වැඩි කතා නැතුව මෙන්න අද තුන්වෙනි චිත්‍ර කතන්දර ය.
කඳුකර ගමන
තුන් වෙනි කතාව ඉවරයි.
මේ කතා මාලාව අලුතින් පටන් ගත්තු නිසා මේ තියෙන්නේ ඒ ගැන පොඩි විස්තරයක්.
සයිබර් යායෙන් ඔබ හමුවට එන කෙහෙල් කොටුවේ චූටි මහත්තයා මීට දශක තුනකට විතර එපිටින් තමන්ගේ ළමා කාලය ගෙවා දාන්න පටන් ගත්තු දරුවෙක් කියලා ඔයගොල්ල දන්නවා. හැබැයි අද පටන් ගන්න මේ චිත්‍ර කතන්දර වලින් කියවෙන්නේ වර්තමානයේ තමන්ගේ ළමා කාලය ගෙවමින් ඉන්න දරුවෙකුගේ අද්දැකීම්!
මේ චිත්‍ර කතන්දරය ඔයාලගේ දරුවන් ට පෙන්වන්න තරම් සුදුසුකම් සපුරලා කියලා හිතුනොත් දරුවන්ට පෙන්වලා ප්‍රතිචාර අපටත් කියන්න. තව අයටත් බලන්න, දන්න කියන තැන් වලට ෂෙයා කරන්න.
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
මේ තියෙන්නේ පුංචි කතන්දර මාලාවේ පළමු කතන්දරය
මේ තියෙන්නේ පුංචි කතන්දර මාලාවේ දෙවෙනි කතන්දරය
Cool
ReplyDeleteඒසී එක ඕෆ් කරගන්න. හැක්..
Deleteස්තුතියි!
Deleteදරුවන්ගේ සතුට අපේ සතුටයි.
ReplyDeleteදැන් අද්දෑකීමෙන් දන්නවා නේද?
Deleteහරිම අපූරුයි චූටි මහත්තය, කන්දෙ ඉදන් පල්ලම් බහින කොට ඇතිවෙච්චි කුතුහලෙන් පිරිච්ච ළමා කාලෙ මතක් උනා.
ReplyDeleteමාත් නිවාඩු කාලෙ ගම්පහ ඇවිත් , කුඹුරු ගැන, ගංවතුර ගැන , අවුරුදු උතසව ගැන අටෝරාසියක් කතන්දර මගෙ නුවරඑළියෙ යාළුවන්ට කියනව ඒත් උන් පුදුම වෙන්නෙ පැය ගානක් ඇලට පැන පැන නාන එක ගැන, අයිස් වතුර වැටුන පීල්ලක් තිබ්බ එවුන්ට පුදුම හිතුන කතන්දරේ පිනුම් ගහල නාන්ඩ පුලුවන් රස්නෙ වතුර තිබ්බ වෙල මැදින් ගලාගෙන ගිය ඇල සහ පිටාර ගලන ඔය.
කම්මල,
Deleteකියන කාරණාව තේරුම් ගන්න පුලුවන්. ඒකට මේ කතාවට අමතරව පොඩි කතාවක් කියන්නම්. අපේ කුරුලු හමුදාවේ යාලුවෙක් හිටියා. මිනිහා ගාල්ලේ. අපි කෝස් එකට දියතලාවේ ගිය වෙලාවේ එහේ දැරිවියක් එක්ක පැටලුනා. අන්තිමේ එයාලා බැන්දා. මේ ළමයා කවදාවත් ටීවී එකෙන් ඇරුනම මුහුද දැකලා තිබුනේ නෑ. විවාහයෙන් පස්සේ මිනිහා කන්දේ ඉදලා කෙලින් ම ගාල්ලට එක්කගෙන ගිහිං කෙලින් ම එක්කගෙන ගියේ මුහුදට.... අන්න අද්දෑකීම් අවුරුදු විසි ගාණක් මුහුද දැක්කෙ නැති එක්කෙනෙක් මුහුද දැක්කා කිව්වාම.... අර කම්මලගේ යාලුවොන්ට සැප සනීප වතුර ගැන හිතා ගන්න වැරි වුනා වගේ තමා....
හරිම අපූරුයි... පුතා ඉස්කෝලෙ යනකන් ඉවසිල්ලක් නැතුව ඉන්න ඇති නේද ගමන් විස්තර කියන්න...
ReplyDeleteතුශානි,
Deleteඔව්.... මිනිහා පුදුම වෙවී මේ දෙවල් දකිද්දි ඒවා මිනිහගෙ ඔලුවට කිදා බහිනා හැටි මම බලාගෙන හිටියා.... හරියට අපේ තාත්තා වගේ.... :)
මරේ මරු .
ReplyDeleteතාත්තා මල්ගුඩි දවසේ ඉන්න තාත්තා කෙනෙක් වගේ ..හැක
බොහෝම ස්තුතියි.
Deleteතමුන්නැහේ නම් අර සිංදුවේ ඉන්න හොරැහින් බලන කොලු ගැටයා වගේ.....
කතාව චිත්‍ර හැමදාම වගේ ලස්සනයි
ReplyDeleteනිර්නාම,
Deleteබොහෝ ම ස්තුතියි!
සතුටයි දුකයි ඇරුණම ඇස් වලට කඳුළු උනන කාරණා කොච්චර තියෙනවද නේද?
ReplyDeleteඒකනේ තිස්ස අයියා කියන්නේ.....!
Deleteවාසනාවන්ත දෙමව්පියෝ ඉන්න වාසනාවන්ත දරුවෙක්. මට මගේ පුංචි කාලේ මතක් වුනා. මගේ අම්මයි තාත්තයි මම වෙනුවෙන් නොකරපු දෙයක් නෑ. අදටත් එහෙමම තමයි.
ReplyDeleteචූටි,
Deleteඔව්. පුලුවන් තරම් කල් පුලුවන් හැමදේම කරන්න යි බලාපොරොත්තුව.... අපි හැමදම මේ විදිහට ඉන්නේ නෑනේ!
හැමදාමත් වගේ අදත් නියමයි. පුතා ඉස්කෝලෙ ගිහිල්ල දෙන්න ඇති ඇට්ටි හැලෙන්න.
ReplyDeleteඅර සෘෂි බුවා අතුරුදන් උනේ පුටුව පල්ලෙ වැටිල ද?
ප්‍රසා, ඔය සෘෂි බුවාට පුලුවන් ඇගිලි මාරු කරන්න, කෙස් ගහක් එක කණකින් දාලා අනකින් ගන්න, සල්ලි අතුරුදහන් කරන්න වගේ දේවල්.... අහල පහල පොඩි වුන් මේ බුවාට මාර භක්තිය....!
Deleteහෝර්ටන් තැන්න මේ තාත්තටයි පුතාටයි නම් සීතල තැනක් නෙමෙයි වගේ...
ReplyDeleteහෝටන් තැන්නෙ මොන සීතලද. රෑ නමයට විතරයි උදේ පහමාරට විතරයි සරමක් විතරක් ඇඳගෙන එලියට බැහැල හිටපු අපිට. (රෑ නං හැබැයි හොඳ සිහියෙන් නෙමෙයි කියල දන්නවනෙ.) හැක්..
Deleteතිසර,
Deleteහොර්ටන් තැන්නේ සීතල පාන්දරට දරා ගන්න එක ලේසි නෑ. ඒත් ටිකක් එලිය වැටෙද්දි සමහර දවස් වලට හොඳටම රස්නේ වෙනවා. දන්නවත් ඇති. ලංකාවේ උන්දලා වැඩිහරිය එන්නේ හොඳට නිදාගෙන කාරිය නවයට දහයට විතර. ඔතෙන්ට යන්න ඕන පාන්දර පහට විතර. එතකොටයි හෑම දේම බලාගෙන විඳගෙන එන්න පුලුවන්. අනිත් අතට මගේ විකාර ප්‍රතිපත්තියක් තියෙනවා සීත පැත්තේ සීත විඳින්න ඕනේ, රස්නෙ පැත්තේ රස්නේ විඳින්න ඕන කියලා. උදාහරණයක් විදිහට වැස්ස දවස් වලට ගෙදර එද්දි මම තෙමී තෙමී එන්න කැමතියි. මේකත් ඔන්න ඔහොම දෙයක්.
...........................
ප්‍රසා,
හොඳ සිහියෙන් නෙමෙයි කිව්වේ.... ගෝන්නු ඇන්නාවත්ද? :D
ගෝන්නු නෙමෙයි බොල හතරැස් බෝතල් වලින් ඇනල. අපි සෙට් එකක් ගිහිල්ල දෙපාරක් ඕකෙ රෑ නැවතිලා හිටිය.
Deleteසුපිරි! ගොඩාක් හොඳ තාත්තා කෙනෙක්! සමහර වෙලවට මට මම ගැනම ලැජ්ජයි ඔය වගේ වෙන්න බැරි වීම ගැන!
ReplyDeleteමටත්...
Deleteකුෂාන්, ලොකු පුතා,
Deleteදෙමාපියන් කරන රැකියාව වගේ දේවල් එක්ක ඒ කාරණා වෙනස් වෙනවා නේද? මමත් ඕනම වෙලාවක මේ දේවල් වෙනස් වෙන්න පුලුවන් කියලා හිතාගෙන පුලුවන් දේවල් කරන්නේ... වෙන කරන්න දෙයක් නැනේ....! බොහෝම ස්තුතියි.
“අපූරු තාත්තා“
ReplyDeleteඅපටත් ඉගෙනගන්න දේවල් එමටයි.
එහෙනං එහෙනං....! සුමිත් මහත්තයාගේ පැමිණීමනං ඉතා අගෙයි.
Deleteඅපූරුයි මලේ , තවත් “කතා“ කියවන්න පෙර මග බලා සිටිනවා :)
ReplyDeleteමහේෂ් අයියා,
Deleteදිරිමත් කිරීම ගැන තුති! හැකි හෑම අවස්ථාවක් ම ඒ සඳහා යොදවන්නම්.
මේ කතන්දර පෙළ පොත් වශයෙන් එළි දක්වමු, භාෂාව පොඩ්ඩක් හැදුනනම් හොඳයි ළමයින්ට ගැලපෙන්න...
ReplyDeleteලොකු පුතා,
Deleteබොහෝම ස්තුතියි. ඔයගොල්ල තමයි නිවීගෙන යන ගින්නට පිදුරු දාන්නේ..... :D
ලෝඩ් වෙන්නෙම නෑනෙ !
ReplyDeleteතව ටිකක් ට්‍රයි කරන්න.
Deleteකුකුල් බෙටිත් බේතට ඕනා වෙනවා කියනව නේ... අනිතිමට වැඩේ ගොඩ දාගත්තේ, බල්ලෙකුට වැඩක් නෑ, මෙලෝ රහක් නෑ කියලා බලන්නෙත් නැතුව අහක දාලා තිබුන ඉන්ටර්නෙට් එක්ස්ප්ලෝරා එකෙන්... ඕන් ඒකෙත් හැටි....
Deleteකතාව නම් හරිම අපූරුයි...තාත්තගෙ නිර්මාණශීලී හැකියාව තියෙන්නෙ බ්ලොග් ලියන්න හා චිත්‍ර අඳින්න විතරක් නෙමේ, ළමයිට හිතට වදින විධිහට ගුරු හරු කම් දෙන්නත් පුළුවන් කියලා මේකෙන් මොනවට පේනවා..
ඊළඟ චිත්‍ර කතන්දරේ එනකම් !
සෙන්නා,
Deleteබොහෝම ස්තුතියි. ඊලග චිත්‍ර කතන්දරේ හැකි ඉක්මනින් පල කරන්නම්.... දැන් පරිනත බ්ලොග් කරුවෙන් හන්දා අර අමීර් ඛාන්ලා වගේ මමත් මාසෙට එකයි පබ්ලිෂ් කරන්නේ.... වෙලාව නැති කමට නෙමෙයි, පරිනත කම නිසා හරිද?
කරන දෙයක් කරුවෙන් බැහැලා කරහන්. :D
Deleteඇත්තෙන්ම අපූරුයි. අර ගෙවල් දෙකක් ඇඳල පස්සෙ ක්‍රමයෙන් පරිසරය සම්පූර්ණ කරපු විදිය, අලුතෙන් දෙයක් ඉගෙනගන්න උනන්දුවන, ඒ ගැන හිතන - කුතුහලයෙන් පිරුණු දරුවෙක්ට ඒ දේවල් තේරුම් ගන්න සෑහෙන්න රුකුලක් කියල මට හිතෙනව. ඒ වගේම වයස් භේදයක් නැතුව පාසල් නිවාඩු කාලය ටියුෂන් පන්තිවලටම සීමා වන අද කාලෙ දරුවන්ට පරිසරය-ස්වභාවදහම විඳින්න, විඳගන්න මෙහෙමවත් අවස්ථාවක් ලැබෙන එකත් ලොකු දෙයක්.
ReplyDeleteඩීඩීටීගේ කමෙන්ටුව මගේ මහන්සියට ගෙවපු නිසි වටිනාකමයි. එච්චරයි කියන්න තියෙන්නේ.
Deleteමේක හරිම අපූරියි බුද්ධි. මම අනිවාර්යයෙන් මගේ දුවට පෙන්වනවා. කියවන්න වෙන්නේ මටම තමයි(සිංහල කියවන්න කම්මැලියි. මට ඒ ගැන දුකයි). පුංචි දෙයක් තියෙනවා එකතු කරන්න. මේ වගේ ගමනක් යත්දී -එත්දී කන් අගුල් වැටෙන එක ගැන පොඩ්ඩක් ලියවුණානම් මරු.
ReplyDeleteමටත් ඕක හිතුන, ගොඩක් වෙලාවට කන් අගුල් වැටිල දැනෙන්නෙ ඔය කියපු දිග බිං ගේ හරියෙදි තමයි.
Deleteසුදීක, කම්ම්ල,
Deleteබොහෝම ස්තුතියි කතාවට බරසාර විදිහට සම්බන්ධ වුනාට. කණ් අගුල් වැටීම ගැන නොකියන්න තීරණය කලේ ඇයිද කියලා මම කල්පනා කලේ. ඒක අපෙන් පුතා දෙතුන් වතාවක් ඇහැව්වා. මම හිතන්නේ ඒකට දුන්නු ඇත්තම උත්තරේ මේ කතාවට ඇතුලත් කලේ නැත්තේ දිග වැඩිවෙයි කියලා හිතුනු අනිච්චානුක සිතිවිලි වල බලපෑම නිසා වෙන්නැති. අනිත් අතට හෝර්ටන් තැන්නේ හති ඇරපු හැටි, කකුල් රිදිලා තාත්තගේ කරේ ගමන් කළ හැටි වගේම එන ගමනේ දී කිරි ගොවිපලේ දැකපු වින්ඩ්ටර්බයින් ගැන විස්තරේත් අයින් කලා. ඒ ඔක්කොම කලේ අර කාරණාව නිසා. ඒත් ඒවා එකතු කලානම් කියලාත් දැන් හිතෙනවා.
බොහෝම ස්තුතියි ප්‍රතිචාර වලට සහ දියණියට මේ කතාව ගැන කියලා දෙන්න ගත්තු තීරණයට.
කාටූන් එකකින් පටන් අර, ටික ටික ඇනිමේෂන් වෙලා අන්තිමට සැබෑ නළු නිළියෝ රඟන්න ගන්න කතාවක්.
ReplyDeleteඩුඩ්ගේ, ප්‍රතිචාර ගත්තම මේක කෙටිම ප්‍රතිචාර වලින් එකක්. ඔව්!ඒ ෆෝ කොලේට ප්‍රින්ට් කරලා තැනි වුනත් අපි හිතාගෙන ඉන්නේ චිත්‍රපටි කරන්නයි.
Deleteස්තුතයි ඩූඩ්!
අනිත් ඉතා වටිනා ප්‍රතිචාර වලට හෙට පිලිතුරු දෙනවා. ස්තුතියි!
ReplyDeleteචිත්‍ර කතාව බලන්න වුනේ අදයි නොව.
ReplyDeleteපුතා විතරක් නෙමේ කඳුකරේ ගමනෙන් මත් වුනේ අපිත් වශී වුනා ඒ ගමනට.ඔන්න මමත් හිතා ගත්තා නිවාඩුවකට කඳුකරේට යන්න.
මම හිතන්නේ කදුකර ගමන ලස්සන සහ නිදහස් අවාරේට ගියොත්. අවාරේදි වැඩි සීතල විතරයි. අනික්වා සාමාන්‍ය යි.
Deleteනියමයි බුද්ධි. මාත් මගෙ කොලු පැංචට ඔය වගේ තාත්තෙක් වෙනව කියල හිතාගත්ත.
ReplyDeleteකෙහෙල් කොටුවෙ රොබින් හුඩ් කතාත් ලියන්ඩ, ඉදහිට හරි.
ඩ්‍රැකී,
Deleteතාත්තා කෙනෙක් කියලා දැනගත්තේ facebook එකේ ගිය සංවාදෙක දී. අපිත් ඉතින් පැත්තක් අල්ලගෙන බලාගෙන ඉන්නවනේ ඔය වගේ තැන්වල. :D
ඩ්‍රැකිගේ කමෙන්ටුව හැබෑ දිරිමක් කිරිමක්. දැන් වෙලාව 12.23යි. මම හෙට උත්තර ලියන්න ඉද්දියි මේ කමෙන්ට් එක දැක්කේ. නිදිමතත් ගියා.
කෙහෙල් කොටුවේ කතා ඩ්‍රාෆ්ට් එකේ තියෙනවා. ඒවාත් දාන්න හිතාගෙන ඉන්නවා.
බොහෝම ස්තුතියි !
දිගට ලියනවනං,
Deleteමං මේක කියෙව්වෙ රෑ කන ගමං. කමිං ම වං අතිං කමෙන්ට් එක කෙටුවෙ.
මට හිතෙනව අපිට දෙමවුපියො දුන්න ආදරේ තේරෙන්නෙ අපි මවුපියො උනහමයි කියල. බුද්ධි ගෙ ලියවිලි වලින් මට පේනව ඒ පරිවර්තනය. මුල් කාලෙදි තරුණයෙක් තමංගෙ ළමා කාලය ගැන ලියන සැහැල්ලු ගතියට වඩා දැන් ලියන එව්වයෙ පේන්නෙ පුතාට හැම හොද දෙයක්ම ලබා දෙන්න උත්සාහ කරන තාත්තෙක්.
බුද්ධිගෙ පුතා ලබපු වින්දනයම මාත් වින්දා හෝටන් තැන්නට ගිය එක ගමනිං. ඒක කොච්චර මගෙ යටි හිතේ තැන්පත් උනාද කියතොත්, මගෙ කතාවකත් ලිව්ව ඒ ගැන.
දෙමාපියන්ගේ ආදරය සංසාරයට මඟ වියදම ලු. අත්හරින්න බැරි බැඳීම්.
Deleteඩ්‍රැකීගේ බ්ලොග් එක මගේ රීඩරෙත් නෑ මට මතක හැටියට. දැන් යාවත්කාලින වෙන්න ඕන අවුරුදු හයක් පරණ රීඩරයක් තියෙන්නේ...! බොහෝම ස්තුතියි.
Mekanam patta :-) !
ReplyDeleteදුමින්ද,
Deleteබොහෝම ස්තුතියි
නියම සීරිස් එකක්... තව තියෙනවා නේද ඉස්සරහට..?
ReplyDeleteඹව් කතාවනම් තියෙනවා.... පුලුවන් වුනොත් දානවා. :D
Deleteනියමවැඩක් බන් . . කොල්ලට නිවාඩුව ඉවර වෙලා ආපු ගමන් පෙන්නනවා මේ ටික ඔක්කෝම
ReplyDeleteදුකා, බොහෝම සතුටුයි. මේ වගේ කතාන්දර දුකාටත් එමට ඇති. ඒ කාලේ මට මතකයි විරුල් එක්ක ගමන් ගිය හැටි පින්තුර ෆේස්බුක් එකේ දාලා තියෙනවා......
Deleteඅපූරුයි කතාව. පුතාගේ තාත්ත හරිම සොඳුරු පියෙක්. අපි හෝර්ටන් තැන්නට ගිය වෙලේ හරියට ඔය වගේම තැනක වතුරට බැහැල පින්තුරයක් ගත්ත. මම මේ දැන් ඒ පින්තූරේ බැලුව.
ReplyDeleteඅජිත් අයියා,
Deleteබොහෝම ස්තුතියි. ඔව්! හෝර්ටන් තැන්න කියන්නේ, ඒ තැනේ වටිනාකම දන්නා අයට අමතක නොවන තැනක්!
අන්අතිම හරිය වෙද්යිදි නම්ය කුරුළු පැටියෙක්ගේ තමා පේන්නේ. නිදහසේ තටු විහිදගෙන. අම්මා හාමිනා අක්කා බර බරේ දැම්මේ නැතෙයි සීතයිල සෙමයිල සත්තුයිල ටයි ටයි කියලා.....
ReplyDeleteඅර සූ ගාලා ගණන් වැටෙන පොතේ ගාන පිරෙද්දි පන්සියපනස් ජාතක පොතටත් වඩා කතා ඇති. මරු.
හා පැටික්කි පිළිගනිදි මන්දා, කඳුකරේ වනන්නරේ ඇවිදින්න කැමති හාමිනේ තමයි. මට තියෙන්නේ බැක් පැක් එකයි කොලු පැක් එකයි අරගෙන යන්න... හෙහ් හේ....
Deleteගෝන්නු කෝ?
ReplyDeleteඅර වාහන වලින් ඉලලන් කන ගෝනා, පාන්දර වාහන දිහා පුදුමෙන් බලාගෙන ඉන්න ගෝන රංචු පොටෝ ගත්තා.... ඒක අපේ නංගි මකලානේ......
Deleteආයෙ ඉතින් වසන්තෙ එනකම් ඉන්න එපෑයෑ මේකෙ කතාවක් කියවන්න...
ReplyDeleteනියමයි
ReplyDeleteඑල
ReplyDelete