යූරො දෙකේ වීරයා වැස්සකට කොටු වෙයි !

“පව් නේද අර බබා.......”

“පොරගෙ සෙරෙප්පු කුට්ටමට හරි වගේ නේද......?”

“පව් අනේ.............”

“හ්ම්..........”

“ඔයාටනං ගානක් නෑ! තමන්ගෙ දෙයක් නැතිවෙච්ච කෙනෙක්ම තමා එකේ අමාරුව දන්නෙ...... ඔයාගෙ සෙරෙප්පු එහෙම නැති වෙලා නෑ නේද......?”

“අපෝ නෑ. මං පන්සල් ගියාම කෙලින්ම ඇතුලට සෙරෙප්පු කුට්ටම අරං ගිහිං අරලියා ගහේ දෙබලෙ හංගලයි යන්නෙ......... එතකොට නැතිවෙන්නැ.... ඇයි ඔයාගෙ සෙරෙප්පු නැතිවෙලා තියෙනවද, ඔච්චර අර පොඩි එකා ගැන මෙව්වා වෙන්නෙ.......”

“ඔව්..............”

පහුගිය දවසක අපි රැල්ල පාගන්න ගියා.

ටිකක් වෙලා ගල් පොත්තක් උඩ ඉඳගෙන කතා කරකර ඉද්දි ඊට ටිකකට එහායින් දෙමව්පියෝ එක්ක ඇවිල්ලා හිටපු පොඩි එකෙක් අම්මලාගෙන් මොනාදෝ ඉල්ල ඉල්ල ඒ පැත්තම දෙක කරනවා. බලද්දි පොඩි එකාගෙ සෙරෙප්පු කුට්ටම තිබ්බ තැන නෑ. එක්කෝ රැල්ලට ගිහිල්ලා. නැත්තං උස්සලා.

ඒ දිහා බලං හිටපු අපියි ඔහොම කතා උනේ.

“එහෙනං කියන්ඩකො.......මට අහගෙන ඉන්ඩත් එක්කලා.....” එහෙම කිව්වට මම හිතුවේ නෑ එයා කතාව පටන් ගනී කියලා. මෙන්න මෙයා එයාගේ ලස්සන මිරිවැඩි සඟල නැති වුනු කතාව කියන්න ගත්තා. ඒත් ආදරේ‍ට කොහෙද බාධා නැත්තෙ. කතාව පටන් ගද්දිම අහස එකපාරට කලු කරගෙන ආවා. අපි ඉක්මනින්ම අයිස්කිරිං වෑන් එක ගාව ගහලා තියෙන යාලත්ත ගාවට ගිහිං කවර් උනා. කෝකටත් කියලා අපි ලොකු කුඩේකුත් අරගෙන ආවේ. මොකද මේ දවස් වල නිතර දෙවෙලේ වැස්සත්නෙ.

වැඩේ කියන්නෙ මේ අව් අස්සෙ මට හරියට අයිස්කිරිං උම්මා එකකවත්, සමනල් හාදුවක්වත් දී ගන්ඩ බැරුව ගියා. අරුන්දැ අපිට එච්චර සහසුද්දෙන් පංති තියලා කියලා දීලත්. චුයිංගම් එකක් නං හක්කෙ තිබ්බා. ඒත් ඒකෙන් ප්‍රයෝජනයක් ගන්න හැටිත් මට වේලාසනින් අහගන්ට බැරි වෙලානෙ තිබුනෙ. ඒයැයිට නං ඒවයෙ වගේ වගක් නෑ. මං ඇන්නා හොඳවයින් ටොක්කක්. හිතෙන්!

"එක අලුත් අවුරුද්දක‍්, එතකොට අපි පොඩියි, උඩවල‍වේ මාමලයි දිහා යන්ඩ ලැස්ති උනා. අපේ තාත්තයි, මමයි, අම්මයි, අක්කයි. තාත්තා හැම අවුරුද්දකම අපිට අලුත් ඇඳුං ගේනවා කොහෙ හරි යද්දි ඇඳගෙන යන්ඩ.....”

“ඉතිං......අපෙත් එහෙම තමයි. ඒ උනාට මතක් වෙද්දත් ඇඟ හිරිවැටිලා යනවා. කමන්නැ.... කියන්ඩකො, කියන්ඩකො.....”

“ඒ මොකො.....?”

“ඇයි මං ඔයාට කිව්වෙ නැද්ද? එක පාරක් අවුරුද්දට හඹරාදූවෙ නැන්දලාගෙ ගෙදර යන්ඩ අලුත් ඇඳුං අඳින කොටනෙ මගේ මීයා සිප් එකට අහු උනේ........”

“චීයා..............අනේ.... වටේ පිටේ මිනිස්සුන්ටත් ඇහෙයි..... මොනා කියනවද මම දන්නැ.....”

“අනේ උන්ට නං මොකද....? මටනෙ මෙව්වා උනේ..... හරි හරි කතාව කියන්ඩකො......”

ඔ‍හොම කිව්වට මොකද වැස්ස ටික ටික තද කලා. අපි හිටිය අයිස්කිරිං යාලත්ත ගාවත් දැං සෙනග. හුලං පාරක් කරකොලා ගහනවා කියන්නෙ......! හරියට කල්ප විනාසේ පටන්ගද්දි එනවයි කියන මුරුගසං වරුසාව එන්ඩ වගේ. මට නං හෙනට බය හිතුනා.

ඒ උනාට අපේ මැරියන් නොනා, එයාටනං ඒකෙ වගේ වගක් නෑ. එයා පටන් ගත්තු කතාව දිගටම කන්ටිනිව් කරගෙන යනවා. අන්න ගෑල්ලමයි, මොන බාදකේ ආවත් ගනං ගන්නෙ නෑ.

කොහොමහරි වෙරළෙ තිබ්බ පොල් ගස්වල වේලිච්ච අතු ඈතට පාවෙලා ගියා. ඒවා තාර පාර පැත්තට ගිහිං වැටෙන්ඩ ඇති. පොල් ගස් ටිකනං අපරාදේ! ඒවා ඇඔරි ඇඔරි හුළඟත් එක්ක පොර බැදුවට මොකද තව ටිහිකිං ගැලවිලා යනවයි කියලා මම දැන ගත්තා. එච්චරට තද හුළඟ. තාමත් හරිහමන් තැනකට රිංග ගන්ඩ බැරි උන අයගෙ කුඩ අනිත් පැත්ත ගැහුනා. සරම් ඇඳගෙන ඇවිල්ලා හිටපු මුදලාලි මාමලාටයි, සායවල් ඇඳගෙන ඇවිල්ලා හිටපු නැන්දලාටයි තමා මාර වැඩේ උනේ.

ඔන්න ඊලග මොහොතෙදි වැස්ස පටන් ගත්තා. මුලදි කැකුලු හාල් ඇට සයිස් වැහි බිංදු, ටිකකින් නාඩු සයිස් වුනා. තව ටිකකින් ඒවා දොඔ ගෙඩි සයිස් වෙලා, අන්තිමේ පොල්ගෙඩි සයිස් හෙන වැහි බිංදු වෙලා, හුළඟත් එක්ක එක්කහු වෙලා, ඒ මේ අතේ කැරකි කැරකි මහ වැස්සක් පටන්ගත්තා. කොහොම හරි,

වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා වැ ස් සා

අන්තිම වෙද්දි අපි හොඳටම තෙමිලා. වැස්ස එක පැයක් විතර අල්ලලා හිටියා. ඒත් ඒ වගේ “පුංචි” වැස්සකට පුලුවන් යැයි මගේ මැරියන්ගෙ කට වහන්ඩ! එයා තවත් පැය බාගයක් විතර එක දිගට කතා කලා. මේ වෙද්දි වැස්සත් ටිකෙන් ටික අඩු උනා. මුලු වෙරළම සීතලයි. ළමයි ක්‍රිකට් ගහපු, සෙල්ලම් කරපු තැන්වල හෑරිච්ච් වලවල් වල බැහැගෙන යන වතුරට යන්තං පොද වැටෙනවා විතරයි. රැල්ලට නං වගේ වගක් නෑ. එනවා, යනවා, එනවා, යනවා. හරියට මොන බාදකේ ආවත් නැවැත්තුවෙ නැති මැරියන්ගෙ කතාව වගේ.

ඔහොම හිතලා ඉවර වෙද්දිම වගේ මැරියන් නැතිවුනු සෙරෙප්පුවෙ කතාව මට කියලා ඉවර කලා. කොහොම හරි ඒ සේරම අහගෙන ඉඳලා මම කිව්වා “අපරාදේ ඒ කාලෙයි ඔයාට මාව හම්බවෙන්න තිබුනෙ. එහෙනං මං සුනිලට හොඳ පාඩමක් උගන්නනවා” කියලා.

ඒක අහගෙන ඉදලා මෙයා මගේ ඉහමොල හීතල වෙලා යන කතාවක් කිව්වා.

“මේ........ ගිය දේ ගියාවේ අනේ......, ඔයා හැමදාම ඔයාගෙ කතා ලියන එකේ ඔය සෙරෙප්පු දෙක නැතිවෙච්ච කතාවත් ලියලා දාන්ඩකො ඔයාගෙ බ්ලොග් එකේ.”

“මොකද්ද.......?“

“ඒවා ඇහෙන්නැ නේද......හ........“

“නෑ......මේ.......ඒක තමා මාත් බැලුවේ.....ලියන්ඩනං බැරිකමක් නෑ අනේ.... ඒත් පැයක්, දෙකක් එක දිගට කිව්ව කතාවක්, ටයිප් කරනවා කියලා හිතත්දිත් මට නිකං කැරකිල්ලට වගේ එනවා. අනික මගේ ඇඟිලි බිත්තර ටිකත් ගෙවිලා යයිනෙ.........”

“අපූ අප්පා........මං කියන ඒවා තමා මෙයාට ලියන්ඩ බැරි..........“

“හරි හරි..... අපි මෙහෙම කරමු. මේ කතාවේ හොඳම ටික අරං මම බ්ලොග් එකේ දාන්නං.....කමන්නැනේ....හා මං මේක දැම්මොත් ඔයා මට මොනාද දෙන්නෙ....“

“ඔයා කැමති දෙයක් කියන්ඩ......“

“එහෙනං ඊ ලඟ දවසෙ ඔයා හඹලපෙති වලින් අග්ගලා හදාගෙන එනවද? මං හෙන කැමතියි ඒවා කන්ඩ......“

“ අපෝ හා..... මං හදං එන්නං. හැබැයි එකක්. හොඳම ටික අරං බ්ලොග් එකේ දැම්ම‍ට කමන්නැ.... අර ඕගොල්ලන්ගෙ අක්කලාට යුරෝ හොයලා දුන්නු කතාවේ වගේ කෑලි අයින් කරලා, ඔයා කැමති කෑලි හේම අතින් දාලා ලියන්ඩ බෑ හො‍‍දේ......”

“අපෝ පිස්සුද? මම එහෙම කරනවැයි..........”

ඉතිං එදා පොරොන්දු වෙච්ච විදිහට මම දැන් ඕගොල්ලන්ට කියන්ඩ යන්නෙ ඒ කතාව. මුරුගසන් වරුසාව මැද්දෙ එයා එක දිගට පැයක් හමාරක් තිස්සෙ කිව්ව කතාවේ කිසිම වැදගත් කොටසක් මම අයින් කලේ නං නෑ.

නැතිවූ සෙරෙප්පු ජෝඩුවේ කතාව

මැරියන්ලා අලුත් අවුරුද්දට උඩවලවේ ඉන්න මාමලාගෙ ගෙදර ගිහිල්ලා සතියක් විතර එහේ ඉඳලා ඇවිල්ලා, හවස් අතේ ඒ ගොල්ලන්ට අරං දුන්නු අලුත්ම සෙරෙප්පු හෝදලා වේලෙන්ඩ දාලා නිදාගත්තලු. පහුවෙනිදා උදේ බලද්දි මැරියන්ගෙ සෙරෙප්පු ජෝඩුව නැති වෙලාලු. ගමේ හිටියලු ඔය සෙරෙප්පු, සබන් පෙට්ටි වගේ සිල්ලර බඩු හොරකම් කරන අහිංසක හොරෙක්. පස්සෙ තාත්තයි, මෙයයි කෙලින්ම හොරා හොයාගෙන ගිහිල්ලා “මේ සුනිල්, කරුණාකරලා මේ ළමයගේ සෙරෙප්පු ජෝඩුව ගත්තනං දෙන්ඩ.” කිව්වලු. සුනිල් කිව්වලු, “මේ මහත්තයා, මේ ඇඹිටිල්ලං මීයෙක් වගේ ඉන්න ළමයින්ගේ සෙරෙප්පු හොරකං කරන්ඩ මට පිස්සු නෑ. මට සෙරෙප්පු ඕන්නං මං පන්සල් වත්තෙන් හොයාගන්නවා” කියලා. පස්සේ තාත්තා, “ආ.... එහෙමද, ආයෙ අපේ වත්ත පැත්ත පලාතෙ පස් පෑගුවොත් බලාගත්තැකි“ කියලා මෙයාවත් එක්කගෙන ගෙදර ආවලු. අන්තිමේ මෙයාට සෙරෙප්පු ජොඩුවත් නෑලු, සුනිල් මාමා පස් පෑගුවෙත් නෑලු.

එච්චරයි.

.................

-යුරෝ දෙකේ වීරයා.

ප/ලි -

මම උදේම එස්එම්එස් එකකින් කිව්වා “අර කතාව මම දැම්මා කියලා!“ සමහර විට හඹලපෙති අග්ගලා ටික මට ළඟදීම ලැබෙයි.