ උඹ කරන්නේ“ කියන බැල්මෙන්. ඉතින් මම මගේ ඉෂ්ඨ දේවතාවට කෙටි කන්නලව්වක් කරලා, දුවගෙන ගිහිල්ලා ඊලග බෝලෙත් දැම්මා. මෙන්න යකෝ ඒකත් පොලු කියහංකෝ! දැන් මොන දෙයියට ද කියන්නේ. මට කරකියා ගන්න දෙයක් නැතුව ගියා. මම අපේ බුද්ධිමත් විනිශ්චයකාරයා දිහා බැලුවා. මගේ ඉටු දෙවියා මා දිහා නොබැලුවට මොකද ගණ දෙයියෝ මිනිහා දිහා බලලා තියෙනවා. මොකද මම හැරෙන්නත් කලින්ම මිනිහා ඒ බෝලෙත් “නෝ බෝල්“ කියලා සංඥා කරලා, තටුවක් කැඩිච්ච ප්ලේන් එකක් වගේ එක අතක් දික් කරගෙන ඉන්නවා. ඉතින් මම එකතු කරලා හැම දෙයියෙක්ටම පින් දුන්නා.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ඔයගොල්ල විශ්වාස නොකලට මම ඊලග බෝලෙත් දාන්න හිත හදාගත්තා. අපි කවදාවත් සැලෙන මිනිස්සු යැයි. අඩුම ගානේ ඒකටවත් සර් හොඳ පාරක් දෙයි කියලා හිතලා. ඔන්න මම දුවන්න පටන් ගත්තා. වේගය වැඩි කරගෙන ඇවිල්ලා පළපුරුදු පන්දු යවන්නෙක් වගේ බෝලේ දැම්මා. ඒකට නං සර් ගැහුවා ගැහිල්ලක් නප්පි නදර් වෙන්ඩ. හැබැයි කරුමෙක මහත කියන්නේ බෝලේ බැට් එකේ වැදුනේ නෑ. ගිහිං වැදුනේ විකට්ටුව ආවරණ වෙලා තිබුනු සර්ගේ පිටිපස්සේ කකුලේ. මම පුරුද්දට වගේ විනිශ්චයකාරයාගෙන් ඉල්ලීමක් කලා. ඒක එල්බීඩබ්ලිව් එකක් විදිහට අවුට් ය කියලා. අපේ කොල්ලොත් ඒකට උදව් වුනා. එහෙමනේ ක්රීඩාවේ නියම ජිවගුණය තියාගන්නේ. අපේ බුද්ධිමත් විනිශ්චයකාරයාට දෙලෝ රත්වෙලා. ඇයි මේක පැහැදිලිව ම දැවී යාමක්. ඒත් මේ වගේ මනුස්සයෙක් ව අවුට් කරන්න තරම් මිනිහා පිං කරලා නෑ. ඒත් මිනිහා සෑහෙන්න කල්පනා කරලා සර්ගේ ඉරණම තීරණය කරන්න අත උඩට උස්සන්න ගියා. මම නේද, පොර පැත්තට හැරිලා “ඒ ඒ..... පිස්සුද උඹට....“ කියලා රැව්වා. මිනිහට කර ගන්න දෙයක් නෑ. මිනිහා උඩට උස්සපු අත කෙලින්ම නළලට ගෙනිහින් නළල කසන්න ගත්තා. මෙච්චර වැඩ තියෙද්දි අපේ විනිශ්චයකාරයා නළල කසනවා. බලාගෙන ඉන්න මිනිස්සුන්ට මේක මහ විකාරයක් වගේ පේන්න ඇති.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ඉතින් මම වට පිට බැලුවා. හැමෝම ගල් ගැහිලා. හිතාගන්න බෑ. හැබැයි සර්, බැට් එකට බර දීලා දණබිම ඔබාගෙන තනියෙම හිනාවෙනවා. සර්ට හිනාව නතරකර ගන්න බෑ. සර් මුල ඉදලා වෙච්ච දේවල් සේරම මතක් කරකර හිනාවෙනවා. මුල් පන්දුවේ ඉදලා වෙච්ච දේවල් සේරම. නියම වීරයෝ හිනා වෙනවා ඔයගොල්ල දැකලා තියෙනවා ද? ඒක බලන්න වටින දර්ශණයක්. හැබැයි හැමෝටම ඒකට වාසනාවක් නෑ. ඉතින් අපිත් හිනාවුනා. හැබැයි බොහොම ගෞරවයෙන්. සර් හොඳටම හිනා වෙලා අන්තිමේ සංඥවක් කරලා අපිට ලඟට ගෙන්නුවා. අපි බොහොම කැමැත්තෙන් සර් වටේ වටවෙලා පහසුවෙන් හිටගත්තා. සර් හිනාවෙලා ඉවර වෙලා හැමෝම දිහා බලලා බොහොම සුහදශීලි හිනාවකින් කතා කරන්න ගත්තා. “උඹලා ගැන මට ආඩම්බරයි. තමන්ගේ එකෙක් වෙනුවෙන් උඹලා නොකරන දෙයක් නෑ..... “ සර් කිව්වෙ එච්චරයි. තව ගොඩක් දේවල් කියන්න තිබුනත්, සර් කිව්වෙ නෑ. ඉතින් ඒ සේරම අපි හිතාගත්තා. ඊලගට සර් ආය ඔලුව දෙපැත්තට වනා වනා හිනාවුනා. “උඹලා ඔය පූල් එකේ නොහිටින්න ඔක්කොම මම පටවගෙන යනවා උඩහට.....“ සර් එහෙම කියනකොට අපිව පුපුරන්න වගේ ආවා ඇතිවුනු සතුටට. “තැන්ක්යූ සර්...“ අපි නිහතමානීව ආඩම්බර වුනා.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ඊලග මොහොතේ සර් වෙලාව බලලා තමන්ට පිට්ටනියෙන් පිටවෙන්න වෙලාව ඇවිල්ලා කියලා කිව්වා. අපි සර්ට සුබ රාත්රියක් කියලා සමු දුන්නා. සර් ඩිෆෙන්ඩර් රථයට නැග්ග හැටියේ එයාගේ රියදුරා රථය පණගැන්වූවා. සර් ආයිම පාරක් පිට්ටනිය දිහා බැලුවා. ඊලග මොහොතේ සර් අපි කව්රුත් නොහිතපු දෙයක් කලා. සර් එයාගේ කැප් එක ඔලුවෙන් ගලවලා ඒක උඩට උස්සලා අපිට ආචාර කලා. ඔව්! වීරයෙක් අපිට එහෙම කලා. අපි හැමෝම සීරුවෙන් හිටගෙන ඒ ආචාරය පිළිගත්තා. ඒක තමා ආචාරයක් පිළිගන්න ඒ මොහොතේ හොඳම විදිහ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ඔන්න ඔය විදිහට අපි අපේ වීරයාට, නැත්තම් අපේ හිතගත්තු පුද්ගලයට පුලුවන් උපරිම විදිහට සැලකුවා. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ඉතින් ඒ සිදුවීම අපේ හිත් වල මකන්න බැරි මතකයක් වුනා. ඒ ගැන අපි කතා කරන හැම වෙලාවකම මම කිව්වේ කවදාහරි දවසක සර්ට පන්දු ඕවරයක්ම දාලයි පස්ස බලන්නේ කියලයි. එදා මට යවන්න ලැබුනේ බෝල් තුනයි නේ! හැබැයි තවත් ටික කාලයක් යද්දි ඒ බලාපොරොත්තුව මට හිතෙන් අයින් කර ගන්න වුනා. මොකද ඒ සිදුවීමෙන් අවුරුදු දෙක තුනකට පස්සේ අන්තිම සටන මාවිල් ආරු වලින් පටන් ගත්තා. අපේ වීරයෝ කාටත් ඊට පස්සේ උදා වුනේ බොහොම කාර්යබහුල කාලයක්. අන්තිම සටන ගැන විස්තර මම ඔයගොල්ලන්ට කියන්න ඕනේ නෑ. ඒ ගැන විස්තර ඕන හැටියේ ඔයගොල්ල දැකලත් තියෙනවා, අහලත් තියෙනවා.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
ඒ වුනාට මේ කතන්දරේ මම නොකියන්න කවදාවත් ඔයගොල්ලන්ට දැනගන්න වෙන්නේ නෑ. මේ කතාව මට කියන්න ලැබුනට හැමෝටම මේ වගේ අවස්ථාවක් ලැබෙන්නේ නෑ. වීරයෝ ගැන මීට වඩා කතා දන්න අයටවත්! ඒක නිසා හුඟක් වීර කතා අපි කව්රුත් දැනගන්න කලින් ම යුධ පිටි වල, වනාන්තර මැද, හිස් ආකාසේ, දියපාරවල් අසබඩ ඒ කතා දන්න අයත් එක්කම මැකිලා යනවා. කලාතුරකින් හමුවුනත් ඒ අය කව්රුත් නොදන්න <a href="http://cyberyaya.blogspot.com/2011/11/blog-post_2226.html" target="_blank">නාඳුනන සෙබලු</a> විතරක් වෙන්නත් ඉඩකඩ තියෙනවා.<br />
<br />
ලොකුම අවාසනාව තමා අපි ඔයගොල්ල වගේ වීරයන්ට සලකන්න කැමති හුඟක් දෙනෙකුට ඒ අයට සලකනවා තියා ඒ අය ගැන දැනගන්නවත් වාසනාවක් නැති වෙලා යන එක! <b>ඒ ගැන මීට කලින් ඔයගොල්ල හිතලා තිබුනද? </b></div>
Buddhi http://www.blogger.com/profile/09608842851552825572noreply@blogger.com94tag:blogger.com,1999:blog-4257527940407312534.post-7210020063548472572013-05-13T06:00:00.000+05:302013-05-13T06:00:02.203+05:30දෙමළ කෙස් ගහක් සත පනස් පහයි! (කෙහෙල්කොටුවේ චූටි මහත්තයාගේ කතාවක් )<div style="text-align: justify;">
“ඔය කොයි දේ ගැන වුනත් ටික ටික හරි දැනගෙන ඉන්න හොඳයි ............!“
දවසක් අම්මා කිව්වා. ඇත්තටම ලෝකේ තියෙන ඕනෙම දෙයක් ගැන තොරතුරු දැනගෙන ඉන්න
එකේ ප්රයෝජනය මොකද්ද? මම දහ අතේ කල්පනා කලා. ඒකට නියම උත්තරේ දවසක් මට
ලැබුනා.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
එදා උදේම පැමිණීම ලකුණු කරලා ඉවර වුනු නිරූපා ටීචර් පොත වහලා මුලු පන්තිය දිහාම බෑරෑරුම් මූණක් හදාගෙන බැලුවා. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“හරි දැන් අත උස්සන්න බලන්න ඊයේ දුන්නු ගෙදර වැඩ කරගෙන ආපු අය........................ “</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
මාව
උඩ ගියා. මම හිතාගෙන හිටියේ පරිසරය පාඩමට ගෙදර වැඩ දුන්නේ නැහැයි කියලා.
මම ඊයේ ගෙදර ගිය හැටියේ සේරම ගෙදර වැඩ ටික මතක් කලා. මුලින්ම කලේ චිත්රෙ
ඇඳපු එක. මම චිත්රෙට ඇන්දේ බයිසිකල් තරගයක අවස්ථාවක්. තරගකාරයෙකුට වතුර
පනිට්ටුවක් විසිකරන උදව් කාරයෙකුත් එක්කලා. චිත්රෙ මම හිතපු හැටියට ම ආවා.
බයිසිකල් රේස්කාරයා වතුර පාරේ සැරට මූණ අහකට හරවාගෙන ඉන්නවා. උදව් කාරයා
ගලක් විසිකරද්දි වගේ එක කකුලක් ඉස්සරහට තියලා වතුර පණිට්ටුව වේගෙන් වනද්දි
ඒක ඇතුලේ තිබුනු වතුර, සයිකල් රේස් කාරයගේ මූණටයි උරහිසටයි වැදිලා විසිරිලා
යනවා. ඒක ජාති චිත්රෙ! මොකද වේගෙන් එන බයිසිකල්කාරයට වේගෙන් වදින වතුර
පාර අඳින්න මට ලේසි වුනේ නෑ. වතුර බින්දු විසිරිලා යන එක අඳින්න මට හවස්
වරුවෙන් සෑහෙන කාලයක් ගතවුනා. ඊලගට එකතු කිරීම පාඩමට දුන්නු ගණන් ටික එකතු
කලා. වැඩියෙන් ම අමාරු උත්තරේට යටින් අඳින ඉරි කෑලි දෙක සමානව අඳින එක.
ඊටත් පස්සේ අත්වැඩ පාඩමට කියලා දුන්නු හැටියට කොහුකෙඳි වලින් ලණුවක් අඹරලා
ඒක ලණු මූඩියක් හැටියට ඔතලා පොත් මල්ලට දා ගත්තා. ඔය සේරම වැඩ කලත් පරිසරයට
ගෙදර වැඩ දුන්නයි කියලා මට අමතක වෙලා.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“කෝ...........
ඇයි අත උස්සගෙන නැත්තෙ..... ලියාගෙන ආවේ නැද්ද?“ නිරූපා ටීචර් මම ලගට ආවා.
මට කරගන්න දේකුත් නෑ. කියාගන්න දේකුත් නෑ. ඉතින් මම මොලේ අමාරුවක් නිසා
හැමදේම අමතක වුනු අසරණ ළමයෙක් වගේ පුටුව පස්සට ඇදලා හිට ගත්තා. මගෙන්
උත්තරයක් ගන්න බැරි බව දැනගත්තු නිරූපා ටීචර් බොහොම සද්දෙන් පන්තියේ අනිත්
ළමයින්ගෙන් මෙහෙම ඇහැව්වා. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“හැමෝම කියන්න බලන්න මොකද්ද ඊයේ මම ගෙදර දි කරගෙන එන්න කිව්ව වැඩේ................“</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ළමයි
හැමෝම එකාවගේ එකපාර “ගෙවත්තේ දී සොයා ගත හැකි බෙහෙත් පැලෑටි දහයක නම්
ලියන්න“ කියලා කිව්වා. දෙයියෝ සාක්කි! ඔන්න දැන් මට හැමදේම මතක් වුනා. ඒත්
දැන් පරක්කු වැඩියි. හැමදේම නරක අතට සිද්ධ වෙලා ඉවරයි. මට කරන්න තියෙන්නෙ
වෙන දෙයක් බලාගෙන ඉන්න එක විතරයි.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“දැන් මතක් වුනාද?“ නිරූපා චීටර් මට සද්දයක් දැම්මා.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
හැමදේම මතක් වෙලා තිබුනත් මට කියන්න පුලුවන්ද “ඔව් ටීචර්“ කියලා. එහෙම වුනොත් මම නිකම්ම වැරදිකාරයා වෙනවා. ඒත් <a href="http://www.google.lk/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=1&cad=rja&ved=0CCwQFjAA&url=http%3A%2F%2Fcyberyaya.blogspot.com%2F2011%2F08%2Fblog-post_22.html&ei=HxWPUZSEBsjsrAfJvoHYAg&usg=AFQjCNEiGST6VTv8nV1ENbuqL-laVxqdlA&sig2=w3MoKl4xcn-_o_RPWNymKw&bvm=bv.46340616,d.bmk">බොරු කියන එකත් නරක පුරුද්දක්</a>
නේ. ඉතින් මම ගෙදර වැඩ වලට අධිපති දේවතාවිය කටට සාපයක් දැම්ම ම කොහොමද,
අන්න ඒ විදිහට කතා කරගන්න බැරි අසරණයෙක් වගේ පංති කාමරේ වහලේ දිහා බලාගෙන
උළු ගණන් කරන්න ගත්තා.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
නිරූපා ටීචර්ට හොඳටම කේන්ති ගියා.
එයා මම ඉන්න ඩෙස් එකට වේගෙන් වේවැල් පාරවල් දෙකක් ගහලා මගේ අවධානය ආපහු
චීටර්ගේ පැත්තට ගත්තා. “මොකද්ද ඔයාට මම දෙන දඬුවම ආ......“ නිරූපා ටීචර්
මගෙන් ඇහැව්වා. මම නෙමේ වචනයක් වත් කතා කලේ. ටීචර්ට තවත් කේන්ති ගියා. ඇයි
මක් කරලවත් ටීචර්ට මගෙන් වචනයක් ගන්න බැරි වුනානේ. ළමයි හැමෝමත් අපේ දිහා
බලාගෙන. ඊලගට නිරූපා ටීචර් “හරි ඔයාට කතා කරන්න බෑනේ.... ඒකට මම ගාව
තියෙනවා බේතක්......“ කියාගෙන පංතිය ඉස්සරහට ගියා. ඊලගට මුලු පන්තියෙම
ළමයි දිහා බලාගෙන මෙහෙම කිව්වා. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“හරි දැන් මේ කතා කරන්න බැරි ළමයව අපි කොහොම හරි කතා කරවන්න ඕනේ නේද?“</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“ඔව් ටීචර්.......“ </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“කතා කරන්න බැරි වුනොත් මේ ළමයා පව් නේද?“</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“ඔව් ටීචර්.......“ ළමයි හැමෝම එකාවගේ කිව්වා. හරියට මමත් එක්ක අරියාදුවට වගේ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“අපි කොහොම ද ඒක කරන්නෙ.......අපි මෙයාට ඉස්සරහට ඇවිල්ලා කතාවක් කරන්න කියමු නේද?“ නිරූපා ටීචර් තාලෙට එහෙම කිව්වා.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“නියමායි........“
ඒ සද්දෙන් මුලු පන්තිය හෙල්ලුනා. මට තේරුනා මම දැන් බෙල්ල මුලටම හිරවෙලා
ඉන්නෙ කියලා. මොකද නිරූපා ටීචර් කිව්වා මම ඉස්සරහට ඇවිල්ලා කතා කරනකල්
පාඩමේ ඉතුරු වෙලා තියෙන කිසිම කොටසක් පංතියට උගන්වන්නෙ නැහැයි කියලා. ඒක
නිසා ගෑල්ලමයි මට රැව්වා. මම නිසා ඒගොල්ලන්ට ඉගෙන ගන්නත් නැති වෙනවාලු. පිරිමි ළමයින්ගෙන් ටික දෙනෙකුත් ඒකට එකතු වුනා. හැබැයි
සමහරු නම් මේ ප්රස්නේ දිගින් දිගට ඇදිලා ගිහිල්ලා කාලේ ගතවෙලා යන එකට හිත
යටින් සතුටු වෙනවා කියලා මට තේරුනා. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
කොහොමවත්
ගැලවීමක් නැති බව දැනගත්තු තැන මම හිත හදාගෙන පංතිය ඉස්සරහට යන්න පිටත්
වුනා. මගේ දනිස් දෙක හීතලේ අල්ලපු වෙලාවක වගේ වෙවුලන්න ගත්තා. කකුල් දෙකට
බරවා බැහැලා වගේ බරට තේරුනා. ඒත් මම නෙමයි උත්සාහය අතඇරියෙ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ඊලගට
“ඇත්තටම ඔයාට කතා කරන්න බැරිද කියලා බලන්න අපි කාටත් ඇහෙන්න තමන් කැමති
දෙයක් ගැන කතාවක් කරන්නකෝ බලන්න......“ ටීචර් කිව්වා. මම මැලේරියා කාරයෙක් වගේ වෙව්ලනවා
දැක්ක පංතියේ ගෑල්ලමයි හොදටම හිනා වුනා. පිරිමි ළමයි මට සහයෝගය දැක්වීමක්
හැටියට ඒගොල්ලන්ට රැව්වා. මට හොඳටම කේන්ති ගියා. මම හිතාගත්තා හොඳවයින්
කතාවක් කරලා මේ හැමොටම පාඩමක් උගන්වන්න මේක නියම වෙලාව කියලා.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
මම
මීට කාලෙකට කලින් පත්තරේ තිබුනු ලිපියක් මතක් කරගත්තා. ඒ දුම්රිය ගැන.
“මුල්ම කාලේ දුම්රියට ඇන්ජිමක් තිබ්බේ නෑ. මිනිස්සු ලී වලින් පෙට්ටි හදලා
ඒවට ගල් අගුරු පුරවලා ලී පිලි දිගේ පහලට තල්ලුකරගෙන ආවා. මුල්ම කාලේ රෝදවලට
කන්තුවක් තිබුනෙත් නෑ. ඒ වෙනුවට කන්තුව තිබ්බේ පීල්ලට. එංගලන්තකාරයෝ තමා
මුලින්ම ලී පිලි වෙනුවට යකඩ පිලී හදලා ලී පෙට්ටි එකට මූට්ටු කරලා මේ
කෙරුවාව ටිකක් විතර එක විදිහක් කලේ.................“ වගේ දුම්රිය ගැන
වැදගත් තොරතුරු ටිකක් මට මතක් වුනා. ඒත් පංතිය ඉස්සරහා ඒවා නිකම්ම ඇද බාන්න
මට වුවමනා වුනේ නෑ. ඒක නිසා කතාවට හොඳ පටන් ගැන්මක් දෙන්න මම මෙහෙම කියන්න
වුනා.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“සියලු දෙනාගෙන් අවසරයි, මම අද කතා කරන්න යන්නේ
දුම්රිය ගැනයි. මම මුලින්ම දුම්රියට ගමනක් ගියේ පියරත්න මාමලාගේ ගෙදරයි. ඒ
කොළඹ ඉදලා ගාල්ලටයි. දුම්රිය ගමන හරිම විනෝද ජනකයි. කොළඹින් ගමන් ගත්තු
දුම්රිය මුහුදු වෙරළ ළඟින් ම ගාලු යන්න පිටත් වුනා. කඳුකරේට යන දුම්රිය
උඩරට මැණිකෙට පට කුඩ දෙක දෙක කිය කිය බොහොම අමාරුවෙන් කඳු නැගගෙන යනවා කියලා
මම අහලා තියෙනවා. ඒත් ගාලු ගිය දුම්රිය නම් පල්ලමේ යන නිසා ගියේ “<b>දෙමළ
කෙස් ගහක් සත පනස් පහයි, දෙමළ කෙස් ගහක් සත පනස් පහයි කියාගෙනයි</b>“ </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ඇත්තටම මට කියන්න පුලුවන් වුනේ ඔච්චරයි.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
නිරූපා ටීචර් බඩ අල්ලගෙන හිනාවෙන්න ගත්තා. එයාට හුස්ම හිරවෙයි කියලා මට බයත්
හිතුනා. ගෑල්ලමයිනුත් පරණ කෝන්තර සේරම අමතර කරලා, “දෙමල කෙස් ගහක් සත පනස්
පහයි..... හාහ් හාහ් හා.......“ කියලා පංතිය දෙක වෙන්න කෑ ගැහුවා. ඒකට
පිරිමි ළමයිනුත් එකතු වුනා. ඇත්තටම මම විහිලුවක් කරන්න ගියා නෙමෙයි.
කොච්චියේ සද්දේ මට ඇහුන හැටියට කිව්වා විතරයි. බොරුනම් ඕගොල්ලත් කෝච්චියකට
කන්දීලා බලන එකයි. ඒත් ළමයින්ගෙ සද්දෙ හරියට ගාලුපාරේ කෝච්චි සීයක් ගියා
වගේ. මුලු පංතිය ම දෙදරලා ගියා. නිරූපා ටීචර් වහාම වේවැල අරගෙන ගුරු මේසෙට
තඩිබාලා පංතිය නිහඬ කලා. ඊලගට මට ගිහින් වාඩි වෙන්න කිව්වා. හිනා වෙන
ගමන්ම!</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
අන්න එදයි මම දැන ගත්තේ ඔය කොයි දේ ගැන වුනත් ටික ටික දැනගෙන ඉන්න හොඳයි කියලා අම්මා කිව්වෙ මොකටද කියලා.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
.........................................................</div>
<div style="text-align: justify;">
-කෙහෙල්කොටුවේ චූටි මහත්තයා. </div>
Buddhi http://www.blogger.com/profile/09608842851552825572noreply@blogger.com63tag:blogger.com,1999:blog-4257527940407312534.post-44076421684189709622013-03-30T06:00:00.000+05:302013-03-30T06:00:01.090+05:30පොල්කුඩු වලින් බ්ලෙන්ඩර් හදන විස්මිත ගෑණු සහ තවත් අරුම පුදුම චාරිත්ර ක්රමයක් ගැන දැනගන්න......! (යුරෝ දෙකේ වීරයාගේ හෙලිදරව්වකි)<div style="text-align: justify;">
අපි බ්රහස්පතින්දා ඉදලා ලබන සදුදා උදේ වෙනකල් නිවාඩුවක් ගත්තා. බ්රහස්පතින්දා නැන්දලාව විසිට් කලා. පස්සේ එහෙම්ම ම අක්කලාගෙ ගෙදරට ගොඩබැස්සා. ඒ අක්කලාගේ අල්ලපු ගෙදර අය දෙනවයි කියපු කිරි දානෙට උදව් කරන්න හිතාගෙන. බ්රහස්පතින්දා රෑ කලින් නිදා ගන්න කියලා හිටියත් මාරයගේ බලු පෝස්ට් එක කියෙව්වට පස්සෙ ඒකේ අගක් මුලක් හොයන්න ගිහින් දන්නෙම නැතුව පාන්දර එක වුනා. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
කොහොමහරි පහුවදා මම එහා ගෙදර කිරි දානෙට උදව්වට ගියා. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
එහෙට ගියාට පස්සෙයි දැනගත්තෙ අක්කලයි ගෙවල් පැත්තෙ ඉන්නෙ අමුතු මිනිස්සු කියලා. ඒ ගොල්ලන්ගේ චාරිත්රත් හෙන වෙනස්.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ඒ ගෙදරට ගිහිල්ලා කරන්න මුකුත් වැඩක් හොය හොය යනකොට මට ඇහුනා උයන පැත්තෙ ගැණු කට්ටිය මෙහෙම කතාවක් කරනවා. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“අක්කෙ කිරි බතට කිරි මදිවෙයි වගේ.......“</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“එහෙම වුනොත් අපි මේ පොල් කුඩු බ්ලෙන්ඩර් කරමු......“</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
මාව උඩ ගියා. මගේ ජීවිතේටම මම ඔය වගේ කතාවක් ඇහැව්වමයි. මමත් බ්ලෙන්ඩර් ගැන ටිකක් දන්නවා. මම මුලින් ම බ්ලෙන්ඩර් එකක් ගත්තෙ 2008 දී. ජපෑන් (Japan) කියලා දැක්ක පලියට ගත්තට මොකද ඒක ඉන්දියාවේ හදන ජායිපෑන් (Jaipan) කියලා අයි අකුරක් මැදට දාලා විකුණන එකක් කියලා දැක්කෙ ගෙදර ගෙනල්ලා ඒකේ පොත කියවන කොට. මොනවා වුනත් ඒක හදලා තිබුනේ ප්ලාස්ටික් වලිනුයි, සුදු යකඩ වලිනුයි. ඉතින් ගමේ ගැනු පොල්කුඩු වලින් බ්ලෙන්ඩර් එකක් හදන හැටි බලන්ඩ වටින්නෙ නැද්ද? සමහර විට ඒක මේ පැත්තෙ දානෙට පොල් අඩුවුනාම කරන කෙමක් ද කව්ද දන්නෙ......!</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
කොහොමත් කිරි දාන දෙන ක්රම පැත්තෙන් පැත්තට වෙනස් වෙනවා කියලා මම දන්නවා. ඒත් මගේ මුලු සංසාර ගමනේ දී ම මේ දැන් කියන්න යනවා වගේ චාරිත්රයක් නම් දැක්කෙ ම නෑ. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
කොහොම හරි ඊයේ උදේ දත කට මැදගෙන ගියාට මොකද දවල් දවසට ම වැඩකට කියලා ලැබුනේ කිරි දානේ හදන තැන
ගහන ටෙන්ට් එකේ ලනුව අල්ලගෙන ඉන්න විතරයි. ඒකටත් එක්කලා රෑ වෙන්ඩ ඇරලා හෙන අමාරු වැඩක් ලැබුනා.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ඒ ගෙදර නැන්දා මට හෙන ඉහලින් සලකන්නේ. කොච්චර උනත් මම එදා වගේම අදත් හෙන නිහතමානි ව ඉන්නවා කියලා. ඉතින් නැන්දා මට විශේෂ වැඩක් පැවරුවා. නැන්දා කිව්වා අත්දෙක හොඳට හොදාගෙන, පොඩිවුන් ටිකක් එක්ක ගිහිල්ලා පලතුරු වට්ටි ටික කපලා හදලා තියන්න කියලා. ඉතින් මම වට්ටි හතම කැපුවා. ප්ලාස්ටික් හන්දා කියත් පටියකින් කැපුවේ. පොඩි උන් ඒවා පලු කරලා දෙපැත්තෙන් තිබ්බා. පලතුරු වට්ටි කපන එක ලේසියි වගේ පෙනුනට ලේසි නෑ. මේ වට්ටි චීනෙන් ගෙන්නුවට ක්ලාස් බී ලෙවල් එකේ එව්වද කොහෙද ටිකක් හයියයි. සෑහෙන වෙලාවක් ඔට්ටු වෙලා කොහොම හරි වට්ටි හතම කැපුවා. මොකද නැන්දට මං ගැන තියෙන මෙව්වා එක රැකෙන විදිහට මම වැඩ කරන්න එපැයි. ඒත් කපලා හදලා තියන්න කිව්වට මොකද මට හෙන නිදි මතක් ආවා. ඉතින් මම පොඩි උන් ටික විඩ්රෝ කරලා කපපු පලතුරු වට්ටි ටික අනිත් කැවිලි පෙවිලි තියෙන කාමරෙන් ම තියලා නැන්දට ඒ ගැන ඉන්ෆෝම් කරලා නිදා ගන්න ගෙදර ආවා. නැන්දා ස්තුතියි කියලා දානේ කිට්ටු කරලා පලතුරු වට්ටි ටික හදාගන්නම් කිව්වා.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ගෙදර ආපු හැටියේ මම නිදාගන්න කලින් වැඩි පරිස්සමට කියලා ෆේස් බුක් එකෙත් ස්ටේටස් එකක් දැම්මා වට්ටි කපන චාරිත්රෙ ගැන කියලා. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
අද සෙනසුරාදානේ. දැං නං කිරි දානේ පටන් අරගෙනත් ඇති. ඒ පැත්තේ තොරතුරු මොනවද කියලා බලාගෙන කියාගෙන එන්නයි මම දැන් ලෑස්ති වෙන්නෙ. ගිහින් ඇවිදින් දානේ වෙලාවෙදී කෙරෙන අමුතු චාරිත්ර මොනවහරි තිබුනොත් මම කියන්නම්.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
...............................................</div>
<div style="text-align: justify;">
- මීට චාරිත්ර වාරිත්ර අකුරටම පිළිපදින්න කැමති යුරෝ දෙකේ වීරයා.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ප:ලි - </div>
<div style="text-align: justify;">
ඹ්ගොල්ලන්ගේ පැතිවලත් වට්ටි කපන චාරිත්රෙ හරි ඒ වගේ අමුතු චාරිත්රයක් හරි තිබුනොත්, කියලා යන්ඩ අමතක කරන්න එපා හොදේ....! </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ප:ප:ලි - </div>
<div style="text-align: justify;">
අද දාන්න නියමිතව තිබුනේ සුදීක මහත්තයගේ කෙරුවාව ගැන කියවෙන සිත්තරයක්. ඒ වගේ යෑ මේ අරුම පුදුම චාරිත්රය. වගකීමකින් ලිපි ලියන බ්ලොග් කාරයෙක් හැටියට ඒ ගැන රටට කියන එක මගේ යුතුකමනේ.</div>
Buddhi http://www.blogger.com/profile/09608842851552825572noreply@blogger.com67tag:blogger.com,1999:blog-4257527940407312534.post-3302285210346402472013-03-24T23:02:00.002+05:302013-03-25T16:23:29.927+05:30අද කාටුන් 23 - චතුෂ තුෂාර කුමාර හෙවත් මාරයාගේ විවාහ මංගල්යයය - ඔබ නොදුටු පින්තූරයක් මාරයාගේ විවාහය ගැන බ්ලොග් ලෝකයේ ගොඩක් දෙනෙක් කතා කරනවා. මාරයම කියන හැටියට “ආ..ඌට බැන්දට පස්සේ වැඩ වැඩි වෙලානේ...:D ඔහොම තමා බැන්දම... කලින් කුරුල්ලෝ
වගේ නිදහසේ හිටිය උන්ගේ තටු කැපෙනවා.. දැන් ඇති පවුල් බරට කර ගහලා...“ කියලා ලු කසුකුසුව යන්නෙ.<br />
<br />
මේ ගැන කෙහෙල්කොටුව කාටුන් අංශය කරපු විශේෂ විමර්ෂණයකින් පස්සෙ හෙලි වුනා මේ කතාවේ ඇත්ත යුත්ත.<br />
<br />
මේ පහලින් විදෙස් සිත්තරා කෙටියෙන් දක්වලා තියෙන්නෙ ඒ සම්පූර්ණ විමර්ශණ වාර්තාවේ සිප් මෙව්වා එක.<br />
<br />
ඒ අනුව මාරයාගේ මගුල කියන්නෙ තනිකර.........<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZhDZzZDCl3dXr40jlACC4_PbKoB6KqPy4fJ-APY-D8jYBhaZdU93SjNY6V79-L2GjW6Zg2m2j5EOG7D4wk-gRlLCvTTm2JvER9pF5XO7VZDYqOLeO84v6de7aO6Q6eymKV6tzKP_SueI5/s1600/cyberyaya_sarath+copy.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZhDZzZDCl3dXr40jlACC4_PbKoB6KqPy4fJ-APY-D8jYBhaZdU93SjNY6V79-L2GjW6Zg2m2j5EOG7D4wk-gRlLCvTTm2JvER9pF5XO7VZDYqOLeO84v6de7aO6Q6eymKV6tzKP_SueI5/s1600/cyberyaya_sarath+copy.png" /></a></div>
<br />
<br />
ඔන්න ඕකලු ඇත්ත තත්වය. ඕගොල්ලන්ටත් තේරුනා ද?<br />
<br />
නැවත දවසක හමුවෙමු.<br />
<br />
..................................<br />
-මීට විදෙස් සිත්තරා<br />
<br />
ප/ලි-<br />
<br />
<a href="http://cyberyaya.blogspot.com/search/label/Cartoons"><span style="color: #660000;">මෙන්න කෙහෙල්කොටුව කාටුන් අංශයේ පරණ විමර්ශණ වාර්තා </span></a><br />
<br />
<br />
<br />
<br />Buddhi http://www.blogger.com/profile/09608842851552825572noreply@blogger.com67tag:blogger.com,1999:blog-4257527940407312534.post-88718159161145795782013-02-28T06:00:00.000+05:302013-02-28T06:00:00.778+05:30සුවර පෙට්ටි වාදකයා ! - අවසාන කොටස - චූටි මහත්තයාට එරෙහිව රදනක මංජුසාව...!<div style="text-align: justify;">
<a href="http://cyberyaya.blogspot.com/2013/02/blog-post_27.html">පළවෙනි කොටස</a> කියෝපු අයට මෙන්න දෙවෙනි කොටස...<br />
<br />
අක්කා ස්වර අල්ලා එය නියමිත තැනට
ගන්නා ආකාරය බලන්ඩ ලස්සන යැයි කීම මුසාවක් නොවේ. වරෙක එක ස්වරයක් අල්ලා
ගන්නා ඇය එය උච්ච සහ මන්ද්ර යන ස්ථාන අතරේ වේගයෙන් දෝලනය කරන්නේ නිවැරදිව
ක්ලච් බැලන්ස් එක තබා ගත නොහැකිවූ ආධුනික ලොරි රථ රියදුරෙකුගේ ඇංජිමක
විලාපයක් මට සිහි ගන්වමිනි. මේ මොහොතේ දී අක්කා දකුණත මදක් උඩට ඔසවා
මනඃකල්පිත යමක් අල්ලා එය ඇඟිලි තුඩු වලින් ඩැහැගෙන අර දෝලනයේ වේගයට
සමානුපාතික වන සේ වෙව්ලවයි. මගේ සිතුවිලි නිවැරදි නම් ඒ ඇය අල්ලා ගන්නෙ
කටින් පිට වන ශබ්දය නියෝජනය කරන අකුර විය යුතුය. ඒ කෙසේ වුවද අක්කාගේ
නිවැසියන්ගේ වාසනාව හොඳ දවසක් නම් ඇය උදෑසනම එම කාර්ය පටන් ගනියි. එවිට
නිදා සිටින සියල්ලන් ම අවදි වී අවසිහියෙන් යුධ වදින ලස්කිරිඤ්ඤා භටයින්
මෙන් අපව සාලයට කොටුකර ගනිති. එහෙත් ඔවුන්ට අප වෙනුවෙන් කිසිදු ඉදිරි
පියවරක් ගත නොහැකි බව ඒත්තු ගැන්වුනු පසු මදක් අප දෙස බලා සිට මුලු තැන්
ගෙය දෙසට පසු බසිති.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
උදෑසන
සිට අප මේ ආකාරයෙන් ඉතා සාහසික ලෙස ස්වර වලට දස වද දෙන්නෙමු. යම්කිසි
නිශ්චිත කාලයක් ගත වී අක්කාගේ හඬ පදම් වූ බව ඇයට හැඟී ගිය පසු මේ අතිශය
භාවාත්මක රුදුරු සංධ්වනිය ඉතා සොම්ය තැනකට සේන්දු කරයි. එවිට ඇය ඉතාමත්
සොම්ය ලෙස - උදාහරණකින් පැවසුවහොත් අනෝතප්ත විලට ජලය සපයන සැපයුම්
මාර්ගයක් සේ සෞම්ය ලෙසද, පැහැදිලි ලෙසද ස්වර හසුරවයි. එය ඉතාමත් කන්කළු වූ
විට ඇය රාගතාල අල්ලයි.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“බයගති
දනවන බයිරවී රාගේ - උදයෙහි ශිව දෙවි පුදනට සෑහේ......“ මේ ඇයගේ ප්රියතම
ගායනා අතරින් එකකි. ඇත්තටම මේ ගායනය ඇය කෙතරම් තාත්වික හා ස්වාභාවික ලෙස
කරන්නේ දැයි පැවසුවොත් මෙහි අර්ථ රසය දැනෙන හැටියට වටහාගෙන සිටි මා, මේ
දැන් අවදි වූ බහිරවයෙක් මේ ගායනය ඔහුට කරන ආරාධනාවක් දෝයි සිතා මා සිටින
තැනට පිටුපසින් පැමිණ මගේ ගෙල මිරිකනු ඇතැයි බිය වීමි. නමුත් ඒ කිසිවකින්
මාගේ මේ ව්යායාමය නැවැත්විය නොහැකිය. ඒ මක්නිසාද යත් කිසියම් හෝ
අත්වැරැද්දක් සිදුවන තෙක් බලා සිටි වාසනා කෙල්ල, මගේ යම් ප්රමාදයක් බලා මේ
තැන ගන්නට දිවා රෑ දත කයි. විටෙක මා සිටින තැන වාසනා කෙල්ලට ලැබී ඇති මනෝ
විකාර දකින මගේ සිරුර ශීතල වී යයි. ඉතින් මම පෙට්ටියෙන් එලියට පැමිණි
ඔලුවෙහි පයන්න මුද්රිත සුවච කීකරු නාගයෙක් මෙන් වමතින් ස්වර පෙට්ටියේ හුළං
පියන ගැසීමෙන් ද දකුණු අත ස්වර පෙට්ටිය මත සැහැල්ලුවෙන් තබා ගනිමින්ද
අක්කාගේ ස්වර තාලයට මගේ හිස දෙපසට වනමි.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
මමත්
අක්කාත් හිමිදිරි පාන්දර ආරම්භ කරන මේ යාගය උදෑසන ගෙවී යන්ඩ ඔන්න මෙන්න
කියා තිබිය දී අවසාන වෙයි. මේ සද්කාර්ය අවසාන කර මම හිස් අතින් ගෙදර යාමට
සැරසෙන විට සංතෝසමක් ලෙස අක්කා මට සූකිරි කැබැල්ලක් දෙයි. මට පමණක් සූකිරි
දීම සදාචාර සම්පන්න නොවේයැයි තීරණයකට පැමිණ සිටි අක්කා සිය නැගණිය වෙත ද ඒ
අවස්ථාවේදී ම සුකිරි කැබැල්ලක් දික් කරයි. වාසනා කෙල්ල ප්රසිද්ධියේ මේ
සූකිරි කැබැල්ල ප්රතික්ෂේප කලාය. නමුත් මෙහි යම්කිසි රහසක් තිබිය යුතුයැයි
නිගමනය කළ මා තලගොයි දිවක් තම්බා පානය කරවනු ලැබූ නියම දඩබල්ලෙක් මෙන්
අක්කාගේ කාමරය අසල හොරගල් අහුලමින් සිට එක් දිනක දී මගේ සැකය තහවුරු කර
ගත්තෙමි.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
තම
දරුවන්ගේ අනාගත අභිවෘද්ධිය වෙනුවෙන් චීනයට පයින් ගොස් ගිණි මකර හමක් වුවද
ගෙන ඒමට සැදී පැහැදී සිටි මාමා, අක්කාට තම හඬ වඩාත් සීඝ්ර ලෙස මුවහත්
කරගැනීමට උත්ප්රේරකයක් ලෙස පසුගිය දවසක වැල් මී වනාන්තරයකුත්, සුකිරි
හොන්ඩරයකුත් ගෙනැවිත් දී තිබුනි. ඒවා අක්කාගේ කාමරයේ ගොඩ ගසා තිබුනු අතර
අක්කා මේවා විටින් විට කටේ දමාගෙන කෑවේ එයින් උගුරු දණ්ඩ හරහා ස්වර ගලායාම
වඩාත් සුමට වේය යන පුදුමාකාර ඔත්තුව නිසාය. අවස්ථාව එනතුරු බලා සිටි මා
වාසනා කෙල්ලෙගේ හොරය අතටම අල්ලා ගත්තේ බාගෙට සූප්පු කරන ලද සූකිරි
කැබැල්ලක් ද සහිතවය. පසුව දින වකවානු සහ වේලාව නිවැරදිව දක්වා ඇයව අක්කා
ඇතුලු නිවැසියන්ට පාවා දුන්නෙමි. මෙයින් වඩාත් කුපිත වූ වාසනා කෙල්ල මේ
පලිය කෙසේ හෝ මගෙන් ගන්නා බවට පොරොන්දු වූයේ ජීවන් කුමාරණතුංග මාමා මෙනි.
එනම් තමන්ගේ දෙමාපියන්ගේ සොහොනේ වැලි මිටක් ගෙන එය සුළගට පාවෙන්නට හැර ඉතා
රොද්ර ලෙස සතුරාට ඇසේ යැයි අනුමාන කරන ශබ්දයකින් “මම පලිය ගන්නවා යකෝ....“
යැයි ඉතා උස් ශබ්දයක් වාතලයට මුදා හැර එය ඈත පිහිටි කදු වළල්ලේ දෝංකාර
දීමට සැලැස්වීමෙනි. වාසනා කෙල්ලද නැමී මිදුලෙන් පස් මිටක් ගෙන එය වඩාත්
නිවැරදි ලෙස අනුකරණය කල හෙයින් මම වඩාත් බියට පත් වුනෙමි.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ඇත්ත
වශයෙන්ම අප අතර අරෝව මකර කටක් මෙන් විශාල වීමට බලපෑ හේතුව එය නොවෙයි.
සංගීත පරික්ෂණය හෙටයි කියා තිබියදී උදෑසන යුහුසුලුව අප ගෙදරට දුව ආ අක්කා
අම්මාට කතා කොට වතුර බොන වීදුරුවක් පරිස්සමට අරන් තබන ලෙස ඉල්ලා සිටියාය.
එහි වූයේ සූකිරි කැබැල්ලක් හා වැල්මී දඬු කැබැල්ලක් සහිත පිරුනු වතුර
වීදුරුවකි. එය සංගීත පරික්ෂණය දා උදෑසන හිස්බඩ පානය කර යැමෙන් ස්වර ගායනය
වඩාත් පහසු වන බව ඇය සොයාගෙන තිබුනි. වැඩි ආරක්ෂාවට එය අපේ ගෙදර තැන්පත් කළ
අතර, මම ද වහා වාසනා කෙල්ල ඉන්නා ඉසව්වට ගොස් ඇය කුපිත කලෙමි. අක්කා අපේ
ගෙදර පැමිණි පුවත නැමැති ලොසිංජරයට මම පාට තැවරූ සීනි නැමැති බොරුව වඩාත්
තාත්වික ලෙස ඉස්සෙමි. ඒ ඇය ගැන තඹ දොයිතුවකට විශ්වාස නොකල හැකි නිසා අර
පානය අපේ ගෙදර තබනා බව අක්කා අම්මාට පවසනු මම හොදින් අසා සිටිය බව
පැවසීමෙනි. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
පසුවදා
උදෑසන අප කාටත් විශේෂ දිනයක් විය. නැන්දලා කිරිබත් උයා තිබුනු අතර අම්මා
තාත්තා සහ මම හිමිදිරි සීතලේ පැල ඉනි වැට පැන තවමත් අදූරේ ගිලි ඇති අඩිපාරේ
නැන්දලාගෙ ගෙදරට ගියෙමු. මේ මොහොතේ නැන්දලාගේ ගෙදර වඩාත් කාර්යබහුල වී
තිබුනු අතර අඳුර පලවා හැරීමට තබා තිබු චිමිනි ලාම්පුව වඩාත් උද්යෝගිමත් ලෙස
හාත්පස එලිය කලේය. සියල්ලන් අක්කාට සුබ පැතූ පසු මම ම ගෙදර සිට ඉතා
පරිස්සමින් රැගෙන ආ අර අමෘත පානය අක්කාට පිළිගැන් වූ අතර අක්කා ද එය වහ
වහා පානය කර අන්තිම ටික ඉතිරි කලේ අඩියෙහි තවමත් දිය නොවි නොහික්මුනු ලෙස
ඉතිරිව තිබූ සූකිරි කැබැල්ල දුටු නිසා ය. අවසානයේ ගෙයින් පිට වීමේ වෙලාව ලං
වූ බැවින් මම රැයක් පුරා වෙහෙසෙමින් සංස්කරණය කර සාදාගෙන තිබූ ඉතා කෙටි
එහෙත් ආකර්ශණීය වදන් පෙලින් අක්කාට සුබ පතා ඒ මොහොත වඩාත් සිහිකටයුතු එකක්
බවට පත් කලෙමි.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
සියල්ල
ඉතා හොඳින් සිදුවිය. මිදුලට බට අක්කාත් මාමාත් කාලය විසින් තටු කපන ලද
සුපර් කබ් නම් කුරුල්ලා මත නැගී ය. මාමා එය පණගන්වා අවට වාතලය සවුදි තෙල්
ආකරයක් අසල සුවඳට මඳක් අඩු සුවඳක් වන තුරු රේස් කලේය. නියමිත උෂ්ණත්වයට
ඇන්ජිම රත් වූ බව ශබ්දයට කන් යොමා සිටි මාමා ප්රත්යක්ෂ කරගත් පසු කිසිම
පෙර දැනුම් දීමකින් තොරව ගියරය පෑගිමේ ආදීනවයක් ලෙස එකවර ගැස්සුනු ඔවුන්
දෙදෙනා වෙරි වූ ඹබරෙකු මත යන්නාක් මෙන් වැනි වැනි ගේට්ටුව පසු කර ටවුම
පැත්තට ගියෝය.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
අපි
සියල්ලෝ ම ඉතා සැහැල්ලුවෙන් ඔවුනොවුන් දෙස බැලුවෙමු. වාසනා කෙල්ල දහසක්
බුදුන් බුදුවෙන මේ හිමිදිරියේ දී පවා මා සමඟ වෛරයෙන් සිටින ආකාරයක්
පෙන්වීය. නමුත් දැන් මගේ සිත පුලුන් රොදක් මෙන් සැහැල්ලුය. ඇයට පළිගැනීමට
කිසිම අවස්ථාවක් ඉතිරි නොකොට සියල්ල මගේ වාසියට හේතු වෙමින් අවසාන වී ඇත.
ඉතින් මා ඇයට අන්තිම පහර වශයෙන් ළඟට ගොස් “ඇද්ද!“ යැයි විරිත්තා ගෙදර
ගියෙමි.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ඉතාමත්
සැහැල්ලු සිතින් ගෙදර ගිය මම මුලුතැන්ගෙයි තිබුනු දෙයක් දැකීමෙන් අතිශය
බියට පත්වීමි. මා කෙතරම් බියට පත් වී ද යත් මගේ හදවත එලියට එතැයි මම අතින්
කට වසා ගත්තෙමි. මෙය සිදු විය හැකි දෙයක්ද? මා දෘෂ්ඨි මායාවකට හසු වී
ඇද්දැයි සැක හැර දැන ගැනීමට මම දෑස හොඳින් පිසදමාගෙන නැවතත් එය අසලට වඩාත්
ලං වී බැලුවෙමි. පුදුමයකි. අක්කාගේ සුකිරි හා වැල් මී කැබැල්ල සමඟ වතුර
වීදුරුව ඉතා පුදුම සහගත ලෙස එදා තැබූ තැනම තිබේ. ඒ වෙනුවට ඒ අසලම තිබූ
වෙනත් වතුර වීදුවක් අස්ථාන ගත වී තිබුනි. මා සක්සුදක් සේ දන්නා පරිදි ඒ
අස්ථානගතවී තිබුනේ තාත්තාට කරාටේ පුහුණුවේ දී යාලුවෙක්ගේ පහරක් වැදීම නිසා
ගිලිහි වැටුනු වම් රදනක දත වෙනුවට පාවිච්චි කරන බොරු දත දමන වතුර
වීදුරුවයි. මා කෙතරම් බියට පත් වී ද යත් මගේ තුනටිය පණ නැති වී දනිස් දෙක
වෙව්ලන්ට ගත්තේය.<br />
<br />
එහෙත් තුනටියකට හා දනිස් යුවලකට මෙතෙක්
කල් රැකගත් අභිමානය කෙලෙසන්නට දී බලා සිටිය යුතු නැතැයි මගේ හිත මොරගෑවේය.
මම වහාම සිත එක්තැන් කරගත්තෙමි. මේ වෙනුවෙන් කල හැකි යමක් ඇද්දැයි
සිතුවෙමි. ඇත්ත වශයෙන්ම මේ වන විටත් දන්ත මංජුසාව කිසිවෙකුගේ ඇස ගැටී නොමති
නම් සියල්ලන්ගේ ඇස් වලට වැලි ගසා එය නැවත ගෙන ඒමෙන් ගැටලුව සම්පූර්ණයෙන්
නිරාකරණය කර ගත හැකිය.<br />
<br />
එහෙත් මේ වන විටත් සියල්ල මගේ
අවාසියට සිදු වී ඇත්නම්, සියලු දෙනා තාත්තාගේ දත යැයි රැවටි ඇත්තේ ඇත්ත
වශයෙන්ම දතකට නොව අවසාදිත සූකිරි කැබැල්ලකට යන අහස පොලොව නුහුලන බොරුව
සත්යක් ලෙස සියලු දෙනා ඉදිරියේ ඒත්තු ගැන්විය යුතුව තිබුණි. ඉතින් මම
උදෑසන ශීතල කපාගෙන නැන්දලාගේ ගෙවල් දෙසට විද්දෙමි. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
එහෙත්
මා නැන්දලාගේ ගෙදරට යන විට අපේ අම්මලා සහ නැන්දලා වට වී යමක් ගැන කතා
කරමින් සිටි අතර, තාත්තාගේ රදනක දත සහිත වීදුරු මංජුසාව වාසනා කෙල්ලගේ
භාරයට ගෙන තිබුනි. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
<br />
.......................................<br />
- මීට කෙහෙල්කොටුවේ චූටි මහත්තයා.</div>
Buddhi http://www.blogger.com/profile/09608842851552825572noreply@blogger.com30tag:blogger.com,1999:blog-4257527940407312534.post-35657647646155347872013-02-27T06:00:00.000+05:302013-03-02T00:44:35.773+05:30සුවර පෙට්ටි වාදකයා !<div style="text-align: justify;">
එක්තරා හිමිදිරි උදෑසනක මම ඉතාමත් ඉවසිලිවන්තව, ඉතා සැලසුම් සහගත ලෙස කාමරයේ ඔබ මොබ සක්මන් කරමින් මගේ නිවාඩු දවස සැලසුම් කරමින් සිටියෙමි. හිමිදිරියේ හිරු කිරණ කාමරයේ ජනේල පොලු අතරින් පැමිණ හරි හැටි ආලෝකය උරාගැනීමට පොර අල්ලමින් සිටි ඇසේ බබා මතට පතිත වී ඊට උඩින් වූ ඇහිබැම හකුලුවමින් තිබිනි. උදෑසන කූරුලු නාද හා අම්මා තේ සාදන හඬ යටපත් කරමින්, බණ්ඩක්කා නොකෑම නිසා අවම කාටිලේජ ප්රමාණයකින් දුවන මගේ අස්ථි පංඤරය, තබන තබන අඩියක් පාසා චිටිස් යනුවෙන් නින්නාද දෙමින් උදෑසන වඩාත් ජීවමාන සහ නැවුම් දෙයක් බවට හරවන්නට වෙර දැරීය.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
එක් වරම නැන්දලාගේ ගෙවල් දෙසින් පැමිණි විලාපයක් බඳු සංගීත රාවයක් මගේ කාමරයේ ජනේල් පොලු අතරින් රිංගා විත්, මම ඉතා ඕනෑකමින් ඔප මට්ටම් කරමින් සිටි නිවාඩු දිනය නම් වීදුරු පලගානට පොලු පාරක් දී එය කාමරයේ සීසී කඩ විසුරුවා හැරියේය. කෝපයෙන් සිත බිරුසන් දෙන අතරතුර ඒ කුමක් විය හැකිදැයි බැලීමට අවුල් වූ හිසකෙස් අතරට, මගේ ඇගිලි පහ පනාවක් මෙන් යවා මෙච්චල් කරගෙන, අතරවාරයේ ගෙයින් එලියට පැන්නෙ, අම්මාට තේ එක සාදා අවසාන වීමට පෙර නැවත මුලුතැන්ගෙට වාර්තා කරන බව ස්ථිර කිරීමෙන් අනතුරුවයි.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
නැන්දලාගේ ගෙදරට යාර කිහිපයක් තියෙද්දී ම වාගේ මට සියල්ල අවබෝධ විය. තවත් දින කිහිපයකින් නැන්දලාගේ ලොකු දුව වන වාසනා කෙල්ලගේ අක්කා හෙවත් මට නිතර දෙවේලේ වුවමනා වෙන පාට මාරු කරන පෑනෙහි හිමිකාරිය සංගීත විභාගයක ප්රායෝගික පරීක්ෂණයට මුහුන දීමට සැරසෙයි. උදෑසන සිට මගේ සෞන්දර්යාත්මක මනස කුපිත කොට මගේ පලගාන බිද දමා ඇත්තෙ ඇගේ මේ පුහුණු වීමේ හඬයි. උදෑසන ම අවදි වී ස්වර මෙච්චල් කිරීම මගින් ඇය ඇයගේ අඬ වඩාත් තියුණු ලෙස මුවහත් කරමින් සිටි අතර ඇගේ මුවහතට හසු වූ සියලු ස්වර ඉතා වේගවත් ලෙස කෑපි කෑපී අවට විසිරි ගියෝය. ඇයගේ නංගී ඒ අසල මේසය මත හිදගෙන පෙට්ටියක් බඳු උපකරණයකට යමක් කරමින් දත කෑ අතර එයින් නිරන්තරයෙන් සංගිතය උගත් කුපිත වූ නාගයෙක් පිඹින්නා මෙන් හඬක් නියමිත තාලයට කලින් නික්මවීය.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
අක්කා තම හඬ මුවහත් කරනා අතරතුර නංගිගේ මෙම ක්රියාව නිරන්තරයෙන් නිවැරදි කරමින් ඈ දෙස වරින් වර රවා බලයි. මේ අරුම පුදුම භාණ්ඩය සංගීතය ඉගෙන ගන්නා අයට උපකාර වෙන යමක් බවත් මුග්ධ බවේ ප්රතිමූර්තියක් වන් වාසනා කෙල්ල මෙය හරි හැටි හසුරුවන්නේ නැති බවත් මේ වන විට මට හොඳින් වැටහෙමින් තිබිනි. මේ මොහොතේ මිනිස් පහසක් නොලැබු වැසි වනාන්තරයක නිකැලැල් දිය කඩිත්තක පතුල මෙන් පිවිතුරු කරනු ලැබූ, සියවරක් පෙලු කපු පුලුන් කැටියක් මෙන් සැහැල්ලු කරනු ලැබූ මගේ උදෑසන මනස නැමැති හිතෛෂිවන්තයා වහාම යම්කිසි සැලැස්මක් සකස් කිරීමට පටන් ගත්තේය. බොහෝ විට මෙහි අවසාන ප්රතිඵලය වන්නෙ වාසනා කෙල්ල සතුව ඇති අර අරුම පුදුම භාණ්ඩයේ අයිතිය කිසිම ලේ වැගිරීමකින් තොරව මා හට හිමි කර ගැනීමයයි මට ඉවෙන් මෙන් වැටහිනි. ඒ සඳහා කල යුත්තෙ නිසි බළධාරීන්ට පවතින තත්වය අවබොධ කර දීම පමණක් බව ස්ථානෝචිත ප්රඥාව විසින් මා දැනුවත් කර තිබිනි.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ඉතින් එහි ප්රථිපලය වූයේ ඒ රමණීය උදෑසන, දෙමලිච්චන්, කපුටන් ආදී කුරුල්ලන්ගේ කූංඡනය පරයා නැගි සිටි පුපුරා යන ගල්කොරියක කැට කැබිලිති මෙන් වූ වාසනා කෙල්ලගේ වාග් ප්රහාර හමුවේ ශාන්තිනායක තවුසා මෙන් මුනිවත රැකගෙන අවශ්ය දේ වෙනුවෙන් ඉතා පරිස්සමින් වචන හැසිර වූ මට අර භාණ්ඩය - එය වාදනය කිරිමේ අයිතිය ද සමඟ හිමිවීමයි.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
මේ භාණ්ඩය ගැන වචනයක් පවසනවා නම්, මෙය වනාහි නමින් ස්වර පෙට්ටිය යැයිද, මෙහි ඇති සිදුරු වැසීම හා ඇරීම මගින් නියමිත ස්වරයට හිමි ශබ්ද ධ්වනිය පිටතට ගලා ඒමට සැලැස්විය හැකි බවද, මෙය අපේ ඉස්කෝලේ සංගීත ගුරුතුමී වන නිර්මලා ගුරු මෑණියන් විසින් තාවකාලිකව අක්කාට ස්වර මුවහත් කිරීමේ කාර්ය උදෙසා “ගෙදර ගෙනයාමට“ ලබා දුන් එකක් බවද ඇය පැහැදිලි කලාය. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ඉතින් මා ඉන් පසු ඇගේ නිත්ය ස්වර පෙට්ටි වාදකයා වීමි. එය ඉතා පහසු කාර්යක් යැයි ඔබ සිතන්නෙ නම් එය සහමුලින් ම වැරදි අදහසකි.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
උදෑසනම අවදි වන අක්කා පුහුණුවට පෙර වතාවත් රාශියක් කරයි. උදෑසනම ළිඳට ගොස් නා කියා ගනියි. ඉන් පසු දුම් අල්ලා බුදු පහණ තබන ඈ දෙවනුව සරස්වතී මැණියන් උදෙසා පහන් දල්වා ආශිර්වාද ලබා ගනී. ඉන් පසු සාලයේ සුදුසු තැනක පැදුරක් එලා සංගීත පොත් හා ස්වර පෙට්ටිය රැගෙන හඬ මුවහත් කිරීමට සැරසෙයි. ඒ වන විට යටත් පිරිසෙයින් මූණවත් හොඳාගෙන පිරිසිදු ඇදුමෙන් සැරසි අක්කා ඉදිරියේ මා පෙනී සිටිය යුතුය. ඉන්පසු අක්කා “පටන් ගමුද චූටි මහත්තයා...“ යැයි පවසත්ම මම ද ඔලුව වනා අයියනායක දෙවියන් වහන්සේ උදෙසා කෙටි කන්නලව්වක් කරමි. කන්නලව්වේ දී මා අයියනායක උන්නාන්සේගෙන් ඉල්ලා සිටින්නේ අක්කාගේ මුවහත් කිරීමේ වැඩ කටයුතු අවසන් වන තෙක් ස්වර නිවැරදි තාලයට වාදනය කල හැකි වන සේ මගේ මැණික් කටුවේ, උර බාහුවේ හෝ කොන්දේ වේදනාවක් මතු වී හෝ වෙනත් යම්කිසි ආපදාවක් සිදු නොවන සේ මා ආරක්ෂා කරන ලෙස යි. සියල්ල ඉතා ශාන්ත, ප්රනීත හා සැහැල්ලු ලෙස ආරම්භ වෙයි. මම ද නියමිත ස්වරය එලියට පැමිනෙන සිදුර විවෘත කොට නොකඩවා ස්වර පෙට්ටියට තුලට හුළං ගැසීමේ ඒ භාරදූර කාර්යය ආරම්භ කරමි.<br />
<br />
<a href="http://cyberyaya.blogspot.com/2013/02/blog-post_28.html">දෙවෙනි කොටස</a> ට...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
............................................</div>
<div style="text-align: justify;">
- මීට කෙහෙල්කොටුවේ චූටි මහත්තයා.</div>
Buddhi http://www.blogger.com/profile/09608842851552825572noreply@blogger.com46tag:blogger.com,1999:blog-4257527940407312534.post-64697408344001354872012-12-08T06:00:00.000+05:302012-12-08T06:00:01.819+05:30කෙහෙල්කොටුවේ චූටි මහත්තයාගේ අන්තිම ඉල්ලීමට ඕගොල්ලන් ප්රතිචාර දක්වපු හැටි.......!සයිබර් යාය වහලා දැන් මාසෙකට කිට්ටුයි.<br />
<br />
වහන දවසේ කිව්ව විදිහට අපි මේ දෙසැම්බර් පළමුවැනිදා අඳ ගොළු, බිහිරි දරුවන්ගේ ළමා නිවාසයට ගියා. මේ වගේ දෙයක් කරලා ලෝකෙට අඬබෙර ගහලා කියන එක ලෝක චාරිත්රය නොවුනත් කාරණා කිහිපයක් හින්දා අඬබෙරය ගහන්නයි ලෑස්තිය.<br />
<br />
අනිත් හැම වතාවකටම වඩා මේ වතාවේ ගොඩක් සාර්ථක විදිහට මේ වැඩේ කරන්න පුලුවන් වුනා! ඒ අපේ හිතමිතුරු බ්ලොග් කරුවන්ගෙත් සහයෝගය ලැබුනු නිසා. මේ නිසා ඒගොල්ලන්ට තියෙනවයි කිව්ව අඩුපාඩුත් ඊට අමතරව වියලි ආහාර ප්රමාණයකුත් සැපයීමට අපිට හැකි වුනා.<br />
<br />
එදා දවස ගත වුනු හැටි කෙටියෙන් කිව්වොත් උදේ 8.45 ට පමණ අපි එහෙට යන්න පිටත් වුනා.<br />
<br />
ඊට පස්සෙ ඒ ගොල්ලන් අපිව රැස්වීම් ශාලාවට එක්කගෙන ගියා. ඒ වෙද්දිත් එහේ දරුවෝ රැස්වීම් ශාලාවට පුටු බංකු අදිමින් ඒක සූදානම් කරනවා. සංඥා මගින් ඒ ගොල්ලෙ වේගයෙන් අදහස් හුවමාරු කරගත්තා. ඒක බලාගෙන ඉන්න වටින දර්ශණයක්. අන්තිමේ ඒ ගොල්ල අපි වෙනුවෙන් සිංදු සහ නර්ථන කිහිපයක් ඉදිරිපත් කලා තේ වෙලාව එනකල්. එයින් කන් නොඇසෙන ගැණු ළමයි නර්ථනයත්, කන් නොඇසෙන පිරිමි ළමුන්ගේ නාට්යත් අපිව පුදුමයට පත් කලේ කිසිවක් නොඇසෙන ඔවුන් සිංදුව වල තාලයට නිවැරදිව පා තබන ආකාරය දැකලා. මේ ලිපියත් එක්ක තියෙන වීඩීයෝ ක්ලිප් එක බලන්න. ඒකේ තියෙන්නෙ ඇස් නොපෙනෙන දරුවන්ගේ ගීතයක්. ඒක අහලා එයාලගේ බලාපොරොත්තුව දැනගන්න.<br />
<br />
ඉන්පසු උදා වුනේ තේපැන් සංග්රහය. ඒක ජයට කෙරුනා. එතනදී අපි බලාපොරොත්තු නැති වුනු දෙයක් වුනා. ඒ ඇස් නොපෙනෙන දරුවන්ට පෙනෙන අයත්, කුඩා දරුවන්ට වැඩිහිටි දරුවනුත් කිසිවෙකුගේ බලපෑමක් නැතිව උදව් කල ආකාරය. ඔවුන් අපි බෙදන ලද කෑම අරගෙන ඒවා ඇස් නොපෙනෙන, වෙනත් ආබාධ සහිත අයට හා කුඩා දරුවන්ට මුලින් බෙදා දුන්නා. කෝල ගති ඇති ගෑණු ළමයිගෙන් විමසලා පිරිමි ළමුන් ඉදිරිපත්වෙලා ඒ අයට තමන් කැමති කෑම අරගෙන දුන්නා. ඒක හිත ඇදගන්නා දර්ශණයක්.<br />
<br />
ඉන් පසු උදා වුනේ ඒගොල්ලන්ට තෑගි බෙදා දුන් අවස්ථාව. අන්සියලු දේට වඩා ඔවුන් එයින් සතුටට පත්වූ බවක් පෙනෙන්න තිබුනා. ඇස් නොපෙනෙන අය ඒවා සිඹිමින් හා අතගාමින් ඒවා හඳුනාගැනීමට උත්සහ කලා. මුලින්ම පැමිණි කුඩා දරුවන්, අප ආයතනයේ අවුරුදු හතක පමණ කුඩා දරුවන් අතින් තෑගි අරගෙන ඔවුන්ට වැඳ වැටුනු ආකාරය සිත සසල කලා. පසුව ඒක නිවැරදි කලා.<br />
<br />
ඉන්පසු පැය විසිහතරේම ඔවුන් වෙනුවෙන් වෙහෙසෙන කාර්ය මණ්ඩලයට පුංචි තෑග්ගක් දෙන්නත් අපි අමතක කලේ නෑ. ඒවගේ දෙයක් ඒ ගොල්ල කවදාවත් බලාපොරොත්තු වුනේ නෑ කිව්වා. සභාපති තුමා නම් තෑග්ග කාරුණිකව ප්රතික්ෂේප කලා.<br />
<br />
ඊටත් පස්සෙ සභාපති තුමාගේ ස්තුති කතාවෙන් පස්සෙ දරුවෝ ආපු අයට වැඳලා ස්තුති කලා. <br />
<br />
පහලින් තියෙන්නෙ එදා ගත්තු පින්තූර වගයක්. මේ පින්තූර ගද්දි ඇපචර් බැපචර් ගැන හිතන්න වෙලාවක් තිබුනේ නැති නිසා උසස් තත්වයේ පින්තුර සටහන් කරගන්න බැරි වුනා. ඒත් අදහසක් ගන්න මේවා හොඳටම ප්රමාණවත් වෙයි කියලා හිතනවා. වීඩීයෝ ක්ලිප් ටික මගේ අතේ තිබුනු <a href="http://cyberyaya.blogspot.com/2012/04/blog-post_10.html">අති නවීන ජංගම දුරකතනයෙන්</a> ගත්තුවා. ඒ හින්දා ඒවයේ “කොලිටිය” ගැන හොයලා මගෙන් මුකුත් අහගන්න එපා.<br />
<br />
මෙන්න පින්තූරු ටික.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglLNq3ej_ApQmxLXlYIKsv0EKVGpAB8wnwATmyym6HErkymzYHlL6LLr_T2DjpHaOdyQntyEh_7UQAvM95uNRpdlm3EnQ7vR5wWfvb5kNnR_mshGtcRQ2Qwcq0Cfoifd4RsJsKhhnERo4/s1600/_DSC0613.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglLNq3ej_ApQmxLXlYIKsv0EKVGpAB8wnwATmyym6HErkymzYHlL6LLr_T2DjpHaOdyQntyEh_7UQAvM95uNRpdlm3EnQ7vR5wWfvb5kNnR_mshGtcRQ2Qwcq0Cfoifd4RsJsKhhnERo4/s320/_DSC0613.JPG" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">ඒගොල්ලන්ගේ තෑගි පාර්සලේ මේ තියෙන්නෙ. ඔය පේන ආයතන වල අනුග්රහයත් අපිට ලැබුනා.</td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFtiATRbsT1cAT1XX4kXZvkb2XPJMe2nEgr4CNm_JNWu9ZF34NbMnMZRCFHeB0q9zdoaGUxC6c8f1H4qlrJSYqcLRUz0g_XYErAyuIb9KdgzUEGGhu3jfpDpDz4zD4uhICJ15R4ifhCkY/s1600/_DSC0629.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFtiATRbsT1cAT1XX4kXZvkb2XPJMe2nEgr4CNm_JNWu9ZF34NbMnMZRCFHeB0q9zdoaGUxC6c8f1H4qlrJSYqcLRUz0g_XYErAyuIb9KdgzUEGGhu3jfpDpDz4zD4uhICJ15R4ifhCkY/s320/_DSC0629.JPG" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">ඕන කරලා තිබුනු අල්මාරි 3 ත් ගන්න පුලුවන් වුනා.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYPOWNqt5lVBW_tm0nzpVxEYG47owB3SDxVLjN5ePzHhL_jBilXIxq8KE6qBQs3e7QCDcMcDgQpiIOT5Z7JxdobZXlUFSyAbzmbvwZrDcnkRsR-ByY2KgDFUD_vwSBQezjF3TSo5rENpU/s1600/_DSC0631.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYPOWNqt5lVBW_tm0nzpVxEYG47owB3SDxVLjN5ePzHhL_jBilXIxq8KE6qBQs3e7QCDcMcDgQpiIOT5Z7JxdobZXlUFSyAbzmbvwZrDcnkRsR-ByY2KgDFUD_vwSBQezjF3TSo5rENpU/s320/_DSC0631.JPG" width="213" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8R5copDMby39Uwzlqr9WQlYRE_OMVsYJgGeT9IGhb4f6M5RRYDnhLyixgjxS-ZDcfcpujcIehdeSWCP62ROwnRqGEy_62Sjx36-lSYXBU6kTEUYZZPLfk5JKLHSQQYdKTbOch_W5Kxw4/s1600/_DSC0632.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8R5copDMby39Uwzlqr9WQlYRE_OMVsYJgGeT9IGhb4f6M5RRYDnhLyixgjxS-ZDcfcpujcIehdeSWCP62ROwnRqGEy_62Sjx36-lSYXBU6kTEUYZZPLfk5JKLHSQQYdKTbOch_W5Kxw4/s320/_DSC0632.JPG" width="213" /></a></div>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjC6eKeCWa-ipDdD2-bXZEuXzu7wB0ejHd_VcDjNaAFIpGKGlJ0LP0rXeGr8dpNETGQ6Uqqv__5AzY3pr1QMHdJupt9QNYWcccRE1W-LYwlc7hfv9lWU6d-aeXkagvwpxtscTx4V2cdlXc/s1600/_DSC0641.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjC6eKeCWa-ipDdD2-bXZEuXzu7wB0ejHd_VcDjNaAFIpGKGlJ0LP0rXeGr8dpNETGQ6Uqqv__5AzY3pr1QMHdJupt9QNYWcccRE1W-LYwlc7hfv9lWU6d-aeXkagvwpxtscTx4V2cdlXc/s320/_DSC0641.JPG" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">තාම බස් එකේ ඉන්නෙ වෙලාව එනකල්</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgu5r7735ca3DNwpi45NbW7mXuI_TcWxcl9Zs4HMgj0vtZSER089JtpmMgo_8zc5hyo-dhDnsrLs-a7I5cNG_Z06ZBhrEAD4FcZLPtKuSa19ami92rmkmxz6owPlOtfoQLJRuxi9KAJK00/s1600/_DSC0644.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgu5r7735ca3DNwpi45NbW7mXuI_TcWxcl9Zs4HMgj0vtZSER089JtpmMgo_8zc5hyo-dhDnsrLs-a7I5cNG_Z06ZBhrEAD4FcZLPtKuSa19ami92rmkmxz6owPlOtfoQLJRuxi9KAJK00/s320/_DSC0644.JPG" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">වියලි ආහාර.....</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqnhhjplRpjB4EWEir5MDPuZZGZMZD1UzTMwwIz8wmBnQJtNKPI1CngI_458eFrqUVDId48K67vahy_G3rtgaWkFbHvkYk_76oAIJLa4HfEVR7V5YAh7d9Tz3vA9bbePzOcSJgRkIED5I/s1600/_DSC0645.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqnhhjplRpjB4EWEir5MDPuZZGZMZD1UzTMwwIz8wmBnQJtNKPI1CngI_458eFrqUVDId48K67vahy_G3rtgaWkFbHvkYk_76oAIJLa4HfEVR7V5YAh7d9Tz3vA9bbePzOcSJgRkIED5I/s320/_DSC0645.JPG" width="320" /></a></div>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzsfthMIZEE_o2fY-K1d5SNUXmPnKdVqWoPUkbtMFpuo5yzwtYgdk8xisBdxj1oUuso4g0X3qDGieK8Aso6GFs2v7mpnikw_q7VNh0xp12Bw5j7dlBu8fGDcrGZCLT1jSGIikNphagvcM/s1600/_DSC0647.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzsfthMIZEE_o2fY-K1d5SNUXmPnKdVqWoPUkbtMFpuo5yzwtYgdk8xisBdxj1oUuso4g0X3qDGieK8Aso6GFs2v7mpnikw_q7VNh0xp12Bw5j7dlBu8fGDcrGZCLT1jSGIikNphagvcM/s320/_DSC0647.JPG" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">හස්ත මුද්රාවෙන් සංවිධාන කටයුතු.</td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsQYD39AKVKV20ARiEzmkpey7OqXau-VUbPi1fW2hDxgrAFLeEWHkIi40BEn3wuSMjt0MIgPC-XfW5bDxdFFHp8Q4yp_n6GW7Y7igHPrpsHwyKwRgHUj3MzyoO-8vikjeOf6wDwmbvOlk/s1600/_DSC0648.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsQYD39AKVKV20ARiEzmkpey7OqXau-VUbPi1fW2hDxgrAFLeEWHkIi40BEn3wuSMjt0MIgPC-XfW5bDxdFFHp8Q4yp_n6GW7Y7igHPrpsHwyKwRgHUj3MzyoO-8vikjeOf6wDwmbvOlk/s320/_DSC0648.JPG" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">පින්වත් පිරිස... හෙහ් හේ.....</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihdT6XYdWkuSVX97Nxm2H07kAOzuRxTkKybuIv1GZNNJC2k0zulOMwubqVWT34vcA45bJPwCEkGClfajjgXKqh12im6LIby5YQKs-3HjnYnxCC_VLWidMf_X0pyFPqWQOrmM-KVgnbFHQ/s1600/_DSC0675.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihdT6XYdWkuSVX97Nxm2H07kAOzuRxTkKybuIv1GZNNJC2k0zulOMwubqVWT34vcA45bJPwCEkGClfajjgXKqh12im6LIby5YQKs-3HjnYnxCC_VLWidMf_X0pyFPqWQOrmM-KVgnbFHQ/s320/_DSC0675.JPG" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">රී - චාජර්බල් ලෑම්ප්.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj4w2UmW3RkVaWrL3K8B1LhdjxIuywvxv0Y1r2dDNlsLHcm1UKmg-DeCVpS81Rq07DbEq0-D7mubS4aeVRMEIk2qF8MxdLkUFMJOT33gpo5OzU25SLdMdAg-4JZhxaiCFGmc-tMwcxIhS0/s1600/_DSC0649.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj4w2UmW3RkVaWrL3K8B1LhdjxIuywvxv0Y1r2dDNlsLHcm1UKmg-DeCVpS81Rq07DbEq0-D7mubS4aeVRMEIk2qF8MxdLkUFMJOT33gpo5OzU25SLdMdAg-4JZhxaiCFGmc-tMwcxIhS0/s320/_DSC0649.JPG" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">ඒගොල්ලන්ගේ තෑගි ටික....</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg69GEjrKNMkDREWxvO9bSvERSUeHXyZ-GnvQmY9l5QTiI-9zHuO22iLa5oigJn9UpB1YKnjIyob6EjLYFY4BKrjk_xmXdj91s9YYrHZoUN3hSAiZdXDE845Pp882G_aMToflcLN-zeaxY/s1600/_DSC0650.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg69GEjrKNMkDREWxvO9bSvERSUeHXyZ-GnvQmY9l5QTiI-9zHuO22iLa5oigJn9UpB1YKnjIyob6EjLYFY4BKrjk_xmXdj91s9YYrHZoUN3hSAiZdXDE845Pp882G_aMToflcLN-zeaxY/s320/_DSC0650.JPG" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">පොත්, රිචාජබල් ලාම්පු, විදුලි ස්ත්රික්ක, බ්ලෙන්ඩර්, බෙහෙත් වර්ග සහ තෑගි....</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6T7lOGitN-rWQtbeeEXD7HdUcE8lpBMI-5ZiaDZHXsf9YicW-wEd7B3b4skOtELtctnnlNmhXvOCUPR6T_JZBuVHNcehXz_h4CYx9y701afcDPELZm1zwsOFFJc318flEA5aUfho7iXQ/s1600/_DSC0654.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6T7lOGitN-rWQtbeeEXD7HdUcE8lpBMI-5ZiaDZHXsf9YicW-wEd7B3b4skOtELtctnnlNmhXvOCUPR6T_JZBuVHNcehXz_h4CYx9y701afcDPELZm1zwsOFFJc318flEA5aUfho7iXQ/s320/_DSC0654.JPG" width="213" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">සංගීත සර් ගෙනල්ලා තියපු පුටු 6 ම කව්දෝ උස්සලා.... මේ ඉන්වෙස්ටිගේෂන් එක!</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwPn8ww0ylsYWyGkopmeDCDshEmJuWPfX91v7fbMHBzL59bgpPRCm9HOoxvaXwvLdrtaunBkRa7E1KMsvQIszHVXRYPCvlF8R-uou33v0bngF1wzzGd-9XfHBubiPc86z2WjgoKGHIucU/s1600/_DSC0663.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwPn8ww0ylsYWyGkopmeDCDshEmJuWPfX91v7fbMHBzL59bgpPRCm9HOoxvaXwvLdrtaunBkRa7E1KMsvQIszHVXRYPCvlF8R-uou33v0bngF1wzzGd-9XfHBubiPc86z2WjgoKGHIucU/s320/_DSC0663.JPG" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">යන්තං දැන් එක විදිහක් කස්ටිය....</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjej6_hYDrVoY4Pv89OM-STs4G3yG8Zv_Chx27DxDFhPlRbbnj4z43NuDkS5qIh0QdsIwybgjIoIHI87ee_U_z6J8WPWjyIo-LkGf0Tf9IUk5qFF27jATzt6GrknmiMxDNzEcsE8h6h5n4/s1600/_DSC0682.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjej6_hYDrVoY4Pv89OM-STs4G3yG8Zv_Chx27DxDFhPlRbbnj4z43NuDkS5qIh0QdsIwybgjIoIHI87ee_U_z6J8WPWjyIo-LkGf0Tf9IUk5qFF27jATzt6GrknmiMxDNzEcsE8h6h5n4/s320/_DSC0682.JPG" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">පෙර පුහුණුවක</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOrn2hQMjJZBw-460hS7VoZ047wUmNNjCtnwV8UqT5ZSCjcD_i5tchREGzDagW6F1lRk7jeR0BgQCFRbm2hVLO8M2KYvcD_syth7f-yP8bF_sN981Ukugq-qWEu68bPbQyRvV0qfiqkSE/s1600/_DSC0677.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOrn2hQMjJZBw-460hS7VoZ047wUmNNjCtnwV8UqT5ZSCjcD_i5tchREGzDagW6F1lRk7jeR0BgQCFRbm2hVLO8M2KYvcD_syth7f-yP8bF_sN981Ukugq-qWEu68bPbQyRvV0qfiqkSE/s320/_DSC0677.JPG" width="213" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">මේ කාර්යමණ්ඩලයේ තෑගී......</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpVvv-1wxuaLB6Wr2s3WNf7pJgGT9jLkWRKFxF-TPp8U-pzGmN4XQUej99T_b80cE_xlod0s9k937rWBBJF4QSby67ha6yESkakCdPibpn4EzBt5wUxkm7GvEh39MHi6Pqll79DeyAcAU/s1600/_DSC0674.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpVvv-1wxuaLB6Wr2s3WNf7pJgGT9jLkWRKFxF-TPp8U-pzGmN4XQUej99T_b80cE_xlod0s9k937rWBBJF4QSby67ha6yESkakCdPibpn4EzBt5wUxkm7GvEh39MHi6Pqll79DeyAcAU/s320/_DSC0674.JPG" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">ඉල්ලපු පොත්</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEji2zoViVOklA-N0VmrQv7Ks4YFuhyTk49W5ttctDt0EsB3yRG8DENKEuEtjXdeOAwDtdW5wjxoGz9XddVU61pVWW4dUVJJyk-WpeeUyZ_cWl9WYPBwI8guCKaPKGQfn9jXC6E-D5c-Tgg/s1600/_DSC0676.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEji2zoViVOklA-N0VmrQv7Ks4YFuhyTk49W5ttctDt0EsB3yRG8DENKEuEtjXdeOAwDtdW5wjxoGz9XddVU61pVWW4dUVJJyk-WpeeUyZ_cWl9WYPBwI8guCKaPKGQfn9jXC6E-D5c-Tgg/s320/_DSC0676.JPG" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">ඕන කරනවයි කියපු බඩු.....</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgeTANJ_GY-MjSc65vxu419NUOMhCEwLrZEr0dw3m09GDEw2cQY2n9iE_vb5OgFM8Dr2fHi9fV6n6S0oVTUMP4QqZXa8MTl4fgLb4HGmYN8gNfoS2V6ucrCGKTVEXnfs0GM0_wRqR4nY1Y/s1600/_DSC0702.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgeTANJ_GY-MjSc65vxu419NUOMhCEwLrZEr0dw3m09GDEw2cQY2n9iE_vb5OgFM8Dr2fHi9fV6n6S0oVTUMP4QqZXa8MTl4fgLb4HGmYN8gNfoS2V6ucrCGKTVEXnfs0GM0_wRqR4nY1Y/s320/_DSC0702.JPG" width="213" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">අපේ සංගීත සර්....</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQaHVbqRdHSE6vT_cN3wQx35GdvInjaa0kFSgYO1Pa_8b8WaIus5SqIrE4n17vpIzXwzwPSJAmgE1CBTLhIQnJMtgTpZ8Me0wZ3TgKcoLO_eqXA4po0VnPAIQO7Vp3zCgEOO1kdR7v8XM/s1600/_DSC0703.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQaHVbqRdHSE6vT_cN3wQx35GdvInjaa0kFSgYO1Pa_8b8WaIus5SqIrE4n17vpIzXwzwPSJAmgE1CBTLhIQnJMtgTpZ8Me0wZ3TgKcoLO_eqXA4po0VnPAIQO7Vp3zCgEOO1kdR7v8XM/s320/_DSC0703.JPG" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">සභාපති තුමාගේ කතාව</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaWHr511ltoP4w_WT1Os-pNg7XtHgGRuyDeJHM2DqwsGy2BT0L6tvXRmmhPuArdt5snAC5_kQhjxUOien3Lm3s5PiNyUH8qAktnogpefdkxoDLearkKCO1nBLqZQfWymIE8J1DlnjWpcM/s1600/_DSC0683.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaWHr511ltoP4w_WT1Os-pNg7XtHgGRuyDeJHM2DqwsGy2BT0L6tvXRmmhPuArdt5snAC5_kQhjxUOien3Lm3s5PiNyUH8qAktnogpefdkxoDLearkKCO1nBLqZQfWymIE8J1DlnjWpcM/s320/_DSC0683.JPG" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">ඒගොල්ලන්ගෙන් සිංදුවක්.....</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhYwWxFd2LY6tdcq3JuN8iFMLT9SN50OUDqSJiNmR5SmgShxaAZN7m35j5pOfrFVs8NECTbsyo-lQHzCCrDK_cKZnSSKQRffG5_6sMjKv0zEcdjBQlLummpSwRR37E9KbcLTe3w5EjYQOU/s1600/_DSC0698.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhYwWxFd2LY6tdcq3JuN8iFMLT9SN50OUDqSJiNmR5SmgShxaAZN7m35j5pOfrFVs8NECTbsyo-lQHzCCrDK_cKZnSSKQRffG5_6sMjKv0zEcdjBQlLummpSwRR37E9KbcLTe3w5EjYQOU/s320/_DSC0698.JPG" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">මේ විඩියෝ කරපු සිංදුව කියන වෙලාව.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjznAx9k_j8p3gxm2b1VEotN6Y-iBH2wmDrI4XU04EyPluXrMLNsoYHCaNy_Zs_1vkQD7KCtxy-P4qUSUymimn80K3jblGTJ9miTYbSzT_ltef9Di7tRyqCsqYs70e0c6ZJfu6jxgZWe2M/s1600/_DSC0738.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjznAx9k_j8p3gxm2b1VEotN6Y-iBH2wmDrI4XU04EyPluXrMLNsoYHCaNy_Zs_1vkQD7KCtxy-P4qUSUymimn80K3jblGTJ9miTYbSzT_ltef9Di7tRyqCsqYs70e0c6ZJfu6jxgZWe2M/s320/_DSC0738.JPG" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">තෑගි බෙදා දුන් අවස්ථාව</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxe6q9keBY_CVq5A9lqetXz6J9lmWFw5376LMr_vqLjUGP3U1QirDHUCSMYLvJkYAX9hyphenhyphen2rUd5E7C-Ht51TLQleRrjgf9deDGklwlxG12nuPboPhFmsSxl5h9thv6M0PpTv0LMl9gI1Rk/s1600/_DSC0741.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxe6q9keBY_CVq5A9lqetXz6J9lmWFw5376LMr_vqLjUGP3U1QirDHUCSMYLvJkYAX9hyphenhyphen2rUd5E7C-Ht51TLQleRrjgf9deDGklwlxG12nuPboPhFmsSxl5h9thv6M0PpTv0LMl9gI1Rk/s320/_DSC0741.JPG" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">තෑගි බෙදා දුන් අවස්ථාව</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXT2Lv9GnPRQuaCl9TYf_LrLwXlgXvFGj3TQB5RZ79MlZBXRlGcqpcU7cPdCJ4GHEpFf0B-DE1J3xG0T1-hFzO8yNs5CYiR_x4Izwq19CWu8JY9zEPXEtHwJQHG2DrhsHR71r9q4PEszc/s1600/_DSC0745.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXT2Lv9GnPRQuaCl9TYf_LrLwXlgXvFGj3TQB5RZ79MlZBXRlGcqpcU7cPdCJ4GHEpFf0B-DE1J3xG0T1-hFzO8yNs5CYiR_x4Izwq19CWu8JY9zEPXEtHwJQHG2DrhsHR71r9q4PEszc/s320/_DSC0745.JPG" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">තෑගි බෙදා දුන් අවස්ථාව</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjdTpTHEhUcbEmR79gbCILk9POmcUlihNVfUc1ZHdr64l3RvOlmnAl_Jjf2ynNvF-MbDX_FSgkE4mH6_AlOKdYqmaMzpgtp7xXoNxRdr0W4F2rSC87SJLnRetBwHejHZcu5gp1rgH68B4s/s1600/_DSC0742.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjdTpTHEhUcbEmR79gbCILk9POmcUlihNVfUc1ZHdr64l3RvOlmnAl_Jjf2ynNvF-MbDX_FSgkE4mH6_AlOKdYqmaMzpgtp7xXoNxRdr0W4F2rSC87SJLnRetBwHejHZcu5gp1rgH68B4s/s320/_DSC0742.JPG" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">තෑගි බෙදා දුන් අවස්ථාව</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIGwC6a88lfnEF6DZO52474t0MEH8ux8F6Ic1__Iy3KvYLHWXiU2CFsL2iMbiGS-U2TnW7VFoaV8E0NXtqyE7l-4N7tbdGhkPy9Eiclp8koZ723zZgXc51m1hVsES_O4AAtKDlQCZ0byM/s1600/_DSC0744.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIGwC6a88lfnEF6DZO52474t0MEH8ux8F6Ic1__Iy3KvYLHWXiU2CFsL2iMbiGS-U2TnW7VFoaV8E0NXtqyE7l-4N7tbdGhkPy9Eiclp8koZ723zZgXc51m1hVsES_O4AAtKDlQCZ0byM/s320/_DSC0744.JPG" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">තෑගි බෙදා දුන් අවස්ථාව<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBtBUi1EKZvXt6eNL3OoIxw94k-wfqOi8EZNQdkVw4wBpOoYnTw71wzAY8ugOTToEQzy0n3cfx2CWNjsI6WAL7iu28r8YMjextWF_ScXbTVnBNHXsiAO5jz6VkRtaZS2hXUht7PIA9kBk/s1600/_DSC0751.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBtBUi1EKZvXt6eNL3OoIxw94k-wfqOi8EZNQdkVw4wBpOoYnTw71wzAY8ugOTToEQzy0n3cfx2CWNjsI6WAL7iu28r8YMjextWF_ScXbTVnBNHXsiAO5jz6VkRtaZS2hXUht7PIA9kBk/s320/_DSC0751.JPG" width="320" /></a></div>
මෙයාට හරි අකරතැබ්බයක් වෙලා. එයා අපි එනවයි කියලා දැනගත්තු දවසේ ඉදලා සිංදු පුරුදු වුනාලු අපි ආවම කියලා පෙන්වන්න. ඒත් අපි එන දවසේ උදේ හරි නරක විදිහට එයාට උණ ගත්තලු. ඒ නිසා එයාට ඇඳට වෙලා තනියෙම ඉන්න වෙලා. අපි ගිහිං එයාගේ තෑග්ග දීලා ආවා.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibkgHghRUk8AmeVM3tANPSVZdTMVqGFSg4l1lnN2szENSj-0HvKq0rrazEV15ntNqAZ-4pca-qlqIPpOKMVmvTJzq0_1LUZqZUjC3NAH7x42ti4q8_qj-EaP0rULP8UlRp4zIP9VGTYtY/s1600/_DSC0761.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibkgHghRUk8AmeVM3tANPSVZdTMVqGFSg4l1lnN2szENSj-0HvKq0rrazEV15ntNqAZ-4pca-qlqIPpOKMVmvTJzq0_1LUZqZUjC3NAH7x42ti4q8_qj-EaP0rULP8UlRp4zIP9VGTYtY/s320/_DSC0761.JPG" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">සභාපති තුමාගේ ස්තුති කතාව</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEig3wu3Z1VNa5zobnnhHIYKm0SRd_HZTzctKFPWbgt71SL-Rc6YUAxxi7NnL7vqf3uoj2m95CFuu-TBhlIPY8y1z2ZdOGfIgiQrQxgmmSX8T6DGlF5Q5m_vWpweOvIlSxxQ67zMpoVoOB4/s1600/_DSC0764.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEig3wu3Z1VNa5zobnnhHIYKm0SRd_HZTzctKFPWbgt71SL-Rc6YUAxxi7NnL7vqf3uoj2m95CFuu-TBhlIPY8y1z2ZdOGfIgiQrQxgmmSX8T6DGlF5Q5m_vWpweOvIlSxxQ67zMpoVoOB4/s320/_DSC0764.JPG" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption"><div style="text-align: center;">
ඒගොල්ලන්ගේ ස්තුතිය...</div>
</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<div>
මේ තියෙන්නෙ වීඩීයෝව</div>
<div>
<div style="text-align: left;">
<iframe allowfullscreen="allowfullscreen" frameborder="0" height="240" src="http://www.youtube.com/embed/y5AvjBDvMxo" width="320"></iframe></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
</div>
<div style="text-align: left;">
</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
ඹන්න ඔහොමයි කෙහෙල්කොටුවේ චූටි මහත්තයාගේ අන්තිම ඉල්ලීමට ඕගොල්ලන් ප්රතිචාර දක්වලා තිබුනේ....!</div>
<div>
<br /></div>
<div>
ප/ලි-</div>
<div>
මේ වැඩේ කරලා ලෝකට අඬබෙර ගහලා කිව්වෙ මෙන්න මේ හේතු නිසා.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
01. මේ වැඩේට සම්බන්ධ වෙනවමයි කියලා විවිධ හේතු නිසා සම්බන්ධ වෙන්න බැරි වුන අයටයි, මේ වගේ දේවල් වලට සම්බන්ධ වෙන්න කැමැත්තෙන් ඉන්න කෙහෙල්කොටුවට එන යන හිත මිතුරන්ට මේ ගැන දැගන්නයි, ඒ දෙගොල්ලන්ටම අයිති නොවෙන කස්ටියටයි දැක බලාගෙන සතුටුවෙලා පහන් සංවේගය උපදවා ගන්න.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
02. මේකට සම්බන්ධ වුනු ඇනෝලට පුද්ගලිකව පණිවිඩයක් යවන්න ක්රමයක් නොදන්න නිසා.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
03. ගියපාර මේ වගේ වැඩ කරද්දි අපිත් එක්ක එකතු වුනු ඔබා මාමා මෙදා පාර නෑ. මේ කරපු දානයෙන් යම්කිසි කුසලයක් තියෙනවා නම් ඔබා මාමටත්, මේකට සම්බන්ධ වූ, සම්බන්ධ නොවූ පින් කැමති සියල්ලන්ටත් මේ පින් අනුමොදන් කරන්න.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
ප/ප/ලි - </div>
<div>
සයිබර් යාය වැහැව්වට බිසි තත්වයේ නම් අඩුවක් නෑ. ඊලගට එන්නෙ නත්තල් දන්සැල. ඊටත් කලින් හෙට අනිද්දා එන ලෝක විනාසෙට ලෑස්ති වෙන්නත් තියෙනවා. ඇත්තටම මාරයට ස්තුති කරන්න ඕන කලින්ම "ලෝක විනාස බඩු ලිස්ට් එක" ප්රසිද්ද කලාට. ඒකට මම කැමරාවකුත් ඇඩ් කරගත්තා.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
බෙර සද්දෙ අහගෙන සිටි සියලු දෙනාටම ස්තුතියි.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
............................................</div>
<div>
- මීට ඔබේ හිතවත් සයිබර් යාය ඇඩ්මින් මහතා</div>
Buddhi http://www.blogger.com/profile/09608842851552825572noreply@blogger.com40tag:blogger.com,1999:blog-4257527940407312534.post-21535543688449387982012-11-13T10:22:00.002+05:302012-11-13T10:22:47.344+05:30සයිබර් යාය මේ මොහොතේ සිට වසා දැමේ | අවසාන ලිපිය කියවන්න සියලු දෙනාට ආරාධනා.....!වැදගත් යමක් කියන්න යනකොට වැදගත් විදිහට භාෂාව හසුරුවන්න ඕනේ කියලා “සිංහල සාහිත්ය දින දේශණය“කට ආපු කව්දෝ කිව්වා මීට කාලෙකට කලින්. ඉතින් මේ කාරණය ඕගොල්ලන්ට කියන්න මම භාවිතා කරන භාෂා ශෛලිය මොකක් වුනොත් හොඳයිද කියලයි මම මේ වෙන තුරු කල්පනා කලේ. ඒත් මේ දක්වා නිවැරදි නිගමනයකට එන්න බැරි වුනා. ඒක නිසා කාලෙකට කලින් මාරයා අනුගමනය කල සිය සිතුවිලි නිදහසේ පිටපත් කිරීමේ ශෛලිය මම පලවෙනි වරට උපයෝගි කරගන්නවා.<br />
<br />
කොටින් කිව්වොත් කියන්න තියෙන්නෙ බොහොම කෙටි පණිවිඩයක්. ඒක තමා සයිබර් යාය වහලා දාන්න වෙනවා කියලා. කාලෙකට කලින් නම් මෙහෙම කිව්වම කස්ටිය බොහොමයක් කිව්වේ “හැබැයි අයියා සයිබර් යාය වැහැව්වොත් අපි ලෝකාන්තෙට ගිහිල්ලා පනින එකත් පනිනවාමයි“ කියලා. ඒ සයිබර් යාය පීක් එකේ තියෙන කාලේ. ලෝකේ කොච්චර කුරිරුද කියන්නෙ අද නම් එහෙම කියන්න කෙනෙක් හොයාගන්න එක ග්රෑම් 450 හේ පාන් ගෙඩියක් හොයාගන්නවා වගේ හෙන අමාරු දෙයක්. ඒක නිසා එදත් අදත් හැමදාම හිටිය සහෘදයෝ දාහක් හමාරක් ඇරුණම බොහෝ පිරිසකට ආමන්ත්රණය කරන්න මට සිද්ද වෙන්නෙ නෑ.<br />
<br />
මේ වෙලාවේ බ්ලොග් එකේ ආරම්භය ගැනත් වචනයක් කියලා ම සටහන අවසාන කරන්නයි මම බලාපොරොත්තු වෙන්නෙ.<br />
<br />
මම මුලින් ම “අන්තර්ජාලයෙන් මුදල් හොයන සරළ ක්රම තියෙනවා, ඒවා කරන්න බ්ලොග් හරහා පුලුවන්‘ ය කියලා ලැබුනු ඔත්තුවකට අන්තර්ජාලය පිවිසිලා ගූගල් වල ඉමේජ් විකල්පයෙන් ඒ ගැන හොයද්දියි සිංහල බ්ලොග් කරුවන්ගේ සංසදයේ ලෝගෝ එක දකින්න ලැබුනේ. ඒ ඔස්සේ ගියාම ඉන්ද්රනාමගේ බ්ලොග් එකට පිවිසුනා. එතනින් එස්බියූ එකට ගියා. එතකොටයි මම දැනගත්තෙ සිංහල බ්ලොග් කරුවෝ කියලා සත්තු ජාතියක් මේ අතට අහුවෙන්නැති ලෝකේ ඉන්නවා කියලා. ඒ එක සතෙක් වෙන කකාගේ චිත්තාකර්ශණීය ලිපියකින් කුලුගැන්වුනු සිතයි මාව බ්ලොගර් කෙනෙක් කරන්න මූලික වුනේ. එතන ඉදලා අද වෙන කොට අවුරුදු තුනකට ආසන්න කාලයක් ගත වෙලා.<br />
<br />
01. ලිපියක් ලියද්දි කියවන්නාට පණිවිඩක් දෙන්න පුලුවන් නම් දෙන්න.<br />
02. හැම ලිපියකින් ම පණිවිඩ දෙන්න ඕනේ නෑ.<br />
03. පණිවිඩක් නොදුන්නත් කමක් නෑ. කියවන කිසි කෙනෙක්ට වැරදි ආදර්ශයක් ලැබෙන විදිහේ දේවල් ලියන්න එපා.<br />
<br />
කියන මූලික කාරණා තුන හිතේ තියාගෙනයි මම නිතරම ලිපියක් ලියන්න බලාපොරොත්තු වුනේ. මම කාටුන් වලින් චූටිමහත්තයා හා ටිකිරි වගේම යූරො දෙකේ වීරයා හරහා ලියපු දේවල් සියල්ල ඔය රාමුව ඇතුලේ ඉදලා ලියන්නයි උත්සහ කලේ. ඒක සාර්ථක වුනා කියලා මම හිතනවා. මේ ටික කාලෙට මට සම්මාන දෙක තුනකුත් ලැබුනේ ඒක නිසා වෙන්නැති. [ඕනෑම දුක්මුසු අවස්ථාවක සිය චැනලය වනා ගනිමින් දුක් වීම ඕනෑම ජන මාධ්යයකට ඇති පරම අයිතිවාසිකමක් සේ මා සලකමි. :)] <br />
<br />
ඒ කොහොම උනත් දෙයක් ඇති වුනානම් ඒක පැවතිලා නැතිවෙලා යනවා කියන පරම සත්යයට අයිතිනැති මේ ලෝකේ කිසි දෙයක් නෑ. ඒකට මේ කෙහෙල්කොටුවත් අයිතියි.<br />
<br />
ඒ අනුව සයිබර් යාය වහලා දාන්නයි සුදානම. මේ දක්වා සයිබර් යාය සමඟ නොපෙනෙන ලෙස රැදී සිටි, කමෙන්ට් මගින් මිතුරන් සේ රැදී සිටි, කමෙන්ට් වලට ඔබ්බෙන් ඊ මේල් හරහා රැදී සිටි සහ එතනිනුත් ඔබ්බට ගිහිල්ලා සෑබෑ ලෝකයේ දී හඳුනන පිරිසක් හා මිතුරන් පිරිසක් ලෙස සමීප වූ සියලු දෙනාට මගේ ස්තුතිය පුද කරන්නත් කැමතියි. බ්ලොග් අවකාශය නිසා මා වැනි පුද්ගලයෙකුට මුදල් ගෙවා හෝ ලබා ගත නොහැකි සේවාවන් බොහෝමයක් එක ඊමේල් පණිවිඩයකින් එක දුරකතන ඇමතුමකින් සම්පූර්ණ කරගැනීමට ලැබීම ගැන මම තවමත් සිටින්නේ විශ්මයකින්.<br />
<br />
බ්ලොග් අවකාශයට පැමිණිලා ටික කාලයක් ගත වෙද්දි මට දැනුනා මේ අවකාශයෙත් විශේෂ වූ පුද්ගලයන් ඉන්නවා කියලා. ඒ වගේ අයගෙන් මම ලියන ලිපියකට ප්රතිචාරයක් වැටෙනකල් මම සෑහෙන කාලයක් බලාගෙන හිටියා. ඒ අතරින් කතන්දර මුලින්ම ආවා. ටෑබූ ලොක්කා එන්න අවුරුද්දක් විතර කාලයක් ගත වූනා. ඉන්ද්රනාත නේනුවර සර් එන්න ඊටත් වඩා කල් ගත වුනා. බ්ලොග්කාරියන්ගෙන් කිහිපදෙනෙකුත් හිටියා. එයින් එක්කෙනෙක් සයිබර් යායේ විශේෂ දවසක දී ගොඩවැදුනා. බ්ලොග් එක වහලා දාන්න යන මොහොතෙත් ලිපි කියවනවා කියන ඉඟි ලැබුනත්, තවමත් ප්රතිචාරයක් නොදක්වපු එක්කෙනෙක් ඉන්නවා. කරන්න දෙයක් නෑ. ඒවා එහෙම තමා.<br />
<br />
ලිපිය ටිකෙන් ටික දික් ගැස්සුනත් තවත් කියන්න දෙකක් තියෙනවා.<br />
<br />
කෙහෙල්කොටුව චූටි මහත්තයා කතා වල පල නොවුනු කතා වගයක් තවම ඩ්රෆ්ට් විදිහට තියෙනවා. සීසන් 3 එකට අලුත් තාලෙට ලියවුනු කතා වගේකුත් තියෙනවා. ඒ අතරින් මම වැඩිපුරම කැමති 1989 යේ අඳුරු යුගයේ එක්තරා දවසක අපේ ඇස්පනා පිට බිමට ඇඳගෙන වැටුනු ගුවන් යානයක කතාවට. ඒ අවස්ථාව ඇස් දෙකට දැක්ක පිරිස තුන් දෙනෙක් හෝ හතර දෙනෙක්. අනික චූටි මහත්තයා වගේ පුංචි කොලු ගැටයෙක්ගේ ඇස්පනා පිට අහස් යානයක් කඩා වැටුනම ඒ ගැන කොච්චර තොරතුරු දැන ගන්න පුලුවන් ද ඕගොල්ලන්ට. ඕගොල්ල දන්නවද පුංචි කාලේ මතකය නිවැරදිද කියලා බලන්න මම අපේ සහෝදර බ්ලොග් කාරයෙක් වෙන ප්ලේන් ඉෂාර මහත්තයගෙන් දවසක් මේ ගැන විමසුවා. එයා හරියටම වැටිච්ච දවසක් එක්කලා ඒ කතාව ඇත්ත කියලා සනාත කලා. වෙන මොකවත් ඕනේ නෑ, එයා මේ සිද්ධිය ගැන කොච්චර උනන්දු වුනාද කියනවා නම් ඒ ප්ලේන් එකට ගාපු තීන්න ටින් එකේ ගාණත් හොයලා කිව්වා. අන්න මිනිස්සු! වැඩේ කියන්නෙ මේ තීරණය නිසා ඕගොල්ලන්ට ඒ ලස්සන කතන්දරය දැන ගැනීමේ අවස්ථාව නැති වෙලා යනවා. මොනවා කරන්නද අච්චර ජනප්රිය ව තිබුනු ෂර්වුඩයේ රොබින් රූපවාහිනී කතා මාලාවත් අනුග්රාහකයෙක් නැතුව නවත්තලා දැම්මනං මේ කෙහෙල්කොටුව මොකද්ද?<br />
<br />
දැන්නම් කතාව හොඳටම දිග්ගැස්සුනා වැඩියි. කමක් නෑ. මේක අවසාන ලිපිය නිසා මම නිදහසේ ලියනවා.<br />
<br />
මම දැන් කියන්න යන්නෙ සයිබර් යාය වහලා දාන්න වුනු ප්රධානම හේතුව.<br />
<br />
ගොඩක් හේතු තිබුනත් ප්රධානම හේතුව වෙන්නෙ මේ සදහා වියදම් කරන්න තරම් කාලයක් හොයා ගන්න නොහැකි වීම. ලබන වසරේ අපේ ස්ටාර් කිඩ්ස් ඇකඩමියේ කරන්න යන වෙනස්කම් සාර්ථකව කරගන්න බ්ලොග් වෙනුවෙන් ගතකල කාලයෙන් සෑහෙන පංගුවක් වැය කරන්න වෙලා. අලුත් තැනක අලුත් අංග එකතු කරලා කරන්න යන වෙනස් කම් කොහොම වෙයිද කියලා නිතර දෙවේලේ අවධානයෙන් ඉන්න වෙන නිසා, නිදහස් මනසට තිබුනු ඉඩ ගොඩක් අඩුවෙයි. මම හැම තිස්සෙම උත්සහ කලේ වැඩිපුර ලිපි ලියනවටත් වඩා ලියන ලිපියට වැඩි සැලකිල්ලක් දීලා නැවත නැවත කියවන්න පුලුවන් ලිපියක් ඔබට ඉදිරිපත් කරන්න. එහෙම කරන්න සැලකිය යුතු කාලයක් මට නම් වැය වෙනවා.<br />
<br />
ඉතින් මේ මොහොතේ මම අලුත් බ්ලොග් කරුවන්ගෙන් ඉල්ලන්නෙ...... එක්කෝ මම මුකුත් ඉල්ලන්නේ නෑ. ඉල්ලලා ගෙවා ගන්න බැරි වුනොත් එහෙම තව එකක්. මෙච්චර කල් පිරිසිදුවට තිබ්බ මගේ අත්දෙක!<br />
<br />
ඒත් මම වෙනුවෙන් නැතත්, අන්තිම මොහොතේ අපෙන් උදව් ඕන පිරිසක් ගැන මම සඳහන් කරලම නවතින්නම්.<br />
<br />
ස්ටාර් කිඩ්ස් ඇකඩමියේ වර්ෂ අවසාන සුහද හමුව ගිය වතාවේ සංවිධානය කලේ හොලිඩේ රිසෝට් එකක. එදා ළමයි හොදහැටි විනෝද වුනා. මෙදා පාර අපි ඒක පවත්වන්නෙ අඳ ගොලු බිහිරි නිවාසෙක. මේ දෙසැම්බර් 1 වැනිදා. මුලින් ඒක දෙසැම්බර් 15 පවත්වන්න හිටියත් ඒ ගොල්ලන්ගේ පහසුව පිනිස දිනය ලං කලා. එදාට අපි ඒගොල්ලන්ට අඩුපාඩු දේවල් ගැන හොයලා බලලා සම්පුර්ණ කරන්නත් බලාපොරොත්තු වෙනවා. ඒ ගොල්ල කිව්ව හැටියට එයාලට අඩුපාඩු විදිහට දැනට තියෙන්නෙ,<br />
<br />
<div style="text-align: left;">
01. ළමයින් සඳහා නිල ඇඳුමක්. (ළමුන් 90 ක් පමණ සඳහා)</div>
<div style="text-align: left;">
02. පුස්තකාලයට පොත් (ලැයිස්තුවට අනුව 50/60 පමණ.)</div>
<div style="text-align: left;">
03. රී චාජබල් විදුලි පන්දම් 6</div>
<div style="text-align: left;">
04. බ්ලෙන්ඩර් 1</div>
<div style="text-align: left;">
05. විදුලි ස්ත්රික්ක 3</div>
<div style="text-align: left;">
06. වානේ කබඩ් 3</div>
<div style="text-align: left;">
07. වැසිකිලි පද්දතියේ නඩත්තු කටයුතු.</div>
<div style="text-align: left;">
08. තාප්පයේ නඩත්තු කටයුතු.</div>
<div style="text-align: left;">
</div>
<div style="text-align: left;">
මේ වෙද්දි අපේ වාර්ෂික අරමුදලයි, මගේ හිතවත් බ්ලොග් කාර කාරියොයි එක්කහු වෙලා මෙයින් කොටසක් සම්පුර්ණ කරලා ඉවරයි. දැනට ඉතුරු වෙලා තියෙන්නෙ, තාප්පයේ නඩත්තු කටයුතු, වානේ කබඩ් දෙකක් සහ නිළ ඇඳුම් පමණයි. වැසිකිලි පද්ධතියේ නඩත්තු කටයුතු මේ වෙද්දි පුද්ගලික බැංකුවක් බාර අරගෙන තියෙනවා.</div>
<div style="text-align: left;">
</div>
<div style="text-align: left;">
උදව් කරන්න පුලුවන් අය ඉන්නවා නම් cyberlipi@gmail.com එකට ලිපියක් එවලා වැඩි විස්තර ලබා ගන්න.</div>
<div style="text-align: left;">
</div>
<div style="text-align: left;">
දැනට කියන්න මතක් වෙන්නෙ එච්චරයි. තව කියන්න දෙයක් තිබුනොත් කමෙන්ට් තීරුවේ ලියලා දාන්නම්.</div>
<div style="text-align: left;">
</div>
<div style="text-align: left;">
මෙතෙක් කල් ඔබ සයිබර් යාය කියවූ රසිකයෙක් නම් ඔබට මේ බ්ලොග් අඩවිය ගැන හිතුනු දෙයක් කෙටියෙන් හෝ කියලා යන්න කියලා මම අද ඉල්ලා සිටිනවා. </div>
<div style="text-align: left;">
</div>
<div style="text-align: left;">
ඔබ සැමගේ සියලු යහපත් පැතුම් ඉටු වේවා!</div>
<div style="text-align: left;">
</div>
<div style="text-align: left;">
....................................</div>
<div style="text-align: left;">
මීට කෙහෙල්කොටුවේ චූටි මහත්තයා, ටිකිරි, යුරෝ දෙකේ වීරයා සහ විදෙස් සිත්තරා.</div>
Buddhi http://www.blogger.com/profile/09608842851552825572noreply@blogger.com105tag:blogger.com,1999:blog-4257527940407312534.post-44036789642770305722012-10-18T06:00:00.000+05:302012-10-18T06:00:00.162+05:30අද කාටුන් - 22 - කතන්දරගේ 1000 සහ ඇනෝලා !දින කිහිපයකට පසුව ඔන්න නැවතත් කාටුන් එකක් පල කරන්න හිතුවා.<br />
<br />
අද පලවෙන කාටුන් එක විදෙස් සිත්තරා ඇන්දේ කෙහෙල්කොටුවෙ ඉදලා නෙමේ. විදෙස් සිත්තරා මේ දවස් වල පැන්සල ඇල්ලීමේ නිවැරදි ක්රමය ගැන හදාරන්න විශේෂ පුහුණුවකට ගිහිල්ලා තියෙන්නෙ. මේ එහෙදි ඇඳලා, කෙහෙල්කොටුවට එවන ලද කාටුන් එකක්.<br />
<br />
අද කාටුන් එකේ ඉන්න "<a href="http://kathandara.blogspot.com/">පොර</a>"ව අපි කව්රුත් දැන් හොඳට දන්නවා. ඒක නිසා වැඩි විස්තර කියන්න දෙයක් ඉතුරු වෙලා නෑ.<br />
<br />
මෙන්න කාටුන් එක.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2sjk1Uca2vgZnZEKKfjnSqqFUq6lQxj4fIru6-EjaipgFfhkJMn6tZCRO6ozD5RDpaDDC0zPG53m3itJb4ELxyUMt9EdnBTk9hNfhHX783WGgg2bKtBa5ehZcGKb8dyBtvc3jdtDhKN4j/s1600/kk_Folowers_cyberyaya.png" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2sjk1Uca2vgZnZEKKfjnSqqFUq6lQxj4fIru6-EjaipgFfhkJMn6tZCRO6ozD5RDpaDDC0zPG53m3itJb4ELxyUMt9EdnBTk9hNfhHX783WGgg2bKtBa5ehZcGKb8dyBtvc3jdtDhKN4j/s1600/kk_Folowers_cyberyaya.png" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">නිමිත්ත - <a href="http://kathandara.blogspot.com/">kathandara.blogspot.com</a></td></tr>
</tbody></table>
<span style="text-align: center;">ඔන්න ඔහොමලු උනේ. </span><span style="text-align: center;">නැවත හමුවෙමු.</span><br />
<br />
............................<br />
- මීට විදෙස් සිත්තරාගේ සිතුවම සමඟින් යුරෝ දෙකේ වීරයා.Buddhi http://www.blogger.com/profile/09608842851552825572noreply@blogger.com80tag:blogger.com,1999:blog-4257527940407312534.post-29226339498116078662012-10-05T06:00:00.000+05:302012-10-05T06:00:01.327+05:30බුදු පියාණන් වහන්සේගේ සිනහවට ලක් වූ ඊරියට අවසානයේ සිදු වූයේ කුමක්ද? | දන්න කතාවක නොදන්න ඉතිරිය.....!<div style="text-align: justify;">
එක දවසක් බුදු පියාණන් වහන්සේ රජගහ නුවර පිඬුසිඟා වඩින විට මඩෙහි සිටින ඊරියක් දැක සිනා පහල කලා. බුදු රජාණන් වහන්සේලා විශේෂ කරුණකට හැර සිනා පහල කරන්නෙ නෑ. ඒ නිසා ආනන්ද හාමුදුරුවෝ අසා සිටිනවා සිනා පහල කිරීමට හේතුව. එතකොට උන්වහන්සේ කියා සිටිනවා මේ ඊරියක්ව සිටින්නෙ කාලයකට පෙර බ්රහ්ම ලෝකයේ සිටි ආයුශ ගෙවී ගිය බ්රහ්මයෙක් බව.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ඔය කතාව අපි ඕන තරම් අහලා ඇති බණ ගෙවල් වල දී, ධර්ම සාකච්ඡා වල දී.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
මේ ලෝකයේ සත්වයින් නිර්වාණය දක්වා යන නොනිමි ගමනේදී දෙවියෙක්, බ්රහ්මයෙක් වෙලා හිටියත් ඊලග මොහොතෙ දී තමන්ට විය හැකි අතිශය සාධාරණ වූත් සාමාන්ය වූත් සංසිද්ධියක් විස්තර කරද්දි ඒකට උදාහරණයක් විදිහටයි ඔය කතාව බොහෝ වෙලාවට දේශකයන් හෝ දේශකයාණන් වහන්සේලා ගෙනහැර පාන්නෙ. නමුත් බොහෝ විට වෙන්නෙ "බ්රහ්මයෙක්ව සිට ඊරියක් වුනා" කියන කාරණාව ප්රකට කරලා කතාව අවසාන කරන එක.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
අද මම කියන්නේ ඒ ඊරියට අන්තිමට මොකද වුනේ කියලා. ඒ කතාව හරිම දිග එකක්. මේ තියෙන්නෙ ඒ කතාව කෙටියෙන්.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
මම මුලින් කියපු විදිහට ආනන්ද හාමුදුරුවෝ විචාරා සිටිනවා බුදු පියාණන් වහන්සේගෙන් සිනා පහල කිරීමට හේතුව. එතකොට බුදු පියාණන් වහන්සේ, "ආනන්දය, අර ඊරිය දක්නෙහිද? ඕ තොමෝ කකුසද බුදුන් වහන්සේ සමයෙහි එක් ආසන ශාලාවක් සමීපයෙහි කිකිළියක්ව විසුවාය. එකල්හී ඕ විදර්ශනා කර්මස්ථානය සඡ්ඡායනා කරන්නා වූ එක් යෝගාවචර භික්ෂුවකගේ ඒ ධර්ම සඡ්ඡායනාව අසා සිත පහදා ඉන් චුතව රාජ කුලයෙහි ඉපිද උබ්බරී නම් කුමාරිකාවක් වූවාය. ඕතොමො දිනක් වැසිකිලි වලක පණු සමූහයක් දැක පුලවක සඤ්ඤාව වඩා ප්රථම ධ්යානය උපදවා එයින් චුතව බ්රහ්මලෝකයේ උපන්න්නාය. එයින් චුතව භවයෙන් භවයට යන්නෙ ඌරු ජාතියේ උපන්නාය" යනුවෙන් විස්තර සහිතව වදාරා සිටිනවා.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ඒ විස්තර කිරීම අහලා ආනන්ද හාමුදුරුවෝ ඇතුලු එදා පිඬුසිඟා වැඩි බොහෝ භික්ෂුන් පිරිසක් සංවේගයට පැමිණෙනවා. බුදු පියාණන් වහන්සේත් ඒ කාරණාව ම නිමිත්ත කරගෙන එතැනම සිටිමින් ධර්මදේශනාවක් පවත්වනවා. ඒ ධර්ම දේශනාවෙන් එතන සිටි බොහෝ දෙනෙක් සෝවාන් ආදී මාර්ග ඵල වලට පැමිණෙනවා. අර ඊරියත් මේ ධර්ම දේශණයට සවන් දෙනවා.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ඒ සිදුවීම එහෙම අවසාන උනත් ඊරියක්ව සිට නැවත ධර්මය ශ්රවණය කරපු හින්දා ඊරිය රජ පවුලක උපත ලබනවා. ඊටත් පස්සෙ බරණැස් නුවර උපත ලබනවා. ඊටත් පස්සෙ සුප්පාරක පටුනේ අශ්ව වෙළෙන්දෙක්ගෙ ගෙදරක උපදිනවා. ඊටත් පස්සෙ කාවරිපටුනේ වෙළදාමෙන් ජීවත්වෙන දෙමව්පියන්ට දාව උපදිනවා. ඊටත් පස්සේ ලංකාවේ අනුරාධපුරයේ පෝසත් දෙමපියන්ට දරුවෙක් වෙනවා. ඊටත් පස්සෙ අනුරාධපුරයට දකුණින් තිබුනු හෝකන්ත කියලා ගමක සුමනා කියලා ගැණු ළමයෙක් වෙලා ඉපදෙනවා. කාලයාගේ අවෑමෙන් මිනිස්සු ඒ ගම අතඇරලා යද්දි මේ සුමනා ඇතුලු පවුලත් දීඝවාපියේ මහාමුනි කියන ගමට පදිංචියට යනවා.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
මේ වෙද්දි බුදුපියාණන් වහන්සේගේ පිරිණිවන් පෑම සිදුවෙලා, මිහිඳු හිමියන් ලංකාවට වැඩම කරලත් කාලයක් ගත වෙලා. මේ වෙන කොට ලංකා රාජ්ය පාලනය කරන්නෙ දුටුගැමුණු රජතුමා. දුටුගැමුණු රජතුමාට හිටියා ලකුන්ටක අතිම්බර කියලා ඇමති කෙනෙක්. ඒ ඇමති රාජකාරී වැඩකට එනවා මහාමුණි ගමට. ගමට පැමිණි වෙලාවේ ඇමති මේ සුමනාව දැකලා ඇය ගැන පැහැදිලා ඇයව එක්කගෙන ගිහින් විවාහ කරගන්නවා.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
දවසක් කෝටිපබ්බත මහා විහාරයේ මහා අනුල කියන රහතන්වහන්සේ පිඬුසිගා වඩිමින් යද්දි මේ සුමනා දැකලා අනිත් තෙරුන් වහන්සේලා අමතලා "සූකර පොතිකාව ලකුන්ටක අතිම්බර මහ ඇමතිගේ භාර්යාව බවට පත්වුනා" කියලා ප්රකාශ කර සිටිනවා. ඇමති බිරිඳක් වෙලත් තමන්ට "සුකර පෝතිකාව" කියලා ආමන්ත්රණය කරපු එක ගැන ඇය කල්පනා කරද්දි පෙර ජාති සිහිකරන්න පුලුවන් ජාතිස්මරණ ඥාණයෙන් සසර ගමන දැකලා ඒ ගැන කලකිරිලා ඇමතිගෙන් අවසර අරගෙන පැවදි වෙලා තිස්සමහාරාමයේ දී සතිපට්ඨාන සූත්රය අහලා සෝවාන් වෙනවා.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
තවත් කාලයක් ගත වෙනවා. ඒ වෙද්දි දුටුගැමුණු රජතුමා එළාර රජතුමා සමඟ යුද්ධ කරලා ජයග්රහනය කරලා නැවත අනුරාධපුරයට ආපු කාලේ. ඒකාලේ දී මේ සෝවාන් වුනු තෙරණිය නැවත දෙමව්පියන්ගේ ගම වෙන මුලින් කියපු හෝකන්ත ගමට වැඩම කරලා, ඒ ගමේ කල්ලක මහා විහාරයේ දී ආසිවිසෝපම සුත්ර ධර්මය අහලා රහත් භාවයට පත්වෙනවා.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
තවත් කාලයක් ගත වුනාම මේ තෙරණිය පිරිණිවන් පෑමට තීරණය කරලා මේ මුලින් පවසපු තමන්ගේ අතීත චරිතය විස්තර වශයෙන් දක්වලා අවවාද කරලා පිරිණිවන් පානවා.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
මෙයින් කියවෙන්නෙ භවයට ලොභ වෙන අපි නොයෙක් ජාතින්ට පැමිණෙමින් සසරෙහි ගමන් කරන හැටි. මේ කතාවෙන් අපට ගන්න තියෙන්නෙ භවය කෙරෙහි ඇති ලෝභය, මාර්ග ඥාණය වඩලා සහමුලින් නැති කරන්න ඕන කියන පණිවිඩය.<br />
<br />
ලෝභය විසින් සත්වයන්ගේ භවය දිර්ඝ කරන ආකාරය ගැන සොයා බලත්වා! අපද දැනුවත් කරත්වා!!<br />
<br />
ඔබ මේ ලිපිය කියවා ලබාගන්නා වූ යම්කිසි ශක්තියක් වේද, එය ඔබගේ නිර්වාණය
දක්වාම නොනැසී පවතීවා. ඔබට පහසුම ප්රතිපදාවෙන් ගෞතම බුද්ධ ශාසනයේ දීම නිවන
ම වේවා!!! </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
.......................................</div>
<div style="text-align: justify;">
- බුද්ධි.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ප/ලි-</div>
<div style="text-align: justify;">
මම ධර්ම දේශකයෙක් නෙමෙයි. සප්ත මහා සාගරය වගේ ධර්මස්කන්ධය හමුවේ එහි පාවෙන කිරල ඇබයක් තරම් වත් නැති මම කවදාවත් ධර්මදේශකයෙක් වෙන්න හිතන්නෙවත් නෑ. නමුත් මේ වගේ ලිපි ලියන්න කාලයක ඉදලා බලාපොරොත්තුවක් තිබුනා. ඒ කාටවත් උපදේස සපයන්න නෙමේ. සාකච්ඡාවක් ගොඩනඟලා නොදන්න දේ දැනගන්න.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
හැබැයි ඒ බලාපොරොත්තුව තිබුනේ මුඩුබිමකට වැටුනු බීජයක් වගේ. ඒ බීජය වියලී යන්න කලින් දළු දාලා ලියලලා එන්න පොහොර වුනේ හසිතගේ <a href="http://aagiyakatha.blogspot.com/">ආගිය කතා</a>. ජලය වුනේ <a href="http://ozikatha.blogspot.com/search/label/%E0%B6%B6%E0%B7%94%E0%B6%AF%E0%B7%94%E0%B6%AF%E0%B7%84%E0%B6%B8%E0%B7%92%E0%B6%B1%E0%B7%8A%20%E0%B6%B6%E0%B7%92%E0%B6%B3%E0%B6%9A%E0%B7%8A">කස්සගේ ඔසී කතාවේ බුදු දහමින් බිඳක්</a>. හිරු කිරණ වුනේ තනුජ ජයසුන්දරගේ <a href="http://www.budurashmiya.net/">බුද්ධ රශ්මි</a>.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
මේ තියෙන්නෙ මම ලියපු</div>
<div style="text-align: justify;">
පලමු ලිපිය - <a href="http://www.cyberyaya.blogspot.com/search/label/Cartoons">බුදු රජාණන් වහන්සේ.</a></div>
<div style="text-align: justify;">
දෙවෙනි ලිපිය - <a href="http://www.cyberyaya.blogspot.com/2012/09/blog-post_29.html">බෞද්ධයෝ වූ අප වාසනාවන්ත ද, අවාසනාවන්තද?</a></div>
Buddhi http://www.blogger.com/profile/09608842851552825572noreply@blogger.com87