කාලකණ්නි සතුට! - දුමියාගේ ලංකාගමනය ගැන නොවේ...

ගිය සතියේ සිදුවෙච්ච විශේෂ සිද්ධිවලින් එකක් අපේ කට කහන දුමීගෙ ලංකාගමනය. මිනිහා ලංකාවට පය තියලා සුලු වේලාවකින් එක බ්‍රෙකින් නිවුස් එකක් විදිහට ඕනමැන්ටල් මාධ්‍යෙව්දියා රටට හෙලි කලා. ඊට පැය දෙකක් විතර ගියාම මගේ ෆෝන් එක රිං උනා.

“හලෝ"

“මේ අහවලාද?"

“කව්ද මේ......."

“මම ඕනයා......"

“ඹ්නයා......බොරු! කොහොමද නම්බරේ හොයා ගත්තෙ"

“දන්නවනේ....

“මට සුවර් නැ.... ඕනයට ඔච්චර වැදගත් විදිහට කතා කරන්ඩ පුලුවන් ද.... ඇත්තටම කව්ද උඔ.."

“යකෝ මම ඕනයා කැxයෝ......"

“ආ.... දැං හරි, දැං හරි...."

“ඒකනේ......උඔ මං දාපු පෝස්ට් එක කියෙව්වද?"

“පලාගන්නවද, පෝස්ට් එක කියෙව්වා...."

“ඒක නෙමේ අලුත් එක...."

“අලුත් එකක් දැම්මද......"

“චහ්.... ඕකනෙ කියන්නෙ...ඉස්සෙල්ලා ඒක කියෝපංකො......."

“මොකද්ද සිද්දිය......"

“දුමියා ලංකාවට ඇවිල්ලලු..... අන්න අභියා මගදිම පොරව අල්ලං"

“අප්පට එහෙමද........හරි මං කියෝලා කොල් කරන්නම්...."

ඔන්න මම ඕනයා දාපු පෝස්ට් එක කියෝලා ඉදිරි වැඩකටයුතු කරගන්න මිනිහට ආය කෝල් කලා. මිනිහා ආන්සර් කලේ නෑ. ටිකකින් මිනිහා ගත්තා.

“හෙලො.......ඕනේ......"

“මේ මචං මගේ එකේ ක්‍රෙඩිට් තියෙන්නෙ තව ටිකයි වගේ....."

“ආ........... මම අරක කියෙව්වා.... දුමියට සුපිරි ගේමක් දෙමු සදුදට. මම පෝස්ට් එකක්ම දාන්නං...."

“අන්න මරු..... මචං පෝස්ට් එකක් නැතත් ටවුම පුරා දුවන විදිහට අර විදෙස් සිත්තරාට කියලා මොකක් හරි ඇදලා ෆේස්බුක් එකේ හරි ඇරලා දාමුද......"

“එහෙනං එහෙම කරමු....දුමියට කොර වෙන්ඩ මං දෙන්නං. එහෙනං හරි.... පස්සෙ කතා කරමු." (මේ කතාව අතරමගදී ඕනයාගේ ෆෝන් එකේ ක්‍රෙඩිට් ඉවර උනා. පස්සෙ මම ආය කතා කරා. ක්‍රෙඩිට් ඉවර වෙලා මම ආයෙත් කතා කරපු එකට පොරට ලැජ්ජා හිතිලා, පොරට නම්බර් දෙකක් තියෙනවා ය, අනිකෙ ඕන තරං ක්‍රෙඩිට් තියෙනවා ය වගේ හෙන වැල් වටාරං වගයක් කිව්වා ඒක වහගන්න. ඒ ටික මම කපලයි ඔය දාලා තියෙන්නෙ.)

මං හිතාගෙන හිටියෙ දුමියගේ වැඩේ ඉරිදා කරන්න. අපිට ඉරිදා ෆුට්බෝල් ටූනමන්ට් එකක් බලන්න යන්න තිබුනා. අපේ අක්කෙක්ගෙ පුතාගේ. පොරලා දිනුවොත් සමස්ත ලංකා ගියැකි. ඉරිදා ප්ලෑන් එක මෙහෙමයි තිබුනෙ.

1. උදේම 5ට නැගිටලා සීනි සම්බෝල, තේවතුර, බත්, මාලුපිනි සෑදීම හා ගෙනයාමට සුදුසු භාජන වලට දැමීම.
2. තරගෙ බලන්ඩ යෑම.
3. තරග ඉවර උනාට පස්සෙ කොල්ලවත් අරං කට්ටිය කොහෙ හෝ ගිහිල්ලා හවස් අතේ ගෙදර ඒම.
4. දුමියට මඩ පිනිස පෝස්ට් එකක් ලියා විදෙස් සිත්තරාට කියා සිත්තරයක් ඇද ගැනීම.

ඕකෙන් මට කරන්න තිබුනේ අංක 2යි 4යි විතරයි.

ප්ලෑන් කරපු විදිහට අපි මැච් එක බලන්න ගියා. සවස එන්න කොල්ලව අපේ වාහනේට ගන්න යද්දි මෙන්න සර්ල ටික මූවත් ඉස්කොලෙ බස් එකෙ නංගගෙන ආයෙත් ඉස්කෝලෙ ගිහිල්ලා. දැං අපි ආය ගෙවල් ගාවටම ගිහිල්ලා කොල්ලව අරං ආපසු එන්න ඕන.

කරන්න දෙයක් නැ අපි අරුං පස්සෙ පැන්නුවා.

ඔතනින් තමා සිද්ධිය පටන් ගත්තෙ. ඒ වෙද්දි ස්පීඩ් එක තිබුනේ සීය පන්නලා. ගමනෙං බාගයක් විතර යද්දි ඔන්න ට්‍රැෆික්ලා වගයක් හැංගිලා ඉදලා පාරට පැන්නා. ඒ ගොල්ලංගෙ වම් අතේ නිල්පාටයි සුදුපාටයි පටියක් තිබුනා.

“කොහෙද යන්නෙ......“

“මේ අපේ එක්කෙනෙක් මග ඇරුනා ගන්න යනවා.......“

“ඔහොම ගියොත් මරු! ඕගොල්ල ලොකු වරදක් කලා. අතන කහ ඉර උඩදී වාහනයක් ඕවටේක් කලානේද?...“

“අනේ සොරි...“

‘මෙහෙමයි අපි පොලිසි වලට දඩ කොල ලියන්නැ! කෙලින්ම උසාවි“

“අපිට ටිකක් හදිස්සියි....මම වැරැද්ද පිලිගන්නවා... බැරිද අපි ගැන පොඩ්ඩක් හිතන්න“

“එහෙම කොහොමද......අපිට පොලිසි වලට දාන්න බෑ. අපි අහවල්ලු. අපි ලියන්නෙ කෙලින්ම උසාවියට“

“මම වැරැද්ද පිළිගත්තානෙ...උසාවි වලට එන එක කේස්.... චාන්ස් එකක් දෙන්න“

“හරි උසාවියේ මුල්ම නඩුවට දාන්නං“ (මුල්ම නඩුව අහන්නෙ කොහොමද කියලා කතන්දර කලින් ලියලා තිබුනු හින්දා ඒකට කැමති උනේ නෑ.)

“අනේ ඒක කරදරයි......“

“හරි ඕගොල්ලන්ට ප්‍රශ්ණ ගොඩයිනේ.....මම රුපියල් දෙදාහක දඩයක් දාලා දෙන්නං අහවල් පොලිසියට....“

“පන්සීයක් දාන්න අහවල් පොලිසියට.....“

“උඔට පිස්සුද බං......“

“පොලිසියට යන්නැතුව මොනා හරි කරමු“

“දැං ගෙවන්ඩ පුලුවන්ද?“

“හරි........ දැං ගෙවන්නං කීයද්ද......“

“උසාවි යන එක අමාරුයි නේ...... හරි..... එහෙනං දෙන්ඩකො“

“දාහක් ඇති......“

“පිස්සුද බං දෙදාහ දියං.....“

දාහක් ඇති මචං කියන්නත් අක්කා රුපියල් 1500/-ත් එලියට ඇදලා. පොර ඒක ගත්තා.

කේස් එක ඉවරයි. අපි දිනුම්.

“අපරාදේ අක්කා කෑවනේ.....1000/- දීලා එන්ඩ තිබ්බා. උන් 2000/- යි කියන්නෙ දාහා තමා.“

මග දිගට එනකං අපි කතාඋනේ ඕක. පොර චන්ඩියා වගේ ලියන්න ගිහිං අපිට අහුවෙච්ච හැටි. අපි කට ගහලා කොහොම හරි නඩුව දින්නා. උන් හොරා කන්ඩ පුරුදු වෙලා. රටට මොනවා වෙයිද මෙහෙම ගියොත්. හැබැයි එහෙම නොවුනනං අපිත් උසාවි ගානෙ යන්ඩ එපැයි. අහවල් පොලිසියට දඩේ දුන්නං එහෙ යන්ඩ ඕන තකහනිය.

මේ වැඩෙත් මරු. වැරැද්ද කරපු ගමන් සල්ලි දුන්නා. ගේම ඉවරයි. අපි දිනුම්! හරි සතුටුයි.

හැබැයි මේ සතුට දුමියට මඩ ගහලා ගන්න සතුට වගේ එකක් නෙමේ. හරිම වෙනස්. ඒ සිද්දිය මුල ඉදලා කල්පනා කරද්දි දැනෙන සතුට හරිම වෙනස්.

ඒක මහා කාලකණ්නි සතුටක්.

.......................

ප/ලි-

ඔය කාලකණ්නි සතුට කොච්චර බර ද කියනවනං, විදෙස් චිත්‍ර ශිල්පියට මට කතා කරන්න බැරි උනා. ඒකෙන් දුමියා බේරුනා. ඹ්නයා අද කතා කරොත් මම ෆෝන් එක උස්සන්නැතුව ඉන්නයි කල්පනාව.

.....................

ප/ප/ලි-
ඔහොම ඉදිදි නිකමට මම බ්ලොග් එක පැත්තෙ ගියා. දුමියා ඇවිල්ලා අර මං තනයක් අතගාපු පෝස්ට් එක කියෝලා කමෙන්ට් කරලා ගිහිල්ලා. කමෙන්ට් එක කියෙව්වම නං මට පොඩි සැහැල්ලුවක් ආවා.

ඊටත් වඩා අපේ කවිකාරි දිල්මෝනා කාලෙකින් සයිබර් යායට ඇවිල්ලා මග ඇරුනු පෝස්ට් දෙක තුනක් කියෝලා කමෙන්ට් කරලා තිබ්බා. ඒක කියෙව්වම තව ටිකක් සැහැල්ලුවක් දැනුනා.

ඒ කමෙන්ටුවේ තිබුනෙ මෙහෙමයි.

ලේ පිරිපහදු කම්හල.... සයිබර් යාය !! හික් හික්